Verbind je met ons

Nieuws

Onderzoek naar de gruwel achter Pet Sematary - iHorror

gepubliceerd

on

Onderzoek naar de gruwel achter Pet Sematary - iHorror

 

. Stephen King schreef Pet Sematary, herinnerde hij de wereld eraan hoe gevaarlijk horror zou moeten zijn.

Dat wil niet zeggen dat horrorfilms tot dan toe zeker veilig waren. Oh nee, enge films hebben altijd gediend als een barrière tussen twee werelden: de onze en een zeer gevaarlijke plek. Een plek die snel je achtertuin, je werkplek, of, denk ik, je eigen huis zou kunnen overnemen. Onder de verkeerde omstandigheden kunnen de dingen in onze wereld behoorlijk slecht voor ons gaan en er is altijd afschuw geweest om uit te drukken hoe vreselijk de uitkomst kan zijn.

Horror drijft ons tot het uiterste, laat ons geen veilige plek om ons te verstoppen en holt onze misplaatste veiligheid uit. Vakanties veranderen in bloedbaden, psycho-moordenaars zijn altijd net achter de deur, en Hell slaagt er altijd in om open te wrikken. Dat verwachten we uit afgrijzen. We zijn er in feite van gaan houden. Hoe gorier hoe beter.

Kortom, het publiek had het allemaal gezien. Ze wisten hoe ze een weerwolf, een zombie en een vampier moesten doden. Heb geen seks in het kamp en je zult (waarschijnlijk) overleven Jason moordpartij. En ga nooit op 31 oktober naar Haddonfield. Tegen de jaren '80 wisten horrorfans precies hoe ze de meeste enge filmscenario's moesten overleven.

Maar Stephen King's verhaal gaf genrefans een dosis angstaanjagende realiteit… en niemand, zelfs niet de meest ervaren onder ons, was erop voorbereid.

Het zal je misschien verbazen te weten dat Stephen King dit verhaal bijna in een la liet liggen en er - in ieder geval in eerste instantie - bij terugkwam dat het ooit het daglicht zag. Dat is hoeveel het verhaal de schrijver heeft beïnvloed. Pet Sematary gebeurde op een dag toen een van King's eigen kinderen gevaarlijk dicht bij de weg kwam en ternauwernood werd gered uit de steeds verder reikende klauwen van de Dood.

'Wat zou er zijn gebeurd als ...' vroeg de meester van de verschrikking zich af, en om die vreselijke vraag te beantwoorden, ontstond een van zijn meest productieve verhalen. Zoals alle goede artiesten doen, bezwoer King zijn demonen op papier en creëerde hij een moderne klassieker.

 

Pet Sematary bracht de maker naar onveilige plaatsen

Stephen King had al gepubliceerd Carrie, 'Salem's Lot, en Cujo, maar zweeg even en dacht opnieuw na Pet Sematary. Het zou misschien nooit het daglicht hebben gezien als King niet contractueel verplicht was om een ​​nieuw boek uit te brengen, en dus, net als de demonische machten die de wereld manipuleren voorbij de dood van de Pet Sematary, een duistere macht had zijn zin en gaf de horrorwereld dit verwoestende verhaal van menselijk verdriet.

Daarin schuilt de ware kracht van het verhaal - de duistere horror van het verhaal draait niet om demonen, zombies of de Boogeyman; maar rond onze eigen falende sterfelijkheid. We zijn allemaal aan de ene kant van het graf en de ene dag zullen we aan de andere kant zijn.

afbeelding via Rolling Stone, met dank aan Paramount Pictures

Wat Stephen King echter voorstelt, is dat dood soms beter is.

 

Soms is dood beter?

Oorlogen zijn uitgevochten in tijden die voorbij waren toen koninkrijken een mythische bron van jeugd zochten. De boom des levens en zijn heilige belofte van onsterfelijkheid is een centraal onderdeel van veel wereldreligies. Mensen willen koste wat het kost de dood vermijden.

