De zomer staat voor de deur en voor velen is hij er al. Scholen zijn uitgelaten en de temperaturen zijn gestegen. Met dit in gedachten is de kans groot dat u in de nabije toekomst een reis naar de oceaan zult maken. Lijkt het je niet een goed moment om er nog eens op terug te komen? Open Water?

Het is moeilijk te geloven, maar de film kwam in augustus elf jaar geleden uit. Oh wat vliegt de tijd. Ik ga zelf niet zo vaak naar de oceaan, maar dat heeft me er niet van weerhouden om bijna elke keer dat ik dat doe aan de gebeurtenissen in deze film te denken of me zelfs maar voor te stellen dat ik in de uitgestrekte uitgestrektheid ervan ben.

ik heb liefgehad Open Water sinds ik het voor het eerst zag. Het is een van die zeldzame films die voor mij een oervorm van angst vastlegt die rechtstreeks voortkomt uit het realisme ervan. Dit zou mij kunnen overkomen, en als dat zou gebeuren, zou ik absoluut de lul zijn.

Overigens is de film gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De meeste mensen weten dat denk ik, maar ik vraag me af hoeveel mensen de moeite hebben genomen om echt meer te weten te komen over de gebeurtenissen die de film hebben geïnspireerd.

In het echte leven strandden Tom en Eileen Lonergan, een getrouwd stel uit Baton Rouge, op 25 januari 1998 in de Koraalzee (onderdeel van de Stille Zuidzee voor de noordoostkust van Australië). met het Vredeskorps. ze waren met een groep aan het duiken geweest bij het St. Crispin's rif, dat deel uitmaakt van het Great Barrier Reef in Australië. Net als in de film merkte niemand op hun boot dat ze niet weer aan boord waren toen het tijd was om te vertrekken. De kapitein gaf naar verluidt aan dat hij een bemanningslid had die de hoofden telde, en dat het aantal verkeerd was omdat een paar mensen na het opnieuw instappen weer waren gaan zwemmen.

via Wikipedia

Een bijzonder beklijvend fragment uit een Wikipedia-artikel op het paar zegt:

Pas twee dagen later, op 27 januari 1998, werd ontdekt dat het paar vermist was nadat aan boord van de duikboot een tas met hun bezittingen was gevonden. Gedurende de volgende drie dagen vond er een massale zoekactie plaats in de lucht en op zee. Hoewel een deel van hun duikuitrusting later aanspoelde op een strand kilometers verwijderd van waar ze waren verdwaald, wat aangeeft dat ze verdronken waren, werden hun lichamen nooit gevonden. Vissers vonden een duikerslei (een apparaat dat wordt gebruikt om onder water te communiceren) en schreef op wat er naar verluidt stond: “[Maandag] 26 jan; 1998 08 uur. Aan iedereen [die] ons kan helpen: we zijn achtergelaten op A[gin]court Reef door MV Outer Edge 25 januari 98 3 uur. Help ons alstublieft [komen] om ons te redden voordat we sterven. Hulp!!!

Er werd op een gegeven moment gespeculeerd dat het paar hun eigen verdwijning en/of een dubbele zelfmoord of moord-zelfmoord in scène zette op basis van enkele ogenschijnlijk verontrustende dagboekaantekeningen, maar volgens de familie van Eileen waren deze uit hun verband gerukt en door de familie afgedaan als evenals de lijkschouwer. Haar vader geloofde naar verluidt dat het paar was verdronken of bezweken aan haaien, en de kapitein van de boot, Geoffrey Nairn, werd formeel aangeklaagd voor hun dood, maar werd niet schuldig bevonden. Zijn bedrijf Outer Edge Dive Company kreeg een boete nadat het schuldig had bevonden aan nalatigheid.

A 2003 artikel van Jason Daley van Outside heeft citaten van Nairn en de vader:

Nairn, die kort daarna Outer Edge Dive sloot, gelooft dat de Lonergans stierven op het rif. "Het was een tragedie en ik kom er nooit overheen", vertelde hij Buiten. "De grootste kans is dat Tom en Eileen dood zijn."

Terug in Baton Rouge gelooft Eileens vader, John Hains, ook dat het stel is verdronken nadat ze per ongeluk waren achtergelaten. "De Australische duikindustrie wilde bewijzen dat Tom en Eileen hun dood in scène hadden gezet", zegt hij over de verdwijningstheorieën. "Maar het overlevingspercentage van in de oceaan zijn zonder plaats om naartoe te gaan is nihil."

A verhaal uit The Guardian geschreven na de release van de film zegt:

Andere aanwijzingen boden verleidelijke glimpen van wat er had kunnen gebeuren. Begin februari spoelde een wetsuit van Eileens maat aan in het noorden van Queensland; wetenschappers die de snelheid van de groei van eendenmosselen aan de ritssluiting maten, schatten dat het op 26 januari verloren was gegaan. Tranen in het materiaal rond de billen en oksel waren blijkbaar veroorzaakt door koraal.

Opblaasbare duikjacks met daarop de namen van Tom en Eileen werden later aangespoeld ten noorden van Port Douglas, samen met hun tanks - nog steeds ondersteund door een paar luchtresten - en een van Eileens vinnen. Geen enkele vertoonde enige tekenen van de schade die je zou verwachten van een gewelddadig einde, wat suggereert dat het paar niet het slachtoffer was van een haaienaanval, zoals de film suggereert. Deskundigen bij het gerechtelijk onderzoek speculeerden dat, hulpeloos heen en weer drijvend op de getijden in de bouwhitte van de tropische zon, het paar mogelijk uitzinnig is geworden door uitdroging en zich vrijwillig uit hun omslachtige outfits heeft geworsteld. Zonder het drijfvermogen van hun duikjacks en wetsuits zouden ze niet lang hebben kunnen watertrappelen.

Het verhaal van de Lonergans verscheen op zowel 20/20 als Dateline.

Open Water is een gefictionaliseerde versie van de gebeurtenissen. De personages zijn anders, en zelfs de setting is anders, aangezien de film zich afspeelt in de Atlantische Oceaan en wordt gefilmd op de Bahama's, de Maagdeneilanden, de Grenadines en Mexico.

Kevin Cassell beweert Tom en Eileen te hebben gekend en heeft deze video op YouTube gezet om te laten zien hoe ze echt waren, wat volgens hem in niets leek op de personages in Open Water.

Het is belangrijk om dat te onthouden Open Water is geen documentaire. Aan het eind van de dag is het een horrorfilm en een verdomd effectieve. Ook al was de film geen nauwkeurige weergave van de mensen die de tragische gebeurtenissen zijn overkomen, ik denk dat het de terreur van een dergelijke situatie heel goed overbrengt. Ik heb natuurlijk nog nooit in zo'n situatie gezeten, maar één ding weet ik wel. Ik zal binnenkort geen duiktrips maken, en als ik dat wel doe, zal ik er absoluut niet aan denken Open Water.