erfelijk vertegenwoordigt een generatieprestatie in het maken van horrorfilms en het maken van films. Sinds erfelijk in première op het Sundance Film Festival in januari 2018, erfelijk is vergeleken met klassieke horrorfilmtitels als The Exorcist en De glans. 

erfelijk heeft zo'n angstaanjagende reputatie opgebouwd dat de aanstaande theatrale release bijna een anticlimax lijkt. Iedereen die gezien heeft erfelijk heeft de film uitgeroepen tot een instant klassieker. 

erfelijk markeert het speelfilmdebuut voor schrijver-regisseur Ari Aster, die het afgelopen decennium korte films maakte. “De reacties waren erg enthousiast”, zegt Aster. "Eerlijk gezegd was ik aanvankelijk gewoon erg opgelucht dat mensen niet dachten dat het een gigantisch stuk stront was." 

erfelijk vertelt het verhaal van Annie Graham (Toni Collette), een vrouw die vermoedt dat de dood van haar moeder een bovennatuurlijke kracht heeft ontketend die Annie en haar familie dreigt te vernietigen. 

DG: Wat was het ontstaan ​​van, de inspiratie voor, Hereditary, en wat is de betekenis van de titel van de film? 

AA: Ik wilde serieus mediteren over verdriet en trauma dat geleidelijk aan in een nachtmerrie verandert – de manier waarop het leven als een nachtmerrie kan voelen als het noodlot toeslaat. De ware betekenis van de titel zou pas aan het einde van de film tot de kijker moeten doordringen, maar het volstaat te zeggen dat erfelijk houdt zich vooral bezig met de verraderlijkheid van familiebanden. In de loop van de film wordt steeds duidelijker dat dit gezin geen vrije wil heeft; hun lot is aan hen doorgegeven, en het is een erfenis die ze niet aan het wankelen kunnen brengen.

DG: Wat waren de thema's die je met deze film wilde onderzoeken? 

AA: Er zijn veel films over tragedies die mensen samenbrengen en banden versterken. Ik wilde een film maken over alle manieren waarop verdriet mensen uit elkaar kan scheuren en hoe trauma een persoon totaal kan transformeren – en niet noodzakelijkerwijs ten goede! Erfelijk is een buffet van worstcasescenario's die leiden tot een lelijk, hopeloos einde. Nu moet ik alleen onderzoeken waarom ik dat allemaal wilde doen.

DG: Wat was de stilistische, visuele strategie die jij en je cameraman bespraken voordat de opnames begonnen, en hoe zou je het uiterlijk en de toon van de film omschrijven?

AA: Nou, ik werk met mijn DP, Pawel Pogorzelski, sinds ik hem bij AFI ontmoette, en we hebben een geweldige steno ontwikkeld. We spreken dezelfde taal, in die mate dat we behoorlijk boos op elkaar worden bij de minste aanwijzing van een meningsverschil of misverstand. De manier waarop ik werk – en ik weet zeker dat er betere manieren zijn – is dat ik altijd begin met het samenstellen van een opnamelijst en dat ik met niemand in de crew praat totdat die opnamelijst compleet is. Van daaruit komen vragen over uitvoering, verlichting, productieontwerp, etc. centraal te staan. Maar eerst moet elk afdelingshoofd de film in zijn hoofd kunnen zien. In dit geval zou de camera erg vloeiend, afstandelijk, observerend - opdringerig zijn. De toon is moeilijk om tegen te praten ... maar ik kan zeggen dat ik de crew vaak zou vertellen dat de film slecht zou moeten voelen. We zijn bij de familie en we zijn met hen verbonden in onze onwetendheid over wat er werkelijk gebeurt, maar we zouden ook het gevoel moeten hebben dat we ze bekijken vanuit een meer wetend, sadistisch perspectief. 

DG: Wat zijn de genre-invloeden die je aan deze film hebt toegevoegd, en wat denk je dat het publiek het meest meeslepend en beangstigend zal vinden aan deze film? 

AA: Het was belangrijk voor mij dat we aandacht besteedden aan het familiedrama voordat we aandacht besteedden aan de horrorelementen. De film moest op zichzelf staan ​​als een binnenlandse tragedie voordat hij als enge film kon werken. Dus de meeste referenties die ik aan de crew gaf, waren geen horrorfilms. Mike Leigh was er een - vooral Geheimen en leugens en All or Nothing. We hebben het er ook serieus over gehad The Ice Storm en In de slaapkamer, die na 30 minuten een omkering heeft die niet zo veel verschilt van die in Hereditary. Bergman is een van mijn helden, en Cries and Whispers was iets waar ik aan dacht, samen met Autumn Sonata vanwege de manier waarop het omging met de moeder-dochterrelatie. De horrorfilms die we bespraken waren meestal uit de jaren 60 en 70. Rosemary's Baby was een voor de hand liggende toetssteen. Kijk nu niet is een grote. Nicholas Roeg was over het algemeen groot voor mij. Ik hou van Jack Clayton's The Innocents. En dan zijn er nog de grote Japanse horrorfilms – Ugetsu, Onibaba, Rijk van Passie, waidan, kuroneko...

DG: Hoe zou je de familiedynamiek beschrijven die binnen de familie Graham bestaat wanneer we ze voor het eerst ontmoeten in de film, en hoe zou je de reis beschrijven die ze door de film maken? 

AA: De Grahams zijn al geïsoleerd van elkaar als we ze ontmoeten. De lucht moest dik zijn met een beladen, niet-erkende geschiedenis. Van daaruit gebeuren er dingen die hen alleen maar verder vervreemden, en tegen het einde van de film wordt elk gezinslid een totale vreemde - zo niet een schijnbare dubbelganger van zichzelf - voor de ander. Om te verwijzen naar Freuds essay over het griezelige, het thuis in erfelijk wordt resoluut onhuiselijk.

DG: Hoe zou je de aard beschrijven van de kwaadaardige aanwezigheid die de familie Graham in de film teistert, en hoe reageren ze hierop?

AA: Er zijn veel giftige invloeden in het spel. Schuld, wrok, verwijten, wantrouwen... en dan is er nog een demon. 

DG: Hoe zou je de aard beschrijven van de relatie die bestaat, zowel op leven als dood, tussen Charlie en haar grootmoeder, Ellen? 

AA: Dit uitleggen zou neerkomen op het verraden van enkele behoorlijk grote onthullingen in de film. Ik zal onthouden om te voorkomen dat bederven!

DG: Wat was de grootste uitdaging waarmee je te maken kreeg tijdens het filmen? 

AA: We hebben het hele interieur van het huis gebouwd op een soundstage. Alles in het huis is vanaf nul ontworpen en gebouwd. Daarnaast hadden we de extra uitdaging om een ​​miniatuurreplica van het huis te maken (naast vele andere miniaturen). Dit betekende dat we elk element van het huis ruim voor de opnames moesten ontwerpen. Dat betekent niet alleen dat we moesten beslissen over de indeling van het huis en de afmetingen van de kamers, wat voor de miniaturist eigenlijk het gemakkelijkst te repliceren is; het betekende dat we al heel vroeg toegewijde beslissingen moesten nemen met betrekking tot de aankleding van de set. We moesten dus weten wat het meubilair zou zijn, wat het behang zou zijn, welke planten we in elke kamer zouden hebben, welke gordijnen we voor het raam zouden doen, enzovoort, enzovoort. We hebben alles met de poppenhuizen gefilmd in onze laatste week van productie, en het was zo krap dat we miniaturen binnenstuurden op dezelfde dag dat ze werden opgenomen.

erfelijk wordt uitgebracht op 8 juni 2018.