Met de claustrofobische, onderzeese terreur van 47-meters omlaag: niet-gekooid afgelopen weekend uitgebracht, had iHorror de gelegenheid om te praten met ster Corinne Foxx in haar debuutrol en regisseur/schrijver Johannes Roberts die terugkeerde voor zijn haaienvervolg. Over alles gesproken, van duiken, favoriete horrorfilms, slasher-vergelijkingen en meer!

 

Jacob Davison: Hoe ben je gehecht geraakt aan 47-meters omlaag: niet-gekooid?

Corine Foxx: Ze hadden de rol oorspronkelijk met iemand anders gecast. Om welke reden dan ook viel dat meisje uit, dus op het laatste moment namen ze contact met me op en zeiden: "Ben je geïnteresseerd om dit te doen?" en dat was op een donderdag. Zondag zat ik in het vliegtuig naar de Dominicaanse Republiek om de film te maken. Dus ik had heel weinig perstijd, ik had van tevoren heel weinig training gehad en ik werd op het laatste moment min of meer in dit ding gegooid.

 

JD: En dit is je eerste filmrol?

 

CF: Ja, dit is mijn eerste speelfilm. Het is heel spannend, want ik ben natuurlijk opgegroeid met het kijken naar mijn vader op de set en het zien van zijn naam op billboards, dus het is behoorlijk onwerkelijk om de mijne te zien en mijn eigen project te hebben.

 

JD: Je zei dat je, omdat het zo abrupt was, weinig tijd had om te trainen. Hoe heb je getraind, hoe was je klaar voor de onderwaterstunts van 47 Mets Down: Uncaged?

 

CF: Het grappige is dat ik voor de film niet eens kon zwemmen. Toen ik daar aankwam, moest ik niet alleen leren duiken en alle apparatuur gebruiken, ik moest ook leren zwemmen en me comfortabel voelen onder water. Dus we hadden ongeveer... ik weet het niet, vier dagen duikopleiding. Ik kreeg extra lessen. Meer lessen dan de andere meisjes in zwemmen en duiken, alleen maar omdat ik ver achterbleef bij de andere meisjes. Ik kwam er duidelijk achter en nu heb ik het gevoel dat ik een behoorlijk sterke zwemmer ben na drie maanden onder water te hebben doorgebracht.

 

JD: Hoe was het om te zwemmen in al die ondergrondse omgevingen, de tempelstad en al die nauwe spelonken?

CF: Ze bouwden deze tunnels en grotten onder water in deze grote tanks die in Londen waren en ze waren behoorlijk ongelooflijk omdat ze elke dag wisselen voor een nieuw deel van de film, dus we waren echt in realtime die grotzonde aan het verkennen, onder water. Veel van wat je in de film ziet, is heel echt omdat we die set nog niet eerder hadden gezien en ze wilden echt dat we er doorheen gingen en het verkennen alsof we echt deze meisjes waren.

 

JD: Hoe was het om met Shark FX te werken? Het leek erop dat het voornamelijk CGI was, maar werden daar animatronics of poppenspel gebruikt? Hoe reageerde je daarop in je scènes?

 

CF: Ze hadden een enorme, gigantische plastic haaienkop die was vastgemaakt aan een motor waarmee een van onze veiligheidsduikers rondzwom en ons achtervolgde alsof hij de haai was. Eerlijk gezegd, als je onder water bent en je ziet iets dat ook maar enigszins op een haai lijkt, dan is dat alarmerend. Het voelde… het voelde natuurlijk niet zo echt als een echte haai die ons achterna zat, maar het was absoluut nog steeds eng en verontrustend. Veel van die reacties van ons op de haaienaanval, die waren allemaal echt. Er was een punt waarop ik in de bek van de haai zat en ik zat echt in de bek van de plastic haai, hem in elkaar slaand en slaand en proberend uit zijn greep te komen. Al die haaien-CGI-opnamen zijn echt gemaakt met een plastic haaienkop.

 

JD: Hoe zou je je personage in de film omschrijven, Sasha?

CF: Mijn personage is net naar Mexico verhuisd. Ze is nieuw in deze stad en ze wil heel graag in het begin passen, maar ze heeft meer het moederlijke karakter. Ze is meer geaard dan de andere meisjes, denk ik. Ze weegt haar opties echt af en in het begin van de film heeft ze een nieuwe stiefzus gespeeld door Sophie Nélisse en ze zijn niet erg close. Ze probeert echt het te maken in een nieuwe stad en wil niet omgaan met haar zus, ze maken duidelijk deze zeer angstaanjagende ervaring samen door en tegen het einde zijn ze een stuk hechter geworden. Je ziet echt dat familie heel belangrijk voor haar is, en je ziet haar echt groeien als zus maar ook als leider.

 

JD: Het is interessant dat je begint met horror en ik vroeg me af of je in de toekomst meer horrorfilms zou willen maken en of je zou zeggen dat je een fan bent van horrorfilms?

 

CF: Ik hield ervan om bang te zijn! Ik zou graag nog een horrorfilm willen maken. Ik denk dat ik me niet echt realiseerde hoe speciaal het genre voor mensen is. Er is een hele fanbase voor horrorfilms, vooral ook haaienfilms. Er is een hele cultstatus voor hen. Dus nu omarmd worden door de gemeenschap is zo opwindend voor mij en ik zou heel graag nog een willen doen.

 

JD: Zou je zeggen dat je favoriete horrorfilms hebt?

CF: De horrorfilm die volgens mij mijn kindertijd bepaalt, en waar ik nog steeds aan denk als ik te lang alleen in mijn slaapkamer ben, is De Ring. Die film... hij zit gewoon in mijn brein gegrift, ik krijg hem er nooit uit. Als ik te lang naar mijn tv kijk, denk ik steeds dat die meid doorkomt. Ik denk dat die film me echt bang maakte, maar het heeft echt een impact op me en de manier waarop het werd gedaan was erg slim.

 

JD: Je zei dat je leerde duiken om je voor te bereiden op je rol in de film en daarna zou je echt weer gaan duiken in de oceaan?

 

CF: Ik denk dat ik gedoken ben. Ik heb heel lang onder water doorgebracht en toen we ons eenmaal hadden ingepakt, dacht ik: "Ik wil nooit meer zwemmen! Ik wil zelfs nooit meer in bad.” Maar ik denk dat ik er uiteindelijk aan zal moeten werken, ik zal op een dag weer duiken. Maar op dit moment staat het zeker niet op mijn to do lijst.

JD: Denk je 47-meters omlaag: niet-gekooid zullen mensen zelf afschrikken om te gaan duiken?

 

CF: Ja, ik denk dat je er twee keer over nadenkt om het water in te gaan. En misschien maak jij betere keuzes dan deze meiden.

(Interview met regisseur/schrijver Johannes Roberts op pagina 2)

Pagina's: 1 2