Een paar maanden geleden was ik op zoek naar een nieuw audioboek om me in te verdiepen. Sinds ik weer op de werkvloer ben gekomen, hebben audioboeken me geholpen om het dagelijkse woon-werkverkeer te overleven. Ik wilde iets dat genres vermengde en mijn liefde voor horror, fantasie en homoseksualiteit voedde. Terwijl ik door de duizenden Audible-titels bladerde, vond ik een boek genaamd White Trash Tovenaar door David R. Slayton. Het boek gaat over Adam Binder, een homoheks uit Oklahoma die de confrontatie aangaat met een monsterlijke entiteit die Denver aanvalt en mensen tot waanzin drijft.

homoseksueel. Set. Wedstrijd. Ik was er zo bij!

Tegen het einde van het boek had ik dringend behoefte aan meer. Gelukkig voor mij, het tweede boek in de trilogie, Trailerpark bedrieger, was al beschikbaar, en hoewel het eindigde op de moeder van alle cliffhangers, wist ik dat er nog minstens één boek was, Deadbeat Druïde onderweg.

In de tussentijd heb ik er mijn missie van gemaakt om de auteur op te sporen om hem te laten weten wat zijn boeken precies betekenden voor een homoseksuele, horror-liefhebbende, romantiekverslaafde – en medeauteur – in een klein stadje in Oost-Texas. Ik dreef ook meteen een pitch om hem te interviewen voor Horror Pride Month dit jaar, en was opgewonden toen hij ermee instemde.

Terwijl we gingen zitten om te praten, vertelde ik hem opnieuw hoeveel ik de boeken waardeerde, maar ik moest ook vragen: "Waar en wanneer heb je Adam Binder ontmoet?"

Het verhaal liet me niet in de steek.

Toevallig had Slayton geprobeerd een epische fantasie te schrijven, wat, uit persoonlijke ervaring, een ontmoedigende taak is, kan ik je zeggen. Het bleek echter dat hij ook een fan was van stadsfantasie en een verhaal aan het formuleren was over een dokter, zijn vrouw en hun kind in Denver, de stad die de auteur zijn thuis noemt.

"Dus ik had dit hele plot, maar wat ik niet had was een hoofdpersoon", legde de auteur uit. "Ik stopte het min of meer in mijn achterhoofd en vergat het helemaal, en toen reed ik op een avond door de Carolina's. De maan was vol. Het hing over de weg. De bomen hingen over de weg. En dat Kaleo-nummer 'Way Down we Go' kwam op de radio. Dit personage schoot door mijn hoofd en ik begon hem gewoon vragen te stellen. Ik zei, 'wie ben jij?' en hij zei: 'Nou, ik ben net als jij. Ik kom uit Guthrie. Ik ben opgegroeid in het bos.' Ik begon te denken dat ik dit kon samenvoegen met dat urban fantasy-plot, maar dat urban fantasy-plot is nog steeds erg op Denver gericht. Adam zei: 'Nou, ik zou naar Denver kunnen gaan.'”

En dat is precies wat hij deed... doet... je begrijpt wat ik bedoel.

Hoewel de elementen fantastisch en soms ronduit schrijnend zijn, is het verhaal van Adam Binder, een heks die heel weinig macht heeft in het grote geheel van dingen, en zijn meestal alledaagse familie geworteld in een gevoel van realiteit. Die waarheid, de echtheid van dit alles, was ontleend aan Slaytons eigen ervaringen. Hij ging zelfs zo ver dat hij Adams moeder naar zijn eigen grootmoeder noemde.

"Haar naam was Tilla-Mae Wolfgang Slayton en ze was alles wat de naam aangeeft", zegt hij.

Wat betreft de fantasie, zegt hij, hij was voorzichtig waar hij zijn invloeden vandaan haalde tijdens het schrijven van de romans.

"Iemand die me onlangs interviewde, zei dat ze niet begrepen waarom ik geen Amerikaanse folklore en mythe gebruikte", zei hij. 'Het punt is dat als je het over de Amerikaanse mythologie hebt, je het eigenlijk over de Indiaanse mythologie hebt. Ik ben een erg blank persoon. Dat wil ik me niet toe-eigenen. Dus ik was aan het rondkijken welke mythologieën er zijn en wat ik zou kunnen putten uit mijn eigen erfgoed en wat kan ik doen om iets dat echt bekend en troebel is te nemen en het op zijn kop te zetten."

