Oh, M. Night Shyamalan, hoe graag de critici je werken aan stukken scheuren, laat me de manieren tellen. 1. Lady in the Water2. The Happening3. The Last Airbender4. Na Earth. Ik ben zelf een fan die constant mijn fandom van Shyamalan moet verdedigen. Voortdurend moet ik terugverwijzen naar Het zesde Zintuig, Unbreakable en Signs. Als ik met iemand praat die die drie niet eens leuk vindt, verander ik beleefd van onderwerp. Onder dat ontslag is altijd een diep verlangen voor hem geweest om terug te komen en iedereen weer te verrassen met iets heel goeds.

Het bezoek heeft niet helemaal dezelfde kwaliteit als mijn bovengenoemde favoriete drie. Het laat echter wel zien dat Shyamalan iets anders probeert en ons zijn vierde beste film tot nu toe geeft.

Het bezoek hanteert de found footage-benadering. Het introduceert Becca (Olivia DeJonge) en Tyler (Ed Oxenbould), twee kinderen die voor het eerst in hun leven hun grootouders gaan bezoeken. Becca heeft besloten een documentaire te maken over het bezoek en om uiteindelijk een einde te maken aan haar film die haar moeder, die ruzie heeft gehad met haar ouders sinds ze het huis verliet, "The Elixir" of een catharsis bezorgt.

Eenmaal aangekomen bij het huis van Nana (Deanna Dunagan) en Pop Pop (Peter McRobbie), beginnen de twee liefhebbende grootouders als heel lieve bejaarde mensen die koekjes bakken voor en voor hun kleinkinderen zorgen. Wanneer de twee lieve grootouders zich vreemd beginnen te gedragen en de kinderen bevelen hun kamer na 9 uur niet te verlaten, begint het bizar te worden.

Een van de meest interessante dingen aan de nieuwe aanpak van Shyamalan is dat hij niet kiest voor de immer populaire jump scare. Hij combineert vreemd getimede huiveringwekkende beelden, die hij meteen combineert met een flinke dosis gekkigheid. Hij slaat ook de luide krijsende violen en andere angstaanjagende signalen van klassieke muziek over en vertrouwt in plaats daarvan op schokkende beelden. Een griezelige scène bevat bijvoorbeeld de twee kinderen die verstoppertje spelen onder het huis en ontdekken dat Nana bij hen onder het huis is, op handen en voeten kruipend en fluisterend "Ik ga je halen" en ze achterna zitten. Alleen om onder het huis vandaan te komen lachend met een van haar kontwangen die uit haar jurk hing. De kinderen blijven in totale angst en verwarring achter als ze naar binnen loopt om koekjes te maken... kont hangt nog steeds rond.

De reactie van de kinderen op hun buitenaardse grootouders, is de reactie die Shyamalan het publiek geeft. Je wordt constant doodsbang gemaakt door bizarre beelden en vervolgens geslagen met komedie. Het mengsel van deze twee elementen maakt Het bezoek een van Shymalan's meest betoverend vreemde films tot nu toe. Het komt zelden voor dat off-beat timing een goede mix vormt, maar in dit geval werkt het en zorgt het voor een onvergetelijke ervaring.

Het bezoek geeft zichzelf ook slim kritiek via Becca. Ze stelt voortdurend haar keuzes in vraag wat een krachtige documentaire zal maken, wat geaccepteerd zal worden of wat overbodig zal overkomen. Becca's soms weet het allemaal en de pompeuze toon herinnert het publiek eraan dat sommige dingen in de bioscoop hier gewoon voor de lol zijn en niet serieus hoeven te worden genomen. Shymalan steunt dat zeker bij elke beslissing die hij in deze film neemt, met hulpmiddelen als vuile luiersubtekst en een kind dat elke kans aangrijpt om in de camera te rappen.

Het bezoek slaagt erin een gekke en leuke horrorfilm te zijn. Er is een beetje vertraging in het tweede bedrijf, maar dat wordt goedgemaakt in de laatste vijftien minuten, die geweldig zijn, een koortsachtig bizarre explosie, maar niettemin geweldig. Dit is absoluut een richting die Shymalan nog niet eerder is ingeslagen en geeft me absoluut hoop voor wat er daarna komt.

[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/qCsULFGldi8″]