Het klinkt vreemd om sterfscènes als mooi te beschouwen. Als je echter een seizoen van de tv-show hebt gezien Hannibal je weet wat we bedoelen. Sommige scènes vallen gewoon op omdat ze zo kunstzinnig zijn uitgevoerd, dat als het een schilderij was, het zeker als een meesterwerk zou worden beschouwd. Dus laten we beginnen met mijn keuzes uit de televisieshow Hannibal.

De mooiste sterfscènes van Hannibal

iHorror Schrijver: Anthony Pernicka

Twitter: @RTLnieuws

iHorror-schrijver:  Patti Butrico

Twitter: @Zombighou

In plaats van hier met een film te gaan, koos ik iets uit een van mijn favoriete tv-programma's dat me echt opviel en een zware indruk achterliet. Ik denk dat we het daar allemaal over eens kunnen zijn Dexter was een van de beste shows ooit op het kleine scherm. Dat gezegd hebbende, er zijn echt veel gedenkwaardige scènes uit de serie.

Een echter…. Een ervan viel me op als absoluut grotesk en behoorlijk briljant. Seizoen 6 heeft ons kennis laten maken met de "Doomsday Killer". Toegegeven, het was niet IMO de beste seizoenen, maar het heeft zeker indruk gemaakt bij enkele van de doden van die slachtoffers. Het "Angel Of Death" -segment in aflevering 4 stak duidelijk met kop en schouders boven de rest uit. Alleen al het uitgangspunt, dat deze arme serveerster op zo'n manier wordt opgetild, raakt een lef en werd prachtig neergeschoten door de cameramannen.

Na de climax van de serveerster die genageld wordt, is het zeker een lust voor het oog om te zien wat er met haar is gebeurd. Wat betreft "horrorkunst en schoonheid", denk ik zeker dat dit in aanmerking komt.

[youtube id = "KLttPGxQfZ0 ″ align =" center "]

 SPOOKSCHIP

iHorror-schrijver:  Michele Zwolinski

Twitter: @mczwolinski

Ook is het tableau nadat de draad breekt, terwijl de feestgangers geschokt zijn, behoorlijk indrukwekkend. Het tafereel wordt erg stil terwijl de camera de zee van levend-dode beelden uitzendt, wachtend tot de andere schoen valt.

[youtube id = "22XdYRbFHoE" align = "center"]

 CARRIE

iHorror-schrijver:  Waylon Jordanië

Twitter: @Waylonvox1

Carrie White heeft een achtbaan van een nacht gehad. Ze ging naar het bal met de schattigste jongen van school. Ze werd door haar klasgenoten "verkozen" tot koningin van het bal, maar ze realiseerden zich dat alles nadat de schattige jongen met haar had gedanst op het bal een opzet was. Ze gooiden bloed op haar, waardoor ze haar jurk en haar nacht verpestte. Dus sloot ze de sportschool af met haar geweldige telekinetische krachten en begon ze daar iedereen te vermoorden.

Als ze thuiskomt van het bal, is ze natuurlijk op zoek naar een douche en misschien een beetje moederlijke troost. Mama houdt haar stevig vast en streelt haar haar en begint voor haar te bidden. Dan steekt mama haar in haar rug met een heel groot keukenmes. Wat daarna komt, is een van de mooiste sterfscènes in de film.

Carrie valt van de trap en Margaret komt op haar af, met de bedoeling haar dochter voor eens en voor altijd te vermoorden. Carrie roept haar kracht en haar gave op en begint met het gooien van messen en andere scherpe voorwerpen uit de keuken naar haar moeder. In de zachte gloed van kaarslicht wordt Margaret White herhaaldelijk gestoken en aan de muur geplakt in dezelfde houding als het gruwelijke kruisbeeld dat zich bevindt in de kast waar Carrie naartoe wordt gestuurd om te bidden als ze slecht is geweest.

Eenvoudig, mooi, effectief en Margaret White is er niet meer. Het moest deze lijst maken.

 HOSTEL: DEEL II

iHorror-schrijver: James Jay Edwards

Twitter: @jamesjayedwards

Eli Roth's Hostel-films hebben de reputatie vol te zijn met low-brow, martelporno, maar het doden van Lorna uit Hostel: Part II is huiveringwekkend mooi.

Lorna, vakkundig tot vervelende perfectie gespeeld door Heather Matarazzo (Dawn Weiner van Welcome to the Dollhouse), wordt op dezelfde manier verleid, gedrogeerd en ontvoerd als de meeste slachtoffers in de Hostel-films, maar als ze wakker wordt, hangt ze ondersteboven en naakt, haar mond gekneveld om haar angstige gejammer te dempen.

