Het kan soms lijken alsof de gouden eeuw van horror voorbij is. Die leeftijd hangt natuurlijk af van met wie je praat. Voor sommigen was het het tijdperk van de Universal Monsters. Voor anderen waren het de grensverleggende jaren 70 of de praktische FX-zware jaren 80. Allemaal belangrijke periodes met veel memorabele genre-inzendingen. De realiteit is echter dat er elk decennium en zelfs elk jaar geweldige genrefilms worden gemaakt. Misschien is er niets meegekomen om te verdringen jouw absolute favorieten, maar voor anderen zijn nieuwere films de benchmarks.

Gillen kwam bijna twee decennia geleden uit. Destijds waren er waarschijnlijk niet veel fans die zeiden dat ze het leuker vonden dan Halloween, A Nightmare on Elm Streetof The Texas Chain Saw Massacre, zelfs als ze er dol op waren. Tegenwoordig is het helemaal niet ongebruikelijk om iemand te horen citeren Gillen als hun favoriet aller tijden. Kan zijn Gillen is niet het beste voorbeeld sinds het afkomstig is van Wes Craven, een van de groten aller tijden, en verantwoordelijk is voor het veranderen van het genre, maar er zijn veel geweldige films die langskomen en gewoon op zichzelf staan ​​zonder een culturele verschuiving op te roepen . En dat is het juist. Er zijn er genoeg die gewoon het enige doen dat ze moeten doen. In sommige gevallen is dat gewoon om te entertainen. In andere is het om de envelop te duwen. De besten hebben de neiging om ons iets te laten zien dat we nog niet eerder hebben gezien of geven ons in ieder geval een andere draai aan iets dat we hebben. Sinds de eeuwwisseling zijn er veel genrefilms geweest die al een lang leven laten zien, en die het verdienen om nog jaren gevierd en besproken te worden, waardoor nieuwe mensen (om nog maar te zwijgen van jongere generaties) overgestapt worden op films die ze misschien hebben gemist .

Mijn vriend en collega John Squires heeft meer dan eens over dit onderwerp geschreven. In een recent artikel op HalloweenLove, hij zei het zo:

De horrorgemeenschap, zoals de meeste fancommunity's tegenwoordig, wordt sterk gedreven door nostalgie, tot het punt dat veel fans eenvoudigweg niet kunnen accepteren dat het verleden in het verleden is. Er is natuurlijk niets mis met het opnieuw bezoeken van kinderfavorieten en het een leven lang volhouden van klassieke films waar je heel veel van houdt, maar het horrorgenre gaat alleen vooruit als wij fans het toestaan. En we moeten het toestaan.

In hetzelfde artikel legde hij uit hoe belangrijk het is om over nieuwe horrorfilms te praten, omdat het meer mensen helpt ze te ontdekken. Het is een beetje in die geest dat ik wilde beginnen met wat ik van plan ben om te zetten in een doorlopende column, waarin ik waardering toonde voor enkele van de modernere hoogtepunten. Deze artikelen zullen kijken naar moderne films waarvan ik denk dat ze blijvende aandacht verdienen, waarom ik denk dat ze dat doen, en verschillende kansen en doelen delen met betrekking tot de films en de mensen die ze hebben gemaakt.

De films die ik speel, kunnen zo oud zijn als het begin van de jaren 2000 of zo recent als het huidige jaar. Hoe dan ook, ze zullen van een recentere tijd zijn dan "de gloriedagen". Zij ook KAN SPOILERS BEVATTEN, dus pas daar op.

Ik begin met vorig jaar Aan huis gebonden simpelweg omdat ik het net opnieuw heb bekeken en het vers in mijn geheugen staat. Het gaat niet over Aan huis gebonden de beste film van de eeuw zijn of zoiets. Het haalde eigenlijk amper mijn top tien van 2014, maar dat komt alleen omdat er vorig jaar een heleboel goede genrefilms waren. Aan huis gebonden verdient alle complimenten die het krijgt.

Er is veel om van te genieten Aan huis gebonden. Het wordt vaak omschreven als een horrorkomedie, en ik veronderstel dat het tot op zekere hoogte is, maar het voelt nooit alsof de komedie de horror overschaduwt of omgekeerd. Ik zie het graag als een film met wat humor en een beetje angst, om nog maar te zwijgen van momenten van oprechte spanning. Ik haat het om het in een genre-etiket van een doos te stoppen, omdat het beter verdient dan dat.

Gerard Johnstone schittert in zijn speelfilmdebuut zowel door zijn schrijven als door zijn regie, en de actrices en acteurs helpen enorm om het beste in beide naar boven te halen. Morgana O'Reilly is eigenlijk perfect in de rol van de aan huis gebonden Kylie Bucknell, net als Rima Te Wiata in de rol van haar moeder Miriam.

