De commerciële mislukking die het gevolg was van de Halloween De beslissing van de franchise om vijf jaar eerder af te wijken van de Michael Myers-verhaallijn was alles wat The Shape nodig had om opnieuw het overall aan te trekken en Haddonfield te stalken. Hoewel De terugkeer van Michael Myers is niet zo afgekeurd als Season of the Witch, is het zeker erkend als het begin van een achteruitgang in de kwaliteit van de serie.

Bij recente bezichtigingen (ja, meervoud) ben ik tot de conclusie gekomen dat de vierde aflevering van de Halloween saga verdient een andere kijk als je een van de tegenstanders bent. Het is niet dat het perfect is, of zelfs standhoudt in vergelijking met het origineel van John Carpenter of het vervolg, maar ik ben hier niet om alleen maar te suggereren dat Halloween 4 is niet zo erg. Nee, het is eigenlijk goed.

Heel goed eigenlijk.

En hier zijn vijf redenen om die verklaring te ondersteunen die niets te maken hebben met de comeback van Myers.

https://www.youtube.com/watch?v=7nwMfSdlj7Y

OPENINGSKREDIETEN

Ik weet zeker dat de eerste kopbal met wat oogrollen werd ontvangen, maar luister naar me. De eerste beelden die op het scherm verschijnen zijn adembenemend mooi, en dat staat buiten kijf. De opnamen van een bewolkt platteland in Haddonfield legden de essentie van de herfst en All Hallow's Eve volledig vast, maar pas achteraf bezien heeft de titelsequentie een betekenis die verder gaat dan de visuele esthetiek.

Gedurende de hele film, en zeker aan het einde, heb je het gevoel dat je zojuist een film hebt gezien die de film waardig is Halloween titel. Het scenario van Alan B. McElroy en de regie van Dwight H. Little brachten de sfeer van de originele film weer tot leven. Het klinkt misschien simplistisch, maar de locatie en cinematografie voelden gewoon aan HalloweenDenk daarentegen terug aan het aanbod van de saga sinds Return.

OUDE BETROUWBAAR

Zoals Joe Bob Briggs ooit zei: "Donald (Pleasence) is wat deze films doet werken", en die bewering gold in Return. Dit was de laatste grote Loomis prestaties voordat schrijvers de goede dokter uit het diepe lieten gaan met overdreven reacties en reacties.

Pleasence was nog steeds geobsedeerd door Myers en bleef vooral bezig met het overtuigen van nee-zeggers, maar in Pleasence's derde beurt als Loomis had het gevoel van urgentie een wending genomen. Niet langer bezig met het overtuigen van degenen in Smith's Grove, was Loomis bijna sarcastisch in zijn interacties en na de respectloze neerbuigendheid van Dr. Hoffman (Michael Pataki), grijnsde Loomis toen zijn collega het nieuws kreeg dat er een ongeluk was gebeurd. Loomis wachtte niet eens om de details te horen, hij liep naar de deur. Even later liet hij Hoffman en de reagerende agenten weten dat hij op weg was naar Haddonfield. 'Het is vier uur rijden. Als je hem binnen vier uur nog niet hebt gevonden, dan weet ik zeker dat ik dat zal doen.'

De relatie van Loomis met sheriff Meeker (Beau Starr) is de drijvende kracht achter het hele plaatje. Ze spelen prachtig op elkaar in, als een verlengde versie van Loomis 'geklets met sheriff Leigh Brackett (charles encrypties) uit de eerste twee films. Het is intens en wanhopig, maar bovenal authentiek.

"IK BEGIN TE KRIJGEN, DOC"

Ik heb het al eerder gezegd en ik zeg het nog een keer, als het om sheriff van Haddonfield gaat, geef me dan Beau Starr. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van Charles Cyphers en zijn beide beurten als Brackett, ik gebruik hier het woord liefde, maar de realiteit is dat Return Starr veel meer schermtijd gaf dan Cyphers ooit kreeg, en het resultaat was een meer aansprekende prestatie.

Als Ben Meeker, de man die het bevel overnam na Brackett's pensionering en de nacht dat hij thuiskwam, was Starr door en door overtuigend in de rol. Het was een uitvoering die gemakkelijk over-the-top en met kaas gedruppeld had kunnen zijn, maar Starr speelde het rechtdoor. Hij aarzelde in het begin, maar op een rationele manier. Het behoeft geen betoog dat er enige overtuigingskracht voor nodig was, maar niet zoveel als Brackett nodig had, omdat Meeker gemotiveerd was om een ​​herhaling te voorkomen van wat er tien jaar eerder in de tijdlijn was gebeurd. Starr was geloofwaardig in zijn reacties op het spook van de mogelijkheid, dode honden, namaak Myers' en een menigte lokale bewoners die het recht in eigen handen wilden nemen. En het werd bekroond door zijn interacties met Loomis, een besluitvormend touwtrekken dat gewoon heerlijk was.

HET VERJAARDAGSMEISJE

Het spreekt vanzelf dat Jamie Lee Curtis is, was en zal altijd de koningin van de zijn Halloween franchise, omdat er maar één Laurie Strode kan zijn. Dat gezegd hebbende (en met excuses voor mijn vijfde en laatste punt), steekt Ellie Cornell met kop en schouders uit boven alle andere volwassen finalemeisjes in de serie die niet Curtis heet. Voordat er iemand vandoor gaat PJ Soles of Nancy Kyes, we hebben het over hoofdrolspeelsters, en Rachel van Cornell belichaamde alle kenmerken die Curtis vertoonde tijdens de eerste twee aanbiedingen van de franchise.

In puurheid en kwetsbaarheid bezat Rachel dezelfde buurmeisje-kwaliteiten als Laurie, maar toen de chips op waren, zoals Strode voor haar had gedaan, maakte Rachel gebruik van een diepgewortelde taaiheid en vindingrijkheid die minder over overleven ging dan over wat de overweldigende kracht was geweest. thema van het derde bedrijf van het origineel - een babysitter die een kind beschermt. Hoewel op kleinere schaal, maakte Cornell zich toch geliefd Halloween fans als een heldin op de tweede plaats na Curtis. En er is niets mis met zilver.

DE INTRODUCTIE VAN EEN SCHREEUWKONINGIN

Daniëlle Harris was pas 11 jaar oud toen Return in de bioscoop kwam, maar het was vanaf het begin duidelijk dat ze iets speciaals bezat. Zo vaak zijn kinderen niet in staat om op overtuigende wijze absolute angst over te brengen, maar Harris ging de uitdaging keer op keer aan. De angst stond in haar ogen. Elke ademhaling en actie werd gedreven door angst, en het geschreeuw en de tranen waren niet gewoon aanwezig omdat ze zo hoorden, je voelde de angst samen met de kleine Jamie Lloyd. En toen het stof was neergedaald en de kleine gekostumeerde Jamie met het slagersmes van haar naamgenoot zwaaide, was het Harris' optreden dat ervoor zorgde Halloween 4 een film die het overwegen waard is.