Ze wordt, nog steeds hangend aan haar voeten, een grote kamer binnen geschoven tot ze in het midden boven een badkuip staat. Drie mannen steken tientallen kaarsen aan in de kamer - met acetyleenfakkels, geen lucifers - totdat de kamer baadt in schemerig, flikkerend kaarslicht. Een mysterieuze vrouw komt binnen, trekt haar badjas uit om haar naakte lichaam te onthullen en leunt achterover in de badkuip. De vrouw grijpt de zeis van een maaimachine en begint Lorna speels te kwellen, eerst haar haar aaien met het mes, dan ooit zo licht de huid van haar rug krabben en tenslotte het wapen gebruiken om de prop van de mond van het hangende meisje af te snijden. Lorna smeekt om genade terwijl de vrouw in de badkuip op haar begint te hakken, het bloed van het hulpeloze meisje naar beneden sproeit en haar aanvaller in een karmozijnrode douche bedekt. De vrouw maakt Lorna af door haar keel door te snijden, waarbij haar plasma in de kuip stroomt en het naakte lichaam van haar moordenares volledig overspoelt. Het opspattende bloed van Lorna dooft de kaarsen als de scène ten einde loopt.

De scène zelf is een eerbetoon aan Elizabeth Báthory, een Hongaarse gravin die naar verluidt in het bloed van maagden zou baden om haar jeugd te behouden. De brute moord op Lorna wordt des te effectiever doordat Roth haar karakter behandelt; ze wordt afgeschilderd als een aanhanger met heimwee, een verdwaalde puppy die toevallig samen met de anderen op de noodlottige reis tagt. Hoe irritant het personage ook is, haar onschuld dwingt het publiek om met haar mee te leven, zodat haar dood op emotioneel niveau des te tragischer wordt.

Hoewel ze slechts een tertiair personage is in de film, is de dood van Lorna gemakkelijk de meest memorabele scène in Hostel: Part II, en mogelijk in de hele franchise.

 DE STILTE VAN DE LAMMEREN

iHorror-schrijver: Shaun Cordingley

Twitter: @Shaunkoord

Omdat we voor deze lijst oorspronkelijk werden geïnspireerd door het geweldige camera- en bloedwerk op NBC's Hannibal, kan ik niet over het hoofd zien hoe absoluut verbluffend de moord op Hannibal Lecter op de twee bewakers in zijn holding in Memphis, Tennessee is in The Silence of the Lambs (1991) .

Onderstreept door Glen Goulds "Aria", gaat Lecter verder om zichzelf te bevrijden van zijn handboeien en de twee bewakers gemeen aan te vallen. De nabijheid van de camera (zichzelf nooit uit de cel verwijderen om het publiek afstand te geven); de lange, lugubere schoten, vooral wanneer we worden meegenomen naar het gezichtspunt van sergeant Boyle terwijl hij wordt geslagen met het stokje; het gebruik van een zware, met hoorn beladen soundtrack die opzwelt tot een crescendo. En dan weer vervagend in "Aria" terwijl de camera het werk van Dr. Lecter verkent, waardoor hij zijn cel in zijn eigen tempo kon verlaten, en voor ons om bij hem te blijven hangen in wat zowel een schokkend als mooi moment was. Het werkt allemaal samen om een ​​geweldig paar moorden te creëren.

Deze scène is voor mij ongeveer zo poëtisch als een moord in een horrorfilm kan zijn, en het is geen wonder dat Silence de beste film kreeg bij de Academy Awards (nog steeds de enige 'horrorfilm' die ik heb gewonnen, hoewel ik enkele meningen over The English Patient…).

En opdat we niet vergeten, de 'gorsengel' kers op de taart van de hele scène:

RIGOR MORTIS

Juno Mak's regiedebuut Rigor Mortis (2013), een duister, dromerig eerbetoon aan de Hongkongse 'Hopping Vampire'-films (lees: Mr. Vampire (1985)) is ronduit prachtig. Rigor Mortis, opgenomen door Ng Kai Ming en bewerkt door David Richardson, is een van die horrorfilms waar vanaf de eerste minuten tot de laatste moordscènes je mond meer dan eens zal vallen van de pure compositorische schoonheid van de film.

Hier zijn slechts twee voorbeelden van de schoonheid van Rigor Mortis:

Ik zou je graag meer willen vertellen over wat er hier gebeurt, maar ik wil niets weggeven (behalve je te beloven dat deze foto's dodelijke scènes zijn, om ervoor te zorgen dat ze in onze lijst passen), want deze film moet echt u kunnen verrassen om succesvol te zijn. Maar de bovenstaande verlichting en spookeffecten (ja, dat zijn twee geesten boven de brandende man) alleen zouden hopelijk genoeg moeten zijn om je interesse te wekken bij het zien van deze film. Plus Rigor Mortis is nu beschikbaar op Netflix, dus je hebt bijna geen redenen meer om het niet te bekijken.

Geholpen door een geweldige cast van vaste bioscoopbezoekers uit Hongkong, waaronder Chin Siu Ho die in wezen zichzelf speelt, is Rigor Mortis een film die ik vanuit cinematografisch oogpunt niet sterk genoeg kan aanbevelen. Terwijl de oude fan van 'hoppende vampiers' misschien teleurgesteld is door het gebrek aan komedie of overdreven kungfu, is Rigor Mortis gewoon te verdomd mooi in zijn 'saaie, nachtmerrieachtige sfeer om ronduit te negeren ... en als dit zo is je eerste 'hopping vampire'-film, misschien ben je een beetje in de war, want er zijn hier geen Draculas. Maar ga gewoon mee voor de rit: het is het meer dan waard.

