Bijna iedereen heeft de klassieker van Tobe Hooper uit 1974 gezien Het bloedbad van de kettingzaag in Texas. En zelfs als ze dat niet hebben gedaan, weten de meesten nog steeds twee dingen over de film. De eerste is dat het een gekke moordenaar bevat met een kettingzaag genaamd Leatherface. De tweede is dat het gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van Ed Gein – maar slechts losjes. Voor degenen die een film willen kijken die wat nauwkeuriger is ook komt toevallig uit 1974, ik heb één woord voor je: gestoord.

Terwijl de film van Hooper een benadering had die meer geworteld was in monsterfilms dan in de realiteit, benaderde de film van Jeff Gillen en Alan Ormsby een meer ingetogen benadering van Gein. In plaats van een enorm, kolossaal beest te zijn, is de moordenaar erin gestoord is, nou ja, gewoon een gewoon uitziende, simpele man. In de film speelt Roberts Blossom Ezra Cobb, een boer met ernstige mama-problemen. Zodra zijn moeder overlijdt, duikt Ezra langzaam dieper in waanzin en gaat zelfs zo ver dat ze haar lichaam opgraaft en terugbrengt naar hun landhuis.

Maar dat is nog maar het begin.

Ezra, wiens moeder seksuele relaties had gedemoniseerd, begint de vrouwen van de stad op te sporen en naar huis te brengen om zich bij zijn moeder te voegen. Ze schuiven bij haar aan tafel; een soortgelijke scène zal twee jaar later in de film van Hooper worden vertoond. Ezra is een geboren buitenstaander; voor de gewone man in de stad wordt hij met medelijden bekeken. Hij is maar een simpele man, misschien een beetje vreemd, maar niets ongevaarlijks. Of dat denken ze!

Het mooie van deze film is hoe ze Ezra Cobb portretteren. Het is een vreemde situatie zinneloos zet ons erin, en Blossom scherpt het idee van de meelijwekkende, eenzame buitenstaander aan tot een scherp punt. Hij komt in zekere zin onschuldig over. Hij is in de war, misschien een beetje bang, en niet volledig geaccepteerd door de buitenwereld. Hij wordt gecontroleerd door zijn dominante moeder, zelfs na de dood, en kan haar overlijden niet accepteren. Terwijl Gunnar Hansen een monster zou spelen dat misschien net zo zielig is, lijkt er iets veel ergers onder zijn uitgedroogde, onnatuurlijke huid te zitten.

zinneloos is uniek qua presentatie, iets wat sindsdien zelden is gedaan. Met een soundtrack die alleen bestaat uit een angstaanjagend begrafenisorgel, leidt een nieuwsverslaggever ons door het verhaal van Ezra Cobb en vertelt ons door Cobbs zieke en krankzinnige scènes van moord en verloren hoop. Tegen een besneeuwde, geïsoleerde achtergrond lijkt de film geïsoleerd en huiveringwekkend. Dat, vermengd met een verontrustend gevoel voor zwarte humor, maakt de film het kijken meer dan waard.

Als dat nog niet genoeg is om je interesse te wekken, hoe klinkt de betrokkenheid van Tom Savini dan? Hoewel zijn werk hier zal verbleken in vergelijking met de grandioze exposities van bloedvergieten die hij later in zijn carrière zal beheersen, is het niets minder dan fenomenaal om een ​​meer primitieve vorm van zijn effectentovenarij te zien. Het is geen bijzonder bloederige film, maar er zijn toch genoeg macabere sequenties. De stervende moeder van Cobb ziet er bijzonder walgelijk uit in deze film, en Savini is het brein erachter.

Dus wat gebeurde er? Waarom deed The Texas Chain Saw Massacre volledig overschaduwen deze film, wanneer zinneloos kwam in hetzelfde jaar uit? Om te beginnen zou de onconventionele nep-documentairestijl er zeker mee te maken hebben. Het is een veel rustigere en meer gereserveerde film, met overal zieke humor. De volledige naam van de film had ongetwijfeld ook invloed op de loting voor de gewone bioscoopbezoeker, waarbij de volledige titel werd genoemd Gestoorde: bekentenissen van een necrofiel.

Dit is geen discussie over welke film beter is. Dat lijkt een betwistbaar punt te zijn, aangezien beide fenomenaal zijn. Om welke reden dan ook, het simpele feit blijft dat de ene de horrorwereld stormenderhand veroverde en de andere niet. Er is geen reden om de een echt met de ander te vergelijken, behalve misschien in termen van bronnenmateriaal. En wat dat betreft, zinneloos is gewoon nauwkeuriger. Of dat het een betere film maakt, is aan jou.

De film zou een korte release hebben en daarna ongeveer tien jaar verdwijnen, wanneer underground horrorfans zouden beginnen te schrijven en zich uit te spreken over de film. In 1994 zou film een ​​homevideo-release krijgen, maar het zou slechts een kleine plons maken in de gigantische, bloedige oceaan die horrorcinema is. Deze piepkleine onafhankelijke film is tegenwoordig nog relatief onbekend.

Dit klinkt misschien controversieel, maar ik geloof dat veel - niet alle, maar een flink aantal - "verborgen juweeltjes" in dit genre met een reden verborgen waren; niet echt juweeltjes. ik geloof dat niet zinneloos is van hetzelfde kaliber als de films die vallen in de categorie “false gem”. Het is een beetje ruw, een beetje onhandig, maar het heeft een charme die maar weinig andere horrorfilms ooit hebben kunnen vastleggen. Zoek deze film op en bekijk hem op de volgende maanverlichte nacht.