Maar wat als iemand uit de dood kan worden teruggebracht? Kan het treurende hart op een andere manier worden getroost over deze kwestie? Hoe ver zou een gebroken hart gaan om hun geliefde terug te krijgen?

Er is een stukje van onszelf dat in de grond wordt begraven als een geliefde overgaat en we alleen aan deze kant van de graven worden achtergelaten. Dus hoe verleidelijk zou het zijn om die persoon weer tot leven te wekken!

Per slot van rekening stormden menigten naar de zijde van Jezus van Nazareth en smeekten om zijn genade om geliefden uit het graf op te voeden. Jezus heeft misschien Lazarus grootgebracht, maar met welke helse machten kunnen we te maken hebben om hetzelfde te doen voor onze verloren geliefden als we de helft van de kans kregen?

Het verhaal van Stephen King zet een gezin tegen deze kwestie aan. De Creeds zijn onlangs verhuisd naar hun nieuwe huis - een hele nieuwe staat trouwens - en bereiden zich voor op de uitdagingen en vreugde die met elke verhuizing gepaard gaan. Ze maken meteen kennis met hun vriendelijke buren, de Crandalls en alles lijkt in orde. Bijna perfect zelfs. Ik ga zelfs zo ver om te zeggen dat zelfs Norman Rockwell geen mooiere omgeving had kunnen schilderen dan we bij de Creeds zien.

Ze hebben twee lieve kinderen, een kat, en Louis Creed is de nieuwe dokter op de universiteit. Het begint redelijk goed. Dit is natuurlijk allemaal opgezet voor de tragedie die voor ons ligt.

In essentie, Pet Sematary is een meditatie over onze kwetsbare sterfelijkheid. Mensen zijn geneigd te vergeten dat we allemaal maar van vlees en bloed zijn. Uit het stof zijn we opgewekt, en weer tot stof zullen we terugkeren. De dood is niet bevooroordeeld en kan zijn lijkwade verspreiden zonder een moment van tevoren.

Terwijl veel horrorfilms over geweld en moord gaan, Pet Sematary neemt ons mee naar het stille graf en plaatst ons naast hen die treuren. Het is iets waar we niet bepaald aan gewend zijn als het gaat om het kijken naar horrorfilms, niet het aspect van rouwverwerking. Het is niet bepaald popcornmateriaal.

Maar Stephen King laat zijn lezers kennismaken met de zekerheid van de dood en de verschrikkelijke gevolgen van het proberen de natuur te manipuleren en onze eigen sterfelijkheid te trotseren. Wat terugkomt uit het graf is niet degene die er als eerste in is gegaan. Welk kwaad de verlaten begraafplaats van de inboorlingen ook beheerst, het is absoluut wreed.

Gezien wat er gebeurt met degenen die begraven zijn achter de barrière van de Pet Sematary, ja, hoe erg het ook het gebroken hart pijn doet, misschien is dood in feite beter.

 

Bij het sluiten

Het lezen van het boek had veel meer impact dan het zien van de oorspronkelijke bewerking van Marry Lambert. Ik kan niet wachten om te zien wat er allemaal wordt onderzocht in de aanstaande heropleving van dit klassieke chiller-verhaal.

De rampzalige gruwelen die de familie Creed overkomen, herinneren ons er grimmig aan hoe snel ons leven uit de hand kan lopen. Ik geef toe dat dit het enige koningsboek is dat ik de meeste moeite had om af te maken. Ik probeerde het bij drie verschillende gelegenheden te lezen, maar ik werd elke keer depressief en moest stoppen. Ik ging eindelijk zitten en las het dit jaar, van kaft tot kaft, omdat ik een nieuw perspectief wilde ter voorbereiding van de nieuwe film. Bij het voltooien van het boek merk ik dat ik niet depressief ben, maar erg onder de indruk. Dit voelt als een heel persoonlijk werk van de maker en het raakt aan zoveel menselijke eigenschappen die vaak jammerlijk over het hoofd worden gezien in het genre.

