Uitgelicht: Carol Kane binnen Kantoormoordenaar

Kantoormoordenaar leek op het soort film dat op het moment dat hij in 1997 uitkwam als een cultklassieker had moeten worden aangekondigd. Het heeft zeker alle ingrediënten. Er is een sterrencast met onder meer Molly Ringwald en Jeanne Tripplehorn, de regisseur van de film was artiest Cindy Sherman maakte haar regiedebuut, en het verhaal bleek een bijtende satire over kantoorpolitiek onder het slimme dekmantel van een slasherfilm (die destijds floreerde door het succes van films als Gillen). 

Helaas, terwijl Kantoormoordenaar Hoewel het misschien veel kwaliteitsingrediënten bevatte, was het niet lang genoeg gebakken om het meeste publiek in die tijd tevreden te stellen en mensen gaven er niet om of namen niet eens de moeite om het een kans te geven. Was het te veel koks in de keuken? Studio-interferentie door de notoir vervelende producers van Dimension Films? De nauwelijks beschikbare bioscooprelease waardoor de meeste mensen hem voor het eerst tegenkwamen op de nieuwe releasemuur van hun plaatselijke videotheek? Niemand weet het zeker, want iedereen die bij de productie betrokken was, lijkt een eed van stilte te hebben afgelegd nadat ze het hadden gemaakt alsof ze allemaal betrokken waren bij een soort van I Know What You Did Last Summer-stijl cover-up.

Terwijl de satire- en slasher-elementen soms de kop opsteken, Kantoormoordenaar biedt meer dan genoeg intrigerende elementen om zowel horror- als duistere komediefans te plezieren. Het enige element van de film dat de hele tonale whiplash overeind houdt, is: Carol Kane die de hoofdrolspeler en belangrijkste schurk van de film speelt, Dorine Douglas. Alleen Kane is in staat om van scène tot scène indruk te maken terwijl de filmcarrousels door slasher-film, corporate satire en melodrama heen rollen. 

Kane's Dorine is in eerste instantie een soort zielig Carrie White-achtig personage waar je ofwel wat verstand in wilt schudden, knuffelen, of beide. Ze is een push-over die bevelen opvolgt en lijkt te krimpen met elke voorbijgaande minuut dat ze gedwongen wordt om met een ander mens om te gaan. Ze heeft ook dringend een make-over nodig met haar opgetekende wenkbrauwen, frumpy sweaters en bizarre kapsels (echt, wat deze film het meest mist, is een make-over-montage). Zij is de persoon die het langst bij het bedrijf werkt en de persoon waar mensen naar toe gaan als ze een proefleesprobleem hebben. Ze is ongelooflijk bekwaam in wat ze doet en deze baan lijkt het enige te zijn dat ze in haar leven heeft, behalve een dominante rolstoelgebonden moeder thuis met wie ze een gespannen maar afhankelijke relatie heeft. 

Het is geen verrassing dat Dorine het een beetje verliest wanneer ze ontdekt dat ze het slachtoffer is geworden van bedrijfsbezuinigingen en nu vanuit huis zal moeten werken. Voor Dorine is de hele dag thuis vastzitten met haar moeder die haar beledigt, echt een lot erger dan de dood. 

Als ze per ongeluk een vervelende collega elektrocuteert terwijl ze laat op kantoor aan het werk is, besluit ze de politie niet te bellen. In plaats daarvan vervoert ze zijn lichaam terug naar haar kelder en houdt hem daar als een nieuwe vriend. Het duurt niet lang of ze slaat iedereen neer die haar irriteert of dreigt haar geheimen te onthullen en ze begint een gruwelijke reeks lijken in haar kelder te creëren.

Door flashbacks en enkele van Dorine's eigen herinneringen aan Nora, een medewerkster met schuldgevoelens gespeeld door Jeanne Tripplehorn, ontdekken we dat Dorine's jeugd verre van perfect was. Haar moeder heeft haar verhalen over misbruik van haar vader nooit geloofd en Dorine heeft zelf het auto-ongeluk veroorzaakt waarbij haar vader om het leven is gekomen en haar moeder voor het leven kreupel is geworden. Dat is behoorlijk zwaar en je kunt niet anders dan een beetje meevoelen met Dorine, zelfs als ze links en rechts door collega's hakt.

Hoewel sommige medewerkers het misschien hadden verwacht, lijken veel van de slachtoffers na het middelpunt van de film niet te worden gemotiveerd door iets anders dan bloeddorstigheid en de behoefte om aan de eisen van een horrorfilm te voldoen. Een onschuldig paar padvinders en een nederige postbode op het werk belanden aan de ontvangende kant van Dorine's zwaard en, terwijl Kane doet wat ze kan en er imposant uitziet als een soort van gender gespiegelde Michael Myers, verdooft het ons medeleven voor de karakter en maakt haar meer een eentonige boogeywoman. Het is Kane's verdienste dat ze zelfs dit deel van de film laat werken. Niemand kan zo gek spelen als Carol Kane. 

Kane's mooiste en meest beklijvende scène waarin Dorine zich voordoet in de richting van de griezelige climax van de film, waar ze naar boven gaat om haar moeder te controleren en haar dood door natuurlijke oorzaken aantreft. De keelklanken die Kane ontketent, zijn oer en ongemakkelijk om naar te luisteren en wat je zou verwachten van een rouwende dochter. Hoe afschuwelijk een moeder ook was, je kunt zien dat Dorine van haar houdt en het is alsof er een stukje van haar is gestorven. Terwijl ze in paniek begint te raken, wordt Kane manisch en begint ze onmiddellijk te ontkennen dat ze "het kan me niet schelen" keer op keer en op een gegeven moment zelfs op een enge manier fluistert. Het duurt niet lang of de scène neemt een scherpe wending en ze vertelt haar moeder dat ze hoopt dat ze met haar vader in de hel brandt. Het zorgt zeker voor een memorabele scène. 

Nadat het lijk van haar moeder door de paramedici is meegenomen, is Dorine ontketend en vrij om haar leven te leiden en besluit ze alle losse eindjes op te lossen door het huis in brand te steken en al het bewijsmateriaal te vernietigen van de vele mensen die ze heeft vermoord.

De film eindigt met Dorine die wegrijdt in een hippe nieuwe vermomming (hey, ze heeft eindelijk die make-over!), terwijl haar voice-over ons vertelt dat ze naar een nieuwe stad verhuist en misschien binnenkort bij jou op kantoor verschijnt. Het is een campy "goed voor haar" einde dat niet helemaal overeenkomt met de rest van de film, maar zoals altijd verkoopt Kane het en laat je verlangen naar meer. Persoonlijk zou ik het niet erg vinden om een Kantoormoordenaar franchise waar Dorine van kantoor naar kantoor gaat en irritante collega's op steeds vreemdere en creatievere manieren uitschakelt.

Soms krijg je het gevoel dat er drie verschillende versies waren van de Kantoormoordenaar script ging rond en iedereen kreeg er een met een andere toon of genre, maar alleen Kane kreeg ze alle drie en kan met indrukwekkende behendigheid van toon naar toon stuiteren. Ze kan alles wat de film van haar vraagt ​​- eng, zielig, flirterig, verlegen, grappig en campy zijn. Het is duidelijk dat ze zou hebben gebloeid als de film meer naar de horror of satire neigde, omdat ze zo volledig begrijpt wie deze vrouw is. Kane is het bekijken van de film meer dan waard, maar de film zelf, hoe bizar hij ook is, zou al lang moeten worden herzien door fans van horror en donkere komedie.