Evenzo zijn acteurs Glen-Paul Waru, Ross Hopper en Cameron Rhodes fantastisch in hun respectieve rollen van Amos, Graeme en Dennis. De rest van de cast is ook redelijk goed, maar deze vijf zijn de hoogtepunten. Ze spelen allemaal voortreffelijk op elkaar af en voegen de broodnodige karakterdiepte toe die zo veel van het huidige genre ontbreekt.

Aan huis gebonden is ook opmerkelijk omdat het ons iets laat zien dat we nog niet eerder hebben gezien (althans voor zover ik weet), wat erg moeilijk is om te doen in het haunted house-subgenre. Het speelt met onze verwachtingen en daagt ons uit elke keer dat we denken te weten wat er aan de hand is.

Ik heb de film nu twee keer gezien, en hoewel ik er de eerste keer enorm van heb genoten, was het de daaropvolgende kijkervaring die me echt vertelde dat we misschien een moderne klassieker in handen hebben. Het is moeilijk met zekerheid te zeggen totdat er genoeg jaren zijn verstreken, maar terwijl je weet wat er echt aan de hand is tijdens de hele duur van de film, de mystiek van de eerste keer kijken wegneemt, neemt het plezier niet weg. Dat is een belangrijke reden waarom ik denk Aan huis gebonden benen heeft en dat het de komende jaren en decennia geliefd zal blijven. Zelfs als je je bewust bent van alle spoilers, is het nog steeds heel vermakelijk.

De meest voorkomende klacht die ik over de film zag bij het lezen van verschillende recensies, was dat het iets te lang duurde, en eerlijk gezegd voelde ik me bij de eerste keer kijken hetzelfde, maar bij de tweede waardeerde ik dat het duurt het is tijd en voelt niet de behoefte om te haasten om binnen 90 minuten binnen te komen. Het is maar 107 minuten, dus we praten niet The Lord of the Rings hier toch.

En trouwens, veel mensen vergeleken de film met vroege Peter Jackson-films, wat naar mijn mening een volkomen verkeerde voorstelling van zaken is en sommige kijkers zeker teleurgesteld zal maken. Net als de films van Peter Jackson, Aan huis gebonden komt wel uit Nieuw-Zeeland en combineert horror en humor, maar het is toch echt een heel ander soort film. Het is zeker geen splatterfilm, ondanks een behoorlijke hoeveelheid bloed.

Ik denk dat een tweede keer kijken helpt om alle bagage die de kijker met zich meebrengt naar de eerste keer te elimineren, en je er gewoon van te laten genieten zoals het werkelijk is.

Aan huis gebonden duidelijk veel van zijn publieksleden voor zich gewonnen, waardoor de meeste (inclusief mijn eigen) horror top tien-lijsten in 2014 werden gehaald. Eerder dit jaar werd zelfs aangekondigd dat New Line opnieuw maken het voor Amerika. We hebben daar niet veel over gehoord sinds de oorspronkelijke aankondiging, maar Johnstone zou produceren met iemand anders in de regisseursstoel.

Degenen die er echt van genoten Aan huis gebonden zou geïnteresseerd kunnen zijn om meer te weten over wat Johnstone nog meer doet of heeft gedaan. Voordat Aan huis gebonden, creëerde hij en schreef voor sitcom in Nieuw-Zeeland De Jaquie Brown Diaries waarin een echte titulaire tv-persoonlijkheid een gefictionaliseerde versie van zichzelf speelde. Hier in de VS draaide het op Logo. Johnstone werkt sindsdien aan een andere show genaamd Terry Teo, die wordt vermeld als in postproductie. De beschrijving daarvoor (per IMDb) is: "Een slimme tiener en voormalig bende-vooruitzicht gebruikt zijn slimheid op straat om misdaad op te lossen."

Verder Aan huis gebonden, deze twee shows zijn vrijwel zijn enige bekende credits als schrijver / regisseur.

Het grootste deel van Aan huis gebonden het werk van ster Morgana O'Reilly was ook op televisie, waaronder Neighbours, Dit is Littleton, Sunny Skies, en Niets triviaal, maar je kunt haar ook zien in het drama van 2012 We voelen ons prima, geregisseerd door Jeremy Dumble en Adam Luxton.

Een interessant stukje trivia ...

Ik weet niet of je ooit de "Commentary Commentary" -functies van Film School Rejects hebt bekeken, die talloze interessante weetjes uit de dvd-commentaren van films halen (als je dat niet hebt gedaan, zou je dat moeten doen), maar je kunt er een vinden van die voor Aan huis gebonden hier. Of u kunt gewoon de schijf kopen en er zelf naar luisteren. Hoe dan ook, daaruit leren we een interessant stukje trivia in die zin dat een Wet & Forget-advertentie die op de radio in de film wordt weergegeven, eigenlijk productplaatsing was. De Motorola "Hello Moto" -ringtone die prominent aanwezig is (en eigenlijk zou ik kunnen toevoegen) was eigenlijk slechts een vervanging voor een nummer van Sisters of Mercy waar de productie de rechten niet op kon betalen.