Ik noemde eerder de beroemde kunstenaar Norman Rockwell, en daar sta ik achter. King is een meester die alledaagse, nuchtere mensen creëert en hen confronteert met de meest onmenselijke soorten terreur. En de gek slaat zijn arm om ons heen en zegt: 'Hé, ik heb iets wilds om je te laten zien, maat.'

En we volgen de man!

Pet Sematary gaat naar plaatsen die ik niet wilde volgen. Ik wilde de begrafenis niet bijwonen. Ik wilde niet in het rouwende huis zitten van ouders die net een kind hadden begraven. Ik wilde daar niets van doen. Het leven is al somber genoeg, maar daarin zit het genie van het product! Stephen King maakt ons bang omdat hij het leven gewoon zijn ding laat doen. En soms is het leven een echte bitch om mee om te gaan.

Maar met al deze beroerde discussies over de dood, is het goed om te stoppen en soms niet zo druk te zijn. Neem de tijd om te lachen en van het leven te genieten. Dit is wat we krijgen. Dus laten we leven nu het nog kan. Laat de wat-als-zaken zichzelf uitdelen. Of, als u uw eigen wat-alss gewoon niet uit uw hoofd kunt krijgen, waarom zou u ze dan niet op papier zetten? Dat is wat Stephen King deed en we zijn allemaal blij dat hij het deed.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Klik hier om commentaar te geven

U moet ingelogd zijn om een ​​reactie te plaatsen Inloggen

Laat een reactie achter

Filmrecensies

Panic Fest 2024 Review: 'De ceremonie gaat beginnen'

gepubliceerd

on

Mensen zullen op de donkerste plekken en bij de donkerste mensen zoeken naar antwoorden en erbij horen. Het Osiris Collectief is een commune gebaseerd op de oude Egyptische theologie en werd geleid door de mysterieuze pater Osiris. De groep telde tientallen leden, die elk hun oude leven opgaven voor een leven in het land met een Egyptisch thema dat eigendom was van Osiris in Noord-Californië. Maar de goede tijden nemen een wending in het slechtste wanneer in 2018 een beginnend lid van het collectief genaamd Anubis (Chad Westbrook Hinds) meldt dat Osiris verdwijnt tijdens bergbeklimmen en zichzelf tot nieuwe leider uitroept. Er volgde een schisma waarbij veel leden de sekte verlieten onder het losgeslagen leiderschap van Anubis. Er wordt een documentaire gemaakt door een jonge man genaamd Keith (John Laird), wiens fixatie op The Osiris Collective voortkomt uit het feit dat zijn vriendin Maddy hem enkele jaren geleden voor de groep heeft verlaten. Wanneer Keith door Anubis zelf wordt uitgenodigd om de commune te documenteren, besluit hij op onderzoek uit te gaan, maar raakt verwikkeld in verschrikkingen die hij zich niet eens kon voorstellen...

De ceremonie gaat bijna beginnen is de nieuwste genre-draaiende horrorfilm van Rode sneeuw's Sean Nichols Lynch. Deze keer wordt cultistische horror aangepakt, samen met een mockumentary-stijl en het thema van de Egyptische mythologie als kers op de taart. Ik was een grote fan van Rode sneeuw's subversieve karakter van het vampierromantiek-subgenre en was opgewonden om te zien wat deze versie zou brengen. Hoewel de film een ​​aantal interessante ideeën heeft en een behoorlijke spanning tussen de zachtmoedige Keith en de grillige Anubis, brengt hij niet alles precies op een beknopte manier samen.

Het verhaal begint met een documentairestijl waarin voormalige leden van The Osiris Collective worden geïnterviewd en wordt uiteengezet wat de sekte heeft geleid tot waar het nu is. Dit aspect van de verhaallijn, vooral Keiths eigen persoonlijke interesse in de sekte, maakte het tot een interessante verhaallijn. Maar afgezien van enkele clips later, speelt het niet zo'n grote rol. De focus ligt grotendeels op de dynamiek tussen Anubis en Keith, die op zijn zachtst gezegd giftig is. Interessant is dat Chad Westbrook Hinds en John Lairds beide als schrijvers worden beschouwd De ceremonie gaat bijna beginnen en heb zeker het gevoel dat ze alles in deze personages stoppen. Anubis is de definitie van een sekteleider. Charismatisch, filosofisch, grillig en dreigend gevaarlijk in één klap.

