De nieuwe horror-thriller De schoonmaakster net deze maand uitgebracht en iHororr.com had de gelegenheid om met actrice en filmmaker te spreken, Alexis Kendra. We spreken over de oorsprong van de film, toekomstige projecten en natuurlijk haar top vijf enge films! Bekijk het onderstaande interview en lees onze recensie door te klikken hier.

Synopsis:

"Op de Op het eerste gezicht lijkt Alice (Kendra) een vrouw die alles heeft: een prachtig appartement, een bloeiende carrière, een prachtig lichaam en een knappe vriend. De Het enige probleem is dat hij met iemand anders getrouwd is. Op zoek naar een manier om haar leven te vereenvoudigen, huurt Alice Shelly in om haar huis schoon te maken. Terwijl Alice Shelly in vertrouwen begint te nemen over haar illegale affaire, deHun vriendschap groeit... en dat geldt ook voor Shelly's verwrongen obsessie met haar nieuwe werkgever. Al snel wordt duidelijk dat Shelly motieven heeft die verder reiken dan normaal schoonmaak dame. Shelly wil het hele leven van Alice opruimen en zal nergens voor terugdeinzen totdat ze klaar is.”

De schoonmaakster is nu beschikbaar op aanvraag, digitale HD en dvd 

Interview met Alexis Kendra

Ryan T Cusick: Hoi Alexis, hoe gaat het?

Alexis Kendra: Hallo, alles gaat goed, hoe gaat het met jou?

PSTN: Het gaat goed met mij. Hartelijk dank dat u vandaag mijn telefoontje hebt beantwoord.

AK: Ja, natuurlijk, geen probleem.

PSTN: Deze film was geweldig en ik kwam er vanmorgen net achter toen ik door je IMDb-pagina bladerde dat je hem ook daadwerkelijk hebt geschreven en daar werd ik erg enthousiast over.

AK: O, dank je, heel erg bedankt. Dat betekent veel.

PSTN: Nu wilde ik je heel snel vragen naar de korte film die je in 2016 hebt gemaakt, kunnen we die op internet zien?

AK: Ik denk dat het daar nog steeds is. Ik denk dat als je "The Cleaning Lady short" googlet, ik denk dat het zou moeten verschijnen.

PSTN: Perfect. Je schreef, produceerde, speelde de hoofdrol – hoe kwam het allemaal samen voor deze film?  

AK: Regisseur Jon Knautz en ikzelf hebben de korte film gemaakt zoals je zojuist noemde en we gebruikten dat als proof of concept. We wilden dat gebruiken als een manier om de financiering voor de speelfilm bijeen te brengen, dat was uiteindelijk het doel. Het doel was nooit om slechts een korte film te maken, het doel was om een ​​speelfilm te maken. We hadden het scenario, maar alleen op basis daarvan konden we de financiering niet rond krijgen – iedereen wilde beeldmateriaal. Iedereen wilde zien hoe Shelly eruit zou zien, wie Alice was en welke actrice haar zou spelen. John en ik hebben besloten dat we gewoon een proof of concept gaan maken en dat we het voor een dubbeltje gaan proberen te doen, wat natuurlijk nooit het geval is.

PSTN: Ja, er gebeurt altijd wel iets.

AK: Ja, we waren er erg blij mee, want wat er uiteindelijk gebeurde, is dat we uiteindelijk een uitvoerend producent vonden die aan boord sprong en die uiteindelijk de rest van de financiering voor ons vond op basis van die korte film en de vorige speelfilm. die we samen schreven, produceerden en ook samen maakten. Zo kwam het ongeveer allemaal bij elkaar.

PSTN: Het viel me eigenlijk op dat je in de korte film Shelly speelde, die eigenlijk het tegenovergestelde is van wat je in de speelfilm speelde. Wilde je Shelly opnieuw spelen in de speelfilm [The Cleaning Lady]? Wat bracht je echt op één lijn met het personage dat je Alice speelde? Hoe sprak het karakter van Alice je aan?

AK: Ik heb deze film geschreven om Shelly te spelen, honderd procent, ik ging Shelly spelen, dat zijn het soort rollen waar ik naar neig. Dat zijn de rollen die ik in gedachten voor mij schrijf. Het kwam dichter bij de eerste dag van de hoofdfotografie en we hadden de hoofdrol niet, we hadden onze hoofdpersoon niet, we hadden Alice niet. Wat gaan we doen? Ik had een vergadering met de directeur en we zaten in deze vergaderruimte aan een tafel en hij staarde me alleen maar aan. Ik dacht bij mezelf: “Oh nee, ik ken die blik – ik weet gewoon dat ik Alice moet spelen.” Hij vroeg of ik het zeker wist en ik zei: “Ja, ik weet het absoluut zeker.” Ik moest voor alles een honderdtachtig doen en ik kende wel een actrice die ik in mijn eerste film had gecast Godin van de liefde die ik eerder had genoemd. Ik wist dat ze het zou redden: als je eenmaal een goede actrice hebt gevonden, laat je hem nooit meer los. Ik wist dat ik haar had willen gebruiken in een andere film die ik zou produceren en dit was de kans, dus belde ik haar om binnen te komen en voor ons voor te lezen en ze slaagde erin, zoals ik wist dat ze dat zou doen, dus gaven we haar de kans rol. Om nu Alice te kunnen spelen, moest ik een-tachtig doen bij de aanpak, gewoon met mijn macht en geestesgesteldheid van deze film. Toen ik eenmaal echt besefte wie Alice is en hoe zij deze vrouw is die het moeilijk heeft, heeft ze aan de buitenkant alles bij elkaar. Ze is aantrekkelijk, ze heeft een prachtig appartement, een geweldige carrière, en alles ziet er zo mooi uit, maar als je dieper graaft, leer je haar een beetje beter kennen en dit is een heel verdrietige vrouw met veel pijn die een liefdesrelatie heeft met een getrouwde man en daar doet ze niet alleen aan mee, ze probeert er ook wanhopig uit te komen. Ze volgt een twaalfstappenprogramma om daarmee om te gaan. Toen ik mezelf daar allemaal omheen had gewikkeld, speelde ik met haar.

