Kelly McNeely: Nog een laatste vraag voor jou. Ik weet dat ik je moet laten gaan. Als de enorme horrorfan die ik ken dat je bent, als je drie tot vijf horrorfilms zou aanbevelen, wat zou je dan kiezen als algemene aanbeveling?

Jay Baruchel: Oh geweldig. Ja, absoluut. Helaas zullen er waarschijnlijk drie op iemands lijst staan, maar ik zou zeggen De exorcist. Er is niets beters dan dat van William Friedkin The Exorcist. Ik denk dat het voor mij nog steeds de engste film ooit is gemaakt. En het beste voorbeeld van like, wat het medium kan zijn. Maar zelfs jij weet het, het is een meesterwerk. Het is een goede film. Het is een goede film, ongeacht of je van horrorfilms houdt of niet. Maar op de lijst met aanbevolen horrorfilms is het zonder twijfel de engste film die er is. Vooral voor mij, die naar de katholieke school ging en werd opgevoed door een katholieke moeder. Als je een beetje christen bent, of iemand kent die dat is, komt die film bijzonder hard op je terecht. 

De oorspronkelijke Texas Chainsaw Massacre van Tobe Hooper. Ik denk dat dat de andere engste film ooit is gemaakt. Dat is net als de eerste punkplaat. Die shit gaat hard! En het is verbazingwekkend voor mij dat die shit zo hard gaat als het doet, en het is nooit onverantwoordelijk. Ik vind dat geen verdomd lelijke film. Je kunt het zien aan wat er in de film gebeurt, maar de mensen erachter zijn waarschijnlijk lelijk, of hun overtuigingen zijn lelijk, hun overtuigingen tegenover vrouwen, hun overtuigingen tegenover andere culturen, wat het ook is. Ik vind die film hard, maar niet lelijk. Maar hoe dan ook - dat is een geweldig debat, denk ik - maar hoe dan ook, het is echt verdomd eng. En toch, de engste. Het gaat nog steeds moeizaam. 

John Carpenter's Het ding, blijkbaar. Om een ​​miljard verschillende redenen. Beste visuele effecten in welke film dan ook, denk ik dat ik zou noemen 2001: A Space Odyssey. Dat is een van de engste films, denk ik, ooit gemaakt. Dat is eng op manieren waarvan ik je niet kan vertellen waarom, wat, weet je, het engste is. 

Kelly McNeely: Je voelt het gewoon. 

Jay Baruchel: Je voelt het gewoon! Ja! Het is net als die keer waar ik het net over had toen we geen woorden hadden om te beschrijven waarom we bang waren. 2001 doet ons daarheen gaan. Het maakt ons klein, nutteloos. En het is alsof - ook al heeft het niets met HP Lovecraft te maken - het mijn favoriete HP Lovecraft is.

En ik zou moeten zeggen Zwaartekracht. Dat is de laatste film die me echt bang maakte. Legit maakte me bang toen ik het in het theater zag, en ik kreeg een paniekaanval. Die eerste 20 minuten bleef ik tegen mijn vriend Jesse [Chabot] zeggen, die ik schreef Willekeurige gewelddaden met, ik had zoiets van, ik ga... ik moet het hem vertellen... ik moet hem ontmoeten in de lobby. Ik ga hem vertellen dat ik hier niet kan zijn. Ik kan dit niet afmaken. Ik ben erg bang. Zoals, mijn hart was - ik was daar stervende. En toen lag ik gewoon op dit bed van angst voor de rest van de verdomde film en ik kan geen andere film bedenken in het afgelopen decennium die me dat heeft aangedaan.

Kelly McNeely: Het is ook zo'n geweldig gevoel als je dat gevoel krijgt van "Ik wil hier niet zijn, maar ik moet hier blijven". 

Jay Baruchel: Dit moet ik zien! Dat is correct! Dat is alles wat ik ooit wil voelen in een enge film, dat is alles wat ik ooit wil voelen. 

ik zou moeten zetten Poltergeist daar omdat ik alles heb geleerd van het kijken naar die film toen ik een kind was. Ik ben dol op die film. Er zit zoveel waarde in en ik vind het nog steeds verschrikkelijk eng, en ik heb meestal een hekel aan spookachtige shit. De meeste spookfilms zijn allemaal opgezet en hebben geen clou. Ik haat elke film die begint met 10 shots van lege gangen in huis. Ik zet het al uit. En toch Poltergeist trekt het uit. Poltergeist is verdomd dichtbij de enige waarvan ik denk dat het echt werkt, en eigenlijk eng is. 

Kelly McNeely: Het is een beetje de perfecte spookfilm, denk ik. 

Jay Baruchel: Ja. Ja zeker! Zeker. En dan zou ik ook moeten zeggen Dierenriem, die film is diep eng. Op zo'n eerlijke, echte manier, zoals geen enkele andere seriemoordenaarfilm ooit in de buurt is gekomen. En er zijn andere seriemoordenaarfilms die ik nog leuker vind, zoals ik waarschijnlijk ook leuk vind Manhunter beter, maar Dierenriem is veel enger dan Mensenjager. Dierenriem is enger dan welke seriemoordenaarfilm dan ook die ik kan bedenken.

En je kunt veel erger doen dan Psychopaat. En ik weet dat ik hier de verdomde heilige canon opsom, maar kijk Psychopaat voor het eerst toen ik 13 was met mijn vriend Carl tijdens een logeerpartij, waren we bloeddorstige honden - hij vooral, meer dan ik in het bijzonder - dus we hadden allerlei soorten shit gezien. En voor ons om daar te zitten kijken naar een zwart-witfilm die op de oude manier is gemaakt uit een tijdperk dat niet op het onze lijkt. In een tijdperk dat op dat moment - vooral voor mijn vriend - alles uit dat tijdperk maf was. Niets echts, dwaas, vreemd, achterhaald.

En verdomme, bleven we de hele nacht wakker en konden we niet slapen omdat die film ons verdomme te pakken had. En als ik er nog steeds naar kijk, houdt het nog steeds stand, omdat het in wezen eng is. Het gaat niet om de spelhervattingen. Het gaat niet om de montage en de shoot en de fotografie. Het zijn al die dingen, ja, maar dat is niet waarom de film nog steeds eng is. De film is nog steeds eng omdat hij een boze verdomde ziel heeft. En wat Psychopaat zegt - en dat is verdomd zwaar gewicht - het is in de afgrond kijken, en je mag twee uur in de afgrond kijken. 

Dus ja, dat zouden mijn aanbevelingen zijn. En sorry, eervolle vermelding. Het is niet eng, maar het is waarschijnlijk de moeilijkste film die ik heb gezien, zo heet deze film 7 dagen. Les 7 Jours du Talion, het is een film uit Quebec. Het is een film die ik geloof Gevangenen een shitload opgelicht. Gevangenen opgelicht 7 dagen op een massale manier. 7 dagen heeft waarschijnlijk de beste protheses die ik ooit in een film heb gezien. En een vriend van Karim deed dat eigenlijk. Maar het gaat over een kerel die de man vindt die zijn dochter heeft vermoord, en hij bindt ze vast en zegt, weet je, over een week zou mijn dochter vijf zijn geweest, en dus ga ik je tot die tijd elke dag martelen. En het komt nooit een keer op een plek voor martelporno. De film is opmerkelijk volwassen en opmerkelijk verantwoord, en een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gezien. Ik ben iemand die van een goede wraakfilm houdt. Dit is de enige wraakfilm die ervoor zorgt dat het publiek de moord verdient zoals de held dat moet. Die film is bijzonder.

Pagina's: 1 2