Als je een borstenman bent, vraag je je misschien af ​​wat er met hen is gebeurd en naaktheid in horrorfilms?

Was dat niet een trope in de trifecta van duurzame horrorverhaallijnen: borsten, drugs en bloed? Zolang de film al deze drie dingen bevatte, zou het zeker zowel evangelisten als critici van de hoity toity boos maken, wat uiteindelijk nog meer publiciteit voor de film zou opleveren.

Laten we duidelijk stellen dat ik geen filmbezoeker ben die actief op zoek is naar naaktheid in films.

Maar denk er eens over na, de hele jaren 70 en 80 hadden horrorfilms scripts waarin in ieder geval de actrice in een bijrol werd opgeroepen haar topje te laten vallen, maar tegenwoordig houden actrices hun kopjes gevuld door gepassioneerd acteren ondanks de R-rating.

Tegenwoordig voegen sommige indiefilms de naakte vrouwelijke vorm in hun films in, maar je bent het er misschien mee eens dat de mainstream is vergeten dat deze tactiek ooit een kaskraker was.

Toen ik een kind was, kon je op één ding vertrouwen. Als de voice-over aan het einde van de trailer "Rated-R" gromde, wist je dat er twee dingen zouden gebeuren: ten eerste zou er veel bloed zijn en zou je ten minste één borstaanzet zien.

Het was 1978 en de Amerikaanse cinema gaf het genre een nieuwe naam: The slasher.

Beginnend met een kleine film genaamd "Halloween", die het genre eindelijk op de mainstream-kaart zette - zelfs meer dan de culthit en het naaktloze "The Texas Chainsaw Massacre" slechts vier jaar eerder.

Het idee om volwassen kaartkopers $ 3.00 te laten betalen voor een film "Niemand onder de 18 toegelaten" was publiciteitsgoud, en de enige manier om dat te doen was hen iets schokkends te laten zien. Als dat de borstklieren van een hete jonge actrice omvatte, nou, het was allemaal goed om door de onderste regel te breken.

De scène in Halloween (1978) was een beetje onnodig, maar we herinneren het ons allemaal, Lynda, post coïtus, wacht op haar vlam om een ​​biertje uit de keuken te halen terwijl ze in bed ligt en haar nagels vijlt, haar borst bloot. Ze ziet haar vriend, van wie ze denkt dat hij haar onder een laken voor de gek houdt, door de deur komen; grapt ze: "Zie je iets dat je leuk vindt?"

Zo'n suggestieve en flirterige uitdrukking, maar het tartte een generatie omdat het land in de greep was van de vrouwenrechtenbeweging en dergelijke seksualiteit beledigend voor hen was, maar opstandig voelde voor mannen - en ze vonden het geweldig.

Lynda's uitbetaling voor haar peepshow resulteerde in haar dood door wurging van het telefoonsnoer met borsten vooraan en in het midden. Wat zei dit over gendernormen in de jaren '70? Een ding dat we kunnen zeggen voor Carpenter's opus is dat het een nieuw type vrouw inspireerde: de slimme en sexy 'laatste meisje'.

Maar seks en horror waren nog maar net begonnen.

Toen kwam "Friday the 13th" (1980) die de lat hoger legde voor het vertellen van titulair plot. Vrouwen hadden niet alleen gewillig seks, maar ze werden ook op brute wijze vermoord. Sterker nog, het origineel vrijdag toonde slechts kort het vrouwelijke bovenlichaam, maar in tegenstelling tot "Halloween" werd de seks realistisch gesimuleerd voordat de moordenaar de tieners spietste.

Vreemd genoeg was de naaktheid in zowel "Halloween" uit 2007 als later, de remake van "Friday the 2009th" uit 13, iets meer grafisch.

De oorspronkelijke Vrijdag 13th was een springplank voor talloze imitaties die volgden, allemaal in overeenstemming met de drie belangrijkste apparaten: seks, drugs en geweld tegen vrouwen.

