Fantastic Fest was dit jaar een intense viering van geweldige film en weerwolven. bloeddorstig past hier mooi bij. Het is ook een geweldige kruisbestuiving van Joe Dante's The Howling en die van John Fawcett Ginger Snaps en gaat een lange weg om zowel lichamelijke horror als lycanthrope-kennis te verheffen.

bloeddorstig komt van regisseur Amelia Moses en schrijvers Wendy Hill-Tout en singer-songwriter Lowell. Het trio complimenteert elkaar mooi tijdens de hele loop van de film.

Het verhaal draait om Gray, een popster die bezig is met het opnemen van haar tweede album na haar eerste goed ontvangen inzending. De druk van het in de schijnwerpers staan ​​in combinatie met haar eigen verleden heeft ervoor gezorgd dat ze intense en vaak vicieuze hallucinaties heeft. Dat is wanneer Gray en haar vriendin Charlie een uitnodiging ontvangen van de wereldberoemde producer Vaughn Daniels. De uitnodiging neemt hen mee naar een afgelegen hut in het midden van de besneeuwde wildernis, waar Gray haar tweede album begint op te nemen. Als Gray echter begint met het opnemen van haar album, worden de hallucinaties intenser en blijkt dat hun lieftallige producer Vaughn misschien wat moorddadige skeletten in zijn eigen kast heeft.

De soundtrack voor bloeddorstig is een hongerige en onthullende doorlopende lijn die deze film uiteindelijk van het peloton scheidt. Elk nummer, geschreven door Lowell, breidt Gray en haar personage net zo goed uit als de visuele FX in termen van transformatie. Bovendien zijn de nummers gewoon heel goed. Ik moest even op Google kijken om te zien of het titelnummer te koop was. Een geweldig nummer maken is één ding, een geweldig nummer maken dat zich uitbreidt over een hele filmboog is iets anders en dat is hier goed gedaan.

Hoofdrolspeelster Lauren Beatty absorbeert en slaagt erin een transformatie op het scherm te creëren die volledig organisch aanvoelt. Haar vermogen om feilloos en tegelijkertijd kwetsbaar, elegant en dreigend te zijn, is het centrale stuk van de film die als geheel werkt. Beatty verdwijnt in deze rol en straalt een diep persoonlijke band uit met Gray.

Het isolement van de film werkt goed als de achtergrond voor Grey's psyche. Mozes creëert een beklemmende wereld die jou en zijn hoofdpersoon in dezelfde krappe ruimtes plaatst, en je net zo wanhopig maakt als zij om te ontsnappen.

'Het is een hypnotiserende benadering als rijen tanden

strak om je nek. "

Vaughn gespeeld door Greg Bryk brengt een aanpak die is opgebouwd uit een pure dreiging. De hele aanpak berust op charme. Het maakt het personage van Vaughn uiteindelijk iemand die je zeker in de gaten wilt houden, maar het heeft ook genoeg charme waarvan je gelooft dat je hem vertrouwt en hem volgt op een mogelijk niet zo helder verlicht pad.

Als het op weerwolffilms aankomt, is het belangrijk om in de VFX naar koperen kopspijkers te gaan. Sindsdien An American Werewolf in Londen en The Howling legde de lat voor transformaties op het scherm, het is iets geworden waar lycan-films naar streven. Het is dus geweldig om te zien wat bloeddorstig doet met zijn eigen transformatie. We krijgen het volledige idee van de wolf in een echt goed uitgevoerde metamorfose die pijn gebruikt als een rugplank voor het strekken van vingers en krakende kaken en de onthulling van een geweldig monster.

Ik hou van films over schrijversblokkades en het proces van creëren. bloeddorstig drukt bijna frustrerend de fijne kneepjes van dat blok uit en die angst om niet te weten of je werk zelfs maar zal worden geaccepteerd als het eenmaal uitkomt. Het isolement, de transformatie en de voortdurende zelfontdekkingen worden overal met groot effect getoond. Het beste van alles was dat dit allemaal zijn eigen dramafoto had kunnen zijn zonder de horrorelementen en helemaal werkte. Maar de woede die een weerwolf op het scherm illustreert, vormt de kern van menig schrijverblokkering.

bloeddorstig raakt de juiste noten bij het bevorderen van de weerwolf-kennis. Het is een hypnotiserende benadering, zoals rijen tanden die zich om je nek spannen. Een zorgvuldige en geplotte benadering van de ontwikkeling van de personages past mooi in een film die heel erg gewoon een drama had kunnen zijn en nog steeds werkte. In feite is dat wat maakt bloeddorstig werkt zo goed als hij, hij draagt ​​zijn weerwolftanden niet op zijn mouw. In plaats daarvan werkt de langzame verbrandingsbenadering hier tweevoudig en laat het bloed, het bloed en de tandstukken laat in de film vliegen. bloeddorstig is hittebestendig, transformerend en bloederig, en neemt je mee naar plaatsen waar maar weinig lycan-films eerder zijn geweest.