Maar vreemd genoeg is de gemeente verlaten van alle sekteleden. Het creëren van een spookstad die het gevaar alleen maar vergroot terwijl Keith de vermeende utopie van Anubis documenteert. Veel van het heen en weer tussen hen sleept zich af en toe terwijl ze strijden om controle en Anubis blijft Keith overtuigen om te blijven ondanks de bedreigende situatie. Dit leidt wel tot een behoorlijk leuke en bloederige finale die volledig neigt naar mummie-horror.

Over het geheel genomen, ondanks het kronkelen en een beetje langzaam tempo, De ceremonie gaat bijna beginnen is een redelijk vermakelijke cult-, found-footage- en mummie-horror-hybride. Als je mummies wilt, levert het mummies op!

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Nieuws

“Mickey versus. Winnie”: iconische personages uit de kindertijd botsen in een angstaanjagende versus slasher

gepubliceerd

on

iHorror duikt diep in de filmproductie met een huiveringwekkend nieuw project dat je jeugdherinneringen zeker opnieuw zal definiëren. We zijn blij om te introduceren 'Mickey versus Winnie,' een baanbrekende horror-slasher geregisseerd door Glenn Douglas Packard. Dit is niet zomaar een horror-slasher; het is een diepgewortelde confrontatie tussen verwrongen versies van kinderfavorieten Mickey Mouse en Winnie de Poeh. 'Mickey versus Winnie' brengt de personages uit het publieke domein uit de 'Winnie-the-Pooh'-boeken van AA Milne en Mickey Mouse uit de jaren twintig samen 'Stoomboot Willie' cartoon in een VS-gevecht als nooit tevoren.

Mickey versus Winnie
Mickey versus Winnie Poster

Het plot speelt zich af in de jaren twintig en begint met een verontrustend verhaal over twee veroordeelden die ontsnappen in een vervloekt bos, om vervolgens te worden opgeslokt door de duistere essentie ervan. Honderd jaar later begint het verhaal met een groep op zoek naar spanning zoekende vrienden wier ontsnapping in de natuur vreselijk misloopt. Ze wagen zich per ongeluk in hetzelfde vervloekte bos en komen oog in oog te staan ​​met de nu monsterlijke versies van Mickey en Winnie. Wat volgt is een nacht vol angst, waarin deze geliefde personages veranderen in gruwelijke tegenstanders, waardoor een razernij van geweld en bloedvergieten ontstaat.

Glenn Douglas Packard, een voor een Emmy genomineerde choreograaf die filmmaker is geworden en bekend staat om zijn werk aan 'Pitchfork', brengt een unieke creatieve visie in deze film. Packard beschrijft “Mickey versus Winnie” als eerbetoon aan de liefde van horrorfans voor iconische cross-overs, die vanwege licentiebeperkingen vaak slechts een fantasie blijven. “Onze film viert de sensatie van het op onverwachte manieren combineren van legendarische personages en biedt een nachtmerrieachtige maar opwindende filmische ervaring,” zegt Packard.

Geproduceerd door Packard en zijn creatieve partner Rachel Carter onder de vlag van Untouchables Entertainment, en onze eigen Anthony Pernicka, oprichter van iHorror, “Mickey versus Winnie” belooft een geheel nieuwe kijk op deze iconische figuren te geven. ‘Vergeet wat je weet over Mickey en Winnie,’ zegt Pernicka enthousiast. “Onze film portretteert deze personages niet als louter gemaskerde figuren, maar als getransformeerde, live-action horrors die onschuld met kwaadwilligheid samenvoegen. De intense scènes die voor deze film zijn gemaakt, zullen de manier waarop je deze personages ziet voor altijd veranderen.”

