Neil Marshall's The Reckoning is per ongeluk een van de meest actuele films die uit 2020 komt. Hoewel het werd gefilmd lang voordat COVID-19 de wereld schokte, speelt het zich af in 1665, midden in de builenpest en de heksenjachten in Europa. Gebaseerd op (uiteraard) waargebeurde gebeurtenissen, gebruikt de film chaotische haat en angst om een ​​wraakzuchtig verhaal te vertellen dat nog steeds dicht bij huis toeslaat.  

In de film rouwt Grace Haverstock (Charlotte Kirk) om de al te recente dood van haar man, Joseph (Joe Anderson). Ze moet hun dochtertje alleen opvoeden (tijdens een dodelijke pandemie) en krijgt al snel bezoek van haar huisbaas, jonkheer Pendleton (Steve Waddington), die ondanks haar moeilijke woonsituatie huur eist. Wanneer ze zijn buitengewoon ongepaste en totaal onwelkome avances voor een alternatieve regeling afwijst, wakkert hij argwaan aan bij de stedelingen, die er nu zeker van zijn dat ze een heks moet zijn. 

Voor degenen die niet bekend zijn met de Malleus Maleficarum, een van de veronderstelde tekenen van betovering was erotische verleiding (en ook onmacht, maar dat is een heel ander verhaal). Dat klopt, als je een man geil maakte, was je waarschijnlijk een heks. Natuurlijk, zodra Squire werd ontzegd wat hij walgelijk geloofde dat hij verschuldigd was, was hekserij een natuurlijke beschuldiging. Genade wordt enkele dagen meegenomen en gemarteld in een poging een bekentenis af te leggen voor haar bovennatuurlijke zonden. 

Iedereen die de afgelopen maanden aandacht heeft besteed, zal parallellen opmerken tussen de gebeurtenissen in de film en wat er momenteel gaande is. Zelf quarantaine plaatsen en huurbevriezing zijn ongemakkelijk relevant