Het is vandaag de Canadese filmdag, dus ik dacht dat dit de perfecte gelegenheid zou zijn om een ​​kijkje te nemen naar enkele van de meest innovatieve en invloedrijke horrorfilms die Canada te bieden heeft. Canada is de thuisbasis van een hele reeks geweldig getalenteerde horrorfilmmakers, van regisseurs als David Cronenberg en de Soska Sisters tot op horror gerichte productiebedrijven zoals Black Fawn-films en Raven Banner-entertainment.

Horror heeft een thuis in Canada. Als je kijkt naar enkele van de thema's die in horror zijn gevonden - koude isolatie (Zwarte bergzijde, Pontypool), transformatieve identiteit (Bijten, getroffen), en de terreur van onbekende wezens (De leegte, stille heuvel) - dit zijn uitdagingen waarmee Canadezen zich kunnen identificeren. We weten allemaal dat de winter een teef is, we worstelen met onze culturele identiteit, en we hebben een lot van temperamentvolle dieren in het wild.

Maar een deel van de schittering van de Canadese horror is dat veel ervan de typische thema's tart. Videodrome richt zich op het effect van geweld en seksualiteit in de media. Kubus onderzoekt paranoia en hoe onze strijd om te overleven kan fluctueren in het licht van een schijnbaar hopeloze onderneming. Het is zelden zo eenvoudig als de cabin-in-the-woods slasher-module.

Maar afgezien van genres zijn er veel dingen die een horrorfilm innovatief of invloedrijk maken. Hier is mijn lijst met Canadese horrorfilms die - op de een of andere manier - het spel hebben veranderd.

Videodroom (1983)

Het is echt moeilijk om gewoon te kiezen een Cronenberg-film, maar ik ga mee Videodrome (technisch gezien The Fly is geen Canadees en ik ben er gek op). Max Renn (James Woods) runt een sensationeel tv-station dat 'sociaal positieve' programmering aanbiedt - in wezen softcore-porno en zinloos geweld. Max ontdekt een show genaamd Videodrome - wat een geënsceneerde snuff-show lijkt te zijn - en meteen gefascineerd is, ervan overtuigd dat dit de toekomst van televisie is.

Natuurlijk ontdekken we dat de show niet wordt opgevoerd, en er is een grotere samenzwering aan het werk met gerichte fatale hersentumoren om de wereld te 'zuiveren' van door geweld veroorzaakte degeneraties. Het zit boordevol fantastische praktische effecten en het is een bizarre, surrealistische en provocerende dissertatie over onze cultuur obsessie relatie met seks en geweld.

Tot niemand verbazen, Videodrome is door het Toronto International Film Festival uitgeroepen tot "een van de meest invloedrijke films in de geschiedenis".

Kubus (1997)

Kubus is briljant eenvoudig. Een groep vreemden wordt wakker in een kubus met aan alle 6 zijden deuren. Ze moeten zich een weg banen door een reeks identieke kubussen met boobytraps om - op de een of andere manier, hopelijk - een manier te vinden om te ontsnappen. Kubus was eigenlijk gefilmd in één kamer, die zowel geniaal als ... krankzinnig is.

Ze gebruikten verschillende panelen om de kleur van elke kamer te veranderen en er werd een gedeeltelijke tweede kubus gebouwd voor scènes waarin de cast vanuit een andere kubus keek. De focus ligt volledig op de spanning tussen de ensemblecast.

Kubus is ongelooflijk innovatief in zijn eenvoud, en het werd al snel een Canadese cultklassieker.

Mijn Bloedige Valentijn (1981)

Mijn bloederige Valentijn hielp het slasher-subgenre vorm te geven met zijn te ordinaire-voor-beoordelingen praktische effecten en sociaal zinvolle boodschap. Toen horrorfilms met een vakantiethema in hun hoogtijdagen waren, Mijn bloederige Valentijn kwam swingend uit met bloederige praktische effecten en innovatieve moorden en die waren ontworpen rond de filmomgeving. Gefilmd in een echte mijn in Nova Scotia, bracht de film het realistische decorontwerp naar een hoger niveau.

De film heeft een voortdurende erfenis en de schare fans groeit nog steeds, dankzij de remake in 2009 en semi-regelmatige vertoningen op festivals en evenementen. Maar het is niet alleen een cultureel belangrijke film, het heeft ook een politiek geladen ondertoon. De focus op economische strijd en slechte arbeidsomstandigheden vond weerklank bij het publiek van 1981 en blijft vandaag de dag relevant.

Als je meer wilt weten over het maken van Mijn bloederige Valentijn, kijk eens naar mijn Valentijnsdag interview met George Mihalka.

Amerikaanse Mary (2012)

Ik zou geen Canadese horrorfilmlijst kunnen maken zonder de Soska Sisters erbij te betrekken. Amerikaanse Mary is de ultieme film over verkrachting en wraak. Onze heldin, Mary (Katharine Isabelle), overleeft en gedijt door haar vaardigheden als chirurg te monopoliseren om de ultieme wraak te nemen en een gezonde winst behalen. Katherine Isabelle is geen laatste meisje of een schreeuwkoningin, ze is een femme fatale en ze is er absoluut de eigenaar van.

Amerikaanse Mary laat je op briljante wijze in je vel kronkelen zonder echt nodeloos bloed te vertonen. Het werd al snel een cultfavoriet en het zette de Soska Sisters op de kaart als lievelingen van het horrorgenre.

Gembersnaps (2000)

Dit is zo perfect als coming-of-age-films krijgen. Ginger (Katherine Isabelle) wordt venijnig aangevallen door een weerwolf terwijl ze lijdt aan haar eigen fysieke verandering van die tijd van de maand. (Haar menstruatie. Ik heb het over haar menstruatie). Terwijl ze “bloeit” (ugh) door haar hernieuwde seksualiteit en transformatie van lupine (de weerwolf is puberteit!), Worstelt haar zus om haar geaard te houden.

Het is een heel slimme en bevredigende kijk op de weerwolf-kennis, en het heeft behoorlijk wat indruk gemaakt in de horrorgemeenschap als een van de sterkste weerwolffilms uit de recente geschiedenis.

Black Christmas (1974)

Zwarte Kerstmis was een van de eerste conventionele slasher-films. Jaren ervoor Halloween nam de schijnwerpers, Zwarte Kerstmis zet de norm. Er is zo'n mysterie rond de dubbelzinnige en onopgeloste identiteit van de gestoorde moordenaar (die ze hebben ingevuld voor de remake van 2006) dat het je echt naar binnen trekt en deze psychologische horror onderscheidt. Het veranderde het spel voor de horrorindustrie en maakte van de slasher-film een ​​culturele norm.

Maar om verder te gaan dan de (wat nu) typische slasher-film is, Zwarte Kerstmis richt zich op een personage dat worstelt met haar toekomst. In de film wordt openlijk gesproken over abortus, wat destijds een controversieel onderwerp was. Met een sterke cast van vrouwelijke leads slaagt het met succes de Bechdel-test. De vrouwelijke personages zijn helemaal niet geseksualiseerd en hun dood is niet grafisch.

Het blies de horrorfilms van de jaren zeventig nieuw leven in en de invloed ervan op het genre valt niet te ontkennen.

 

Ik zou hier echt door kunnen gaan, want er zijn een ton van innovatieve Canadese horrorfilms. Voor meer informatie, kijk op Voorbij de zwarte regenboog, De redacteur, The Void, Pontypool, Exit Humanity, Grave Encounters, Hobo met een Shotgun, en De vormverwisselaar.

Heb je een favoriete Canadese horrorfilm? Laat het ons weten in de comments!