PSTN: Ik heb echt genoten van het schrijven van dat personage [Alice]. Normaal gesproken omarmen dit soort personages dat soort gedrag, maar deze, zoals je al zei, deed precies het tegenovergestelde. Ze wilde hulp zoeken en dat vond ik een prettige draai eraan.

AK: Ontzettend bedankt. Ja, we wilden niet dat ze eendimensionaal zou zijn. Ik ken geen enkele hoofdrolspeler in welke film dan ook waar ik fan van ben, terwijl de hoofdpersoon alles bij elkaar heeft en perfect is. Ik ken ze niet in het echt en ik wil ze niet schrijven en ik wil ze zeker niet spelen.

PSTN: Rachel Alig, die Shelly [Cleaning Lady] speelde, werd echt griezelig van haar optreden. Het was erg verontrustend en ik heb erg genoten van de laatste twee acts van de film vanwege dat optreden. [Lacht] Ik denk dat je een nieuwe slechterik hebt gecreëerd. Ben je van plan een vervolg te schrijven? Bent u van plan hier überhaupt verder mee te gaan?

AK: Ik weet het niet. We zijn nog niet benaderd voor een vervolg, maar als dat wel zo is, zullen we zeker de koppen bij elkaar steken en het schrijven. Ik heb een paar ideeën. Maar wat ik cool vind aan deze specifieke film is dat hij een open einde heeft, zodat er een vervolg kan komen, dat zou mogelijk zijn.

PSTN: Dergelijke eindes zijn altijd leuk omdat het onze fantasie de vrije loop laat en we ons afvragen “wat is de volgende stap, wat kan er gebeuren?” Dat is altijd leuk als filmmakers dat voor ons doen. Over het schrijfgedeelte gesproken dat je met regisseur John hebt geschreven: hoe is je dynamiek met een schrijfpartner? Is het moeilijk? Hebben jullie twee ideeën met elkaar uitgewisseld? 

AK: We hebben een geweldige werkrelatie, vooral op schrijfgebied. Als het op schrijven aankomt, hebben we tegenovergestelde vaardigheden en ik denk dat dit de reden is waarom we zo goed samenwerken. Zoals het werkt, komen we een aantal maanden samen en praten we over sigaren en praten we over verhalen. Dit is waar de plot tot leven komt, ik help mee met de grote lijnen van de plot. John gaat vervolgens verder en analyseert het scène voor scène om er zeker van te zijn dat de verhaalboog compleet is. Uiteindelijk schrijf ik dan elk woord van de dialoog, natuurlijk zal John daar enkele regels in hebben. We steken soms over. Voor het grootste deel verzorg ik de dialoog en hij het plotverhaal en tegen het einde hebben we een scenario en dat is onze dynamiek.

PSTN: En dat zie je terug in het eindproduct. Ik herinner me dat ik aantekeningen maakte – “het vertellen van verhalen, het vertellen van verhalen”, het was fantastisch. Ik hield van het achtergrondverhaal dat je Shelly gaf, ik vond het leuk hoe je in haar kindertijd dook en uitlegde wat alles had veroorzaakt.

AK: Dank je.

PSTN: Je hebt een paar horrorfilms gemaakt. Valentijnsdag, Bijl II, Grote kont spin, ben je een fan van horrorfilms?

AK: [Lacht] Ik zou het moeten hopen, anders zou ik ze eigenlijk niet moeten schrijven, toch?

PSTN: [Lacht] Waar, waar.

AK: Ik ben een horrormeisje, helemaal.

PSTN: Wat is jouw favoriete?

AK: Ik heb een top vijf. Ik zou er nooit één kunnen kiezen. Uit mijn hoofd en niet in volgorde zou ik zeggen: Auditie, Marauders, Tale of Two Sisters, Rosemary's Baby en De glans.

PSTN: Erg goed. Was er een bepaalde film die je als jong kind zag en die je aansprak en op gang bracht?

AK: Nee, ik heb geen horror gekeken toen ik klein was. ik was aan het kijken Avontuur in babysitten, Red Sonja, daar was ik naar aan het kijken.

PSTN: Je keek nog steeds naar goede dingen [Lacht]

AK: [Lacht] Ja, ik keek zeker naar kwaliteit. Ik begon pas echt horror te kijken toen ik naar LA verhuisde. Wat ik ontdekte over het horrorgenre was dat elke keer dat ik naar een horrorfilm keek, dit voor mij de ultieme ontsnapping was. Ik ben geen groot feestvierder. Ik ben geen grote drinker. Voor mij plaatst een horrorfilm me echt in een andere wereld, een ander rijk, een ander leven op een manier die niets anders voor mij doet, dus daarom voel ik me aangetrokken tot horror welk ander genre dan ook.

PSTN: Dat is logisch, het vult die leegte. Wat nu, waar ben je momenteel mee bezig?

AK: We zijn momenteel winkelscripts aan het winkelen. Dit deel is niet mijn favoriet, maar dit is wat onafhankelijke filmmakers meemaken. We schrijven scripts, we krijgen financiering, we maken een film, publiciteit, festivals en dan wachten we af of mensen de film leuk vinden en schrijven dan nog een film. Dus dat is waar we ons nu bevinden, in de financieringsfase van verschillende verhalen.

RTC: Nou Alexis, dank je, heel erg bedankt dat je met mij hebt gesproken.

AK: Het was een genoegen, dank je.