 NIET-GLORIEUZE BASTAARDEN

iHorror-schrijver: Chris Crum

Twitter: @SBofZelfmisbruik

Mijn keuze komt eigenlijk niet uit een horrorfilm, hoewel het verband houdt met de grootste gruweldaad die ooit door de mens is begaan. Inglourious Basterds is een van Quentin Tarantino's beste werken, en de scène waarin Shosanna en Fredrick Zoller elkaar fotograferen is pure cinematografische schoonheid met een partituur die alleen dient om het te verheffen.

Alsof dat zelf niet een mooie sterfscène was, de scène die het dient als een opmaat om het hele ding uit de hitlijsten te halen. Het is algemeen bekend als de Revenge of the Giant Face. We krijgen het mooiste beeld van de hele film te zien - misschien van Tarantino's hele carrière, waarin het titulair gezicht een theater vol nazi's op de hoogte stelt van genoemde wraak - dat ze op het punt staan ​​hun ondergang tegemoet te zien door de handen van een Jood. . Dit gaat door terwijl het scherm brandt terwijl we haar lachende gezicht zien, dat zelfs in een adembenemende rookwaas verschijnt. Het is gewoon fenomenaal.

 SAW

iHorror Schrijver: Dan Dow

De Saw-films staan ​​vooral bekend om hun gruizige regie en overdreven kill-scènes. Termen als "visueel verbluffend" en "mooi" zijn waarschijnlijk niet de eerste woorden die in je opkomen als je wordt gevraagd om de franchise te beschrijven. Toch schuilt er schoonheid in al die wreedheid.

Specifiek gesproken, Saw 3's Angel of Death-val. Dit kan mogelijk worden omschreven als een van de meest verontrustende scènes in de film. Kerry's dood liet meer dan een redelijk deel van de mensen achter in hun stoelen, waaronder ikzelf. De vage, gruizige verlichting, het constante spervuur ​​van camerahoeken en het fantastische acteerwerk, maakten deze scène bloedig.

Om nog maar te zwijgen van het gevoel van poëtische rechtvaardigheid dat bij de laatste woorden van John hoorde.

[youtube id = "D6yiNaSaSSU" align = "center"]

DE VROUW

iHorror-schrijver: Jan Squires

Twitter: @FreddyInSpace

Soms zijn momenten uit horrorfilms visueel mooi. Andere keren zijn momenten mooi, niet per se vanwege de beelden, maar eerder vanwege wat die beelden vertegenwoordigen. Mijn keuze voor deze lijst valt iets meer in de laatste categorie.

Uitgebracht in 2011, Lucky McKee's The Woman is het verhaal van een wilde vrouw die wordt ontvoerd door de schijnbaar normale familieman Chris Cleek, vastgeketend in een kelder op zijn terrein en meedogenloos wordt gemarteld. Cleek's missie is om de vrouw in wezen te temmen, en in zijn eigen geest is hij slechts een wild dier aan het beschaven.

De film is behoorlijk verontrustend, en als hij door de verkeerde persoon wordt bekeken, kan hij gemakkelijk verkeerd worden geïnterpreteerd als vrouwonvriendelijk. In feite hebben veel critici het ervan beschuldigd dat het precies dat is, hoewel het hele punt van de film ontbreekt. In plaats van vrouwonvriendelijk te zijn, is McKee's meesterwerk eigenlijk behoorlijk empowerment, de titulaire vrouw die de vaak onderdrukte macht vertegenwoordigt die alle vrouwen in zich hebben.

Het meest krachtige moment in The Woman is tegen het einde van de film, wanneer het personage van Pollyanna McIntosh eindelijk bevrijd is van haar beperkingen. Ze pakt een mes van een grasmaaier, een voorwerp dat vaak wordt gezien als iets dat alleen een man zou weten wat ermee te doen, en gaat er vervolgens door om Cleeks boosaardige zoon ermee in te hakken. Ze scheurt dan Chris 'hart eruit en neemt er een hap uit.

Zonder een enkel woord te zeggen, zegt de blik op het gezicht van de vrouw, terwijl ze Cleeks hart eet, alles; Ik ben een verdomde krijger, en je kunt me verdomme niet vernietigen. Gruwelijk? Ja. Storend? Zeker. Empowerment? Reken maar.

In een genre waarin vrouwen zo vaak worden afgeschilderd als weerloze slachtoffers, The WomanDe finale is ronduit mooi - een filmische strijdkreet die ons eraan herinnert dat we krachtige dieren zijn en dat niemand ons kan temmen of gebruiken op manieren die we niet willen gebruiken.

Het is altijd fijn om daaraan herinnerd te worden, en The Woman doet dit effectiever dan elke andere film in de geschiedenis van horror. En dat is iets moois.