De trend was zo ingebakken dat de bekende criticus Roger Ebert en zijn vriend Gene Siskel een hele show aan de praktijk wijdden:

"De naaktheid is altijd onnodig", zei Ebert. “Het is bedoeld om het publiek te prikkelen en vrouwen die zich zo kleden of alleen maar hun lichaam ontbloten, vragen op de een of andere manier om problemen en verdienen op de een of andere manier de problemen die ze krijgen. Dat is een ziek idee.”

Verder werden vrouwelijke kijkers een beetje nijdig omdat er alleen naar de borsten van vrouwen werd gegaapt, ze wilden de mannelijke vorm zien.

Ironisch genoeg zou een van de originele castmembers van "Friday the 13th", Kevin Bacon, bijna 20 jaar later zijn semi-rechtopstaande fallus blootleggen in de thriller "Wild Things". Google het, het is daar.

Bijna tien jaar lang was de slasher sterk aan de kassa, maar één regisseur kwam tussenbeide, niet één maar twee keer in een generatie.

Opnieuw komt Wes Craven binnen, een productieve verhalenverteller die de slasher in 1984 een nieuwe richting instuurde met 'A Nightmare on Elm Street', misschien wel de voorlaatste afsluiting van het genre. Omgekeerd was zijn eerste film "Last House on the Left" een brutale verkrachtingsfilm die zijn mannelijke tegenstanders verantwoordelijk hield.

"Elm Street" bevat geen onnodige shots van naaktheid of verkrachting, maar neemt genoegen met opgevoerd bloed.

Dit was het begin van de reguliere cinema die haar beha en haar publiek verslaafd hield.

Samuel Bayers ondraaglijke remake van "Elm Street" hield vast aan Craven's vermijding van naaktheid en nam in plaats daarvan de R-rating voor sterk bloederig horrorgeweld, verontrustende beelden, terreur en taalgebruik.

Toen de jaren 80 verdwenen, verdween ook de slasherfilm. Het decennium werd afgerond met 'Child's Play' en 'Pet Semetary', met geen borst tussen hen in.

In de jaren 90 hadden horrorfilms de naaktheid vrijwel achterwege gelaten en meer gericht op sfeer. Wes Craven herbekeek het genre in 1996 met 'Scream', een eerbetoon aan de slasher-film, maar hij liet geen naaktheid zien, in plaats daarvan liet hij de dialoog geil en liet het publiek intern visualiseren wat Rose McGowan verborgen had onder die limoengroene trui.

De Motion Picture Association of America (MPAA) was op oorlogspad en degradeerde sommige foto's naar de dode zone van NC-17, waardoor regisseurs moesten kiezen tussen taal, naaktheid of geweld.

Nu zijn we in het decennium van de moderne 'Final Girl', een term van empowerment en overleven. Vrouwen zijn niet langer het object van verlangen om het publiek onder de markies in de rij te krijgen, het zijn symbolen van kracht en vrijdenken.

In 2015 probeerde de indiebom "Muck" (veel) onnodige shots van blote borsten nieuw leven in te blazen, maar nu leek het gewoon infantiel, vrouwonvriendelijk en gemeen.

De nasmaak van "Muck" zat in de woorden van Eli Roths "Hostel": "martelporno", maar het was ook getint met "verkrachtingscultuur", een icky combinatie die meer over de filmmakers en hun ideeën onthulde dan over de moderne samenleving.

Ik heb onlangs de franchise "Wrong Turn" van 20th Century Fox opnieuw bekeken. Een andere serie met naakte boezemopnamen voor ten minste één scène. Nogmaals, de expositie leek niet kunstzinnig, het leek de actrice kwetsend. Ik weet zeker dat ze genoten heeft van dat salaris.

Vrouwen zijn nu de overlevenden, de verlossers en de probleemoplossers. Hun kracht komt van een plek met herkenbare achtergrondverhalen, gevuld met strijd en empathie.

Hun kracht ligt in het meest sexy orgaan van allemaal: hun hersenen.

Wat dan de vraag oproept: als de borst van een blote vrouw geen integraal onderdeel was van de plot, waarom werd deze dan in de film opgenomen, en wat zegt dat over de kijker?

Wat verwacht hij of zij tegenwoordig in een horrorfilm?

Wat zeg je u?