Momenteel wordt in Michigan gewerkt aan de productie van “Mickey versus Winnie” is een bewijs van het verleggen van grenzen, wat horror graag doet. Terwijl iHorror zich waagt aan het produceren van onze eigen films, willen we deze spannende, angstaanjagende reis graag met u, ons trouwe publiek, delen. Blijf op de hoogte voor meer updates.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Films

Mike Flanagan komt aan boord om te helpen bij de voltooiing van 'Shelby Oaks'

gepubliceerd

on

Shelby-eiken

Als je hebt gevolgd Chris Stuckman on YouTube je bent je bewust van de worstelingen die hij heeft gehad om zijn horrorfilm te krijgen Shelby Eiken afgerond. Maar er is vandaag goed nieuws over het project. Regisseur Mike Flanagan (Ouija: Oorsprong van het kwaad, Doctor Sleep en The Haunting) steunt de film als co-uitvoerend producent, wat de release veel dichterbij zou kunnen brengen. Flanagan maakt deel uit van het collectief Intrepid Pictures waartoe ook Trevor Macy en Melinda Nishioka behoren.

Shelby Eiken
Shelby Eiken

Stuckmann is een YouTube-filmcriticus die al meer dan tien jaar op het platform actief is. Hij kwam onder de loep omdat hij twee jaar geleden op zijn kanaal aankondigde dat hij niet langer films negatief zou beoordelen. Maar in tegenstelling tot die verklaring schreef hij een niet-recensie-essay over de gefilterde film Mevrouw Web Onlangs zei hij dat studio-regisseurs sterke wapens moeten gebruiken om films te maken alleen maar om falende franchises in leven te houden. Het leek een kritiek vermomd als discussievideo.

Maar Stuckmann heeft zijn eigen film om zich zorgen over te maken. In een van de meest succesvolle campagnes van Kickstarter wist hij meer dan $ 1 miljoen op te halen voor zijn speelfilmdebuut Shelby Eiken die nu in de postproductie zit. 

Hopelijk, met de hulp van Flanagan en Intrepid, de weg ernaartoe Shelby Oaks voltooiing nadert zijn einde. 

“Het was inspirerend om te zien hoe Chris de afgelopen jaren aan zijn dromen werkte, en de vasthoudendheid en doe-het-zelf-spirit die hij aan de dag legde tijdens het brengen Shelby Eiken naar het leven deed me zo veel denken aan mijn eigen reis van meer dan tien jaar geleden, ‘ Flanagan vertelde Deadline. “Het was een eer om samen met hem een ​​paar stappen op zijn pad te zetten en steun te bieden aan de visie van Chris voor zijn ambitieuze, unieke film. Ik kan niet wachten om te zien waar hij vanaf hier naartoe gaat.”

zegt Stuckmann Intrepid foto's heeft hem jarenlang geïnspireerd en "het is een droom die uitkomt om met Mike en Trevor aan mijn eerste speelfilm te werken."

Producent Aaron B. Koontz van Paper Street Pictures werkt al sinds het begin met Stuckmann en is ook enthousiast over de samenwerking.

“Voor een film die zo moeilijk op gang kwam, is het opmerkelijk hoeveel deuren er toen voor ons opengingen”, aldus Koontz. “Het succes van onze Kickstarter, gevolgd door het voortdurende leiderschap en de begeleiding van Mike, Trevor en Melinda, overtreft alles waar ik op had kunnen hopen.”

Deadline beschrijft het plot van Shelby Eiken als volgt:

“Een combinatie van documentaire, Found Footage en traditionele filmstijlen, Shelby Eiken draait om Mia's (Camille Sullivan) verwoede zoektocht naar haar zus Riley (Sarah Durn) die op onheilspellende wijze verdween in de laatste tape van haar onderzoeksserie 'Paranormal Paranoids'. Terwijl Mia's obsessie groeit, begint ze te vermoeden dat de denkbeeldige demon uit Riley's kindertijd echt kan zijn geweest.'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen