Toen ik keek Terminator 2 als kind werd ik jarenlang achtervolgd. Niet door de brandende endoskeletten met rode ogen of de van vorm veranderende en niet te stoppen T-1000, ik werd achtervolgd door de scène aan het begin van de film, waar Sarah Conor net op tijd tegen een kettingschakel rust om een ​​nucleaire explosie te zien ontbranden. De ramp werd gevolgd door de schokgolf van de explosie die de stad uit elkaar rukte terwijl het mensen van hun huid ontdooide, waardoor ze een verkoold skelet achterlieten. Het bleef me jarenlang bij, ik was voortdurend doodsbang dat het ooit zou gebeuren. Fallout 4 heb die angst voor mij als volwassene weer aangewakkerd. Deze keer kwam het met een gloednieuwe waardering voor die verwoesting, de nasleep en wat een van de meest meeslepende games is die ik in decennia heb gespeeld.

Het begin van het einde

Zoals bij de meeste games, is het creëren van je personage de ergste nachtmerrie en het grootste geschenk van een obsessieve compulsieve. Fallout 4 vond een heel natuurlijke manier om je kennis te laten maken met je personages en tegelijkertijd hun geslacht en kenmerken aan te passen. Je begint met je personage dat in een spiegel staart terwijl je partner naast je staat. Afhankelijk van het geslacht dat u kiest, zal de man of vrouw naar de spiegel gaan. Als ze dat doen, bent u vrij om uw lichaamstype, gelaatstrekken enzovoort aan te passen. Ik heb iets meer dan een uur besteed aan het proberen om mijn personage aan te passen aan de beste versie van mij die hij zou kunnen zijn (degene die geen taco's en pizza eet). Het proces is zowel afmattend als lonend.

De intro van Fallout 4 doet geweldig werk door mijn kinderangst voor een nucleaire oorlog terug te brengen. De paniek in de lucht is voelbaar en reëel. De wanhoop van mensen die als kippen op de vlucht sloegen met afgehakte kop, baarde me zorgen. De angst die het spel in de eerste paar minuten wil creëren, slaagt op elk niveau waar het op schiet. Nadat jij en je gezin ondergronds en in Kluis 111 zijn gedwongen, wordt je verteld dat het een decontaminatiepod is, maar uiteindelijk wordt het een cryostasepod. De "schuilplaats" die je kreeg te horen dat je zou krijgen, wordt uiteindelijk een experiment waarvoor je je niet hebt aangemeld. Als je uiteindelijk uit de pod ontsnapt, ontdek je dat je pasgeboren zoon is meegenomen en dat de wereld een heel andere plek is geworden.

U kunt nooit meer naar huis gaan

Je komt uit je kluis om te ontdekken dat de mensheid is gedecimeerd. Als je naar je oude huis in Boston reist, vind je het een puinhoop, de lege, vervallen wieg staat nog steeds in de kamer van je zoon. Alles is verloren. De sfeer is somber. Het enige dat je karakter gaande houdt, is de drive om je zoon te vinden.

Boston is een woestenij, met slechts een paar herkenbare oriëntatiepunten die door het puin steken. De open wereld strekt zich kilometers ver uit. Dit is je nieuwe thuis en de plek waar jij, de gamer, een miljoen uur van je leven zult doorbrengen.

Oorlog verandert nooit

Fallout 4 brengt hetzelfde vechtsysteem terug dat we hadden gezien Fallout 3​ De RPG-elementen zijn vrijwel onaangetast en net zo goed als je je herinnert met hier en daar een paar tweaks. De twee grote veranderingen die me opvielen, waren het maatwerksysteem en de omvang van de open wereld. De aanpassing is een onderdeel van letterlijk alles in de game. Je kunt je bepantsering en wapens op dezelfde manier aanpassen, maar hiermee kun je ook steden aanpassen en bouwen waar overlevenden zich kunnen vestigen.

Het maatwerk varieert van verdedigingsartikelen tot meubels. Een van de coolste aspecten van het bouwen van je stad is het opzetten van je eigen elektriciteitsnet. Dit vergt wat sleutelen, maar voor je het weet heb je een stad compleet met pylonen, generator en stroomkoppelingen.

Boston is een enorm gebied om te bestrijken. Ik heb vijftig uur de tijd gehad en heb nog maar de helft van de uitgestrekte kaart verkend. Elke stad die je bezoekt, geeft je nieuwe kansen en zijmissies. Mijn favoriete tijdverdrijf in Fallout 4 is het verkennen en plunderen van ziekenhuizen en supermarkten geworden. De eenzaamheid van die momenten en de beloningen die ze opleveren, zijn mijn nieuwe zen. Als je je volledig realiseert dat de externe kaart maar de helft is van de omvang die binnen bepaalde structuren ligt, dan besef je wat een gigantische wereld die Fallout 4 heeft je de ruimte gegeven om in te spelen.

De wereld is woest en meedogenloos. Nee serieus. Als je een laag niveau hebt en je durft te wagen in een deel van de kaart waarvan je denkt dat het er interessant uitziet, kun je maar beter uitkijken waar je tegenaan loopt. Er is geen gevechtsbalanssysteem, dus als je een schorpioen van hoog niveau tegenkomt, een groep bloedzuigers en geesten, kus je reet vaarwel, want alle first-person-shooter-ervaring in de wereld zal je er niet uithalen levend. Ik klaag niet, ik geniet er echt van dat je op jezelf moet letten. Het geeft echt het gevoel in deze wereld te zijn en voegt nog meer gruwelijk meeslepende stukjes toe aan de puzzel.

Vrienden, vijanden en meer vijanden

Beslissingen zullen een rol spelen in met wie je opschiet en wie je probeert te vermoorden. Verschillende facties hebben me gevraagd om me aan te sluiten bij of leiding te geven aan hun groep. Dit zijn enorme ondernemingen en grote beslissingen, aangezien ze later in het spel kansen kunnen openen of sluiten. Een militaire sekte, Brotherhood of Steel genaamd, bood me bijvoorbeeld de kans om deel uit te maken van hun groep. Het nadeel voor mij was dat ik bevelen van de hoofd honcho moest aannemen. En dat nadat ik de positie had aanvaard, ik geen van de andere groepen zou kunnen helpen. De verleiding lag in het feit dat je de allerbeste bepantsering en wapens zou krijgen. Hoewel het goed klonk, accepteerde ik de functie niet omdat ik mijn opties open wilde houden. Mijn ex-vriendin zou zeggen dat ik verbintenisproblemen heb.

Metgezellen zijn een zeer welkome terugkeer naar het spel. Tot nu toe heb ik er een paar gevonden die zich bij mijn team hebben gevoegd. Mijn favoriet op dit punt moet nog steeds Codsworth zijn, je robotbediende. Hij is tot nu toe het leukst om in het veld te zijn. Hij lijkt een beetje gek te zijn geworden van zo lang alleen in de woestenij te zijn geweest en dat kan ik waarderen. Hij is psychotisch en gaat soms doelen na, strikt gebaseerd op het feit dat ze hem walgen. Ik vind dat hilarisch. Je hond (toepasselijk Dogmeat genoemd) is een geweldige en schattige toevoeging, maar op dit punt is het soms een beetje te glitchy om mee te werken. Hij snuffelt verborgen schatten en slechteriken op, maar brengt je soms in meer problemen dan het waard is, doordat hij vastloopt in kleine storingen. Ik weet zeker dat Bethesda een aantal hiervan zal patchen en aangezien er andere metgezellen zijn, is het niet iets dat je gameplay zal belemmeren.

Het einde is het begin 

Met de tijd die ik erin heb gestoken, weet ik al dat dit een heel speciale plek in mijn gamerhart heeft. Er is niets dat ik niet leuk vind, zo niet liefheb. Dit is naar mijn mening daarboven voor een wedstrijd van het jaar-mededinger. Het geeft ons meer van dezelfde dingen waar we van hielden en verfijnt en stroomlijnt alleen een paar aspecten van het perks-systeem, terwijl het een grotere woestenij biedt om in te spelen en meer missies om aan te werken. Er is een speciaal spel voor nodig om me van mijn werk naar huis te laten haasten en tot alle uren van de nacht wakker te blijven, om de volgende dag hetzelfde te doen, we zullen allemaal een beetje slaapgebrek hebben en een beetje meer teruggetrokken, maar dit is de Fallout waar we van houden, dus het is het offer waard. Welkom thuis.

[iframe id = "https://www.youtube.com/embed/X5aJfebzkrM"]