En dus creëerde hij Elfen die zichzelf als hypermodern beschouwen en toch lopen, kleden en praten alsof ze zo uit een noir-film uit de jaren veertig zijn gestapt. Toen bracht hij de veel te zelden gebruikte kabouters binnen en gaf ze de branie van een personage uit Peaky Blinders. Ik ga je de kabouters niet eens uitleggen. Je moet het gewoon zelf lezen. De mix en puree, duwen en trekken, van wat we weten en wat we verwachten, is wat de lezer scherp houdt en dat schenkt de auteur veel voldoening.

Omdat het Pride is, moesten we het natuurlijk hebben over het feit dat het boek een homoseksuele hoofdpersoon heeft. Iedereen die enige tijd heeft doorgebracht in een commentaargedeelte waar iets vreemds op afstand wordt genoemd, weet waar de meesten van ons mee te maken krijgen als we over onszelf gaan schrijven en onszelf in het verhaal plaatsen. De homofoben komen voort uit het houtwerk dat beschuldigingen uitdraagt ​​over het forceren van agenda's en wakkerheid, terwijl we eigenlijk alleen maar verhalen willen lezen waar we bestaan.

Voor Slayton was er vanaf het begin geen twijfel over Adams seksualiteit. Het was geen agenda. Het was wie hij was.

"Het is van vitaal belang voor mij", zei hij. “De meeste van mijn inspiratie in wat ik schrijf komt van het zien van een gat in de markt. Ik ben opgegroeid in Guthrie in het bos. Ik had niet veel toegang. Mijn moeder was erg religieus, dus wat ik mocht lezen was zeer beperkt. Wat ik in fantasie kon vinden, wanneer er een LGBTQ-personage was, waren ze er nauwelijks of stierven ze op tragische wijze. Er was een AIDS-analoog of uit de kast komen was iets. Ik vind het leuk om meer van de representatie te zien en vooral een goede representatie. Dat is een deel van de reden waarom ik ben begonnen met schrijven White Trash Tovenaar. Ik zie geen blut, homoheks uit Oklahoma op de pagina. Dus ik dacht, dat ga ik schrijven. Omdat het stedelijke fantasie is, zijn vooroordelen en problemen rond Adams seksualiteit aanwezig, maar ik wilde niet dat dit het belangrijkste in het verhaal zou zijn. Betere schrijvers dan ik hebben daarover geschreven, dus ik wil het niet lezen."

De formule werkt zeker voor Slayton. Zijn boeken spreken tot de verbeelding van lezers over de hele wereld. De vermenging van zijn eigen mix van horror en fantasie is spannend en meeslepend. Voor mij geeft het me dezelfde spanning als de eerste keer dat ik Gaiman, Pratchett en tot op zekere hoogte zelfs Barker las.

Dit brengt ons natuurlijk bij het laatste boek in Slaytons trilogie. Met Deadbeat Druïde aan de horizon zou het misdadig zijn geweest om niet te vragen om een ​​glimp van wat komen gaat.

"Aan het einde van Trailerpark bedrieger,,Adam wordt heel erg op een Odyssee gestuurd'', zei hij. “In plaats van eilanden te gebruiken, gebruik ik echte steden. Sommigen van hen hebben gewoon een cool, griezelig waar misdaadding met hen verbonden; sommigen van hen hebben gewoon interessante gebeurtenissen die ermee verbonden zijn. Ik heb echt genoten van het onderzoeken van de geschiedenis van deze plaatsen. In Deadbeat Druïde, dan krijg je er wat meer van.”

Ja, maar hoe zit het met Adam Binder en zijn sexy maar zeer "alles is zwart-wit" mogelijke vriend, Vic, die hij per ongeluk in een Magere Hein maakte?!

"Ik speel veel D&D, dus ik denk in die termen," merkte Slayton op. “Adam is chaotisch goed, wat betekent dat hij altijd het juiste doet, ook al is het tegen de wet. Vic is wettig goed, wat betekent dat hij altijd het juiste zal doen, maar hij moet zich aan de wet houden. Tegen het einde van boek drie hebben ze allebei stappen naar elkaar en neutraal goed gezet. Niet alles is zwart-wit en niet elke wet is slecht.”

Ga voor meer informatie over David Slayton naar zijn officiële website en zoek zijn romans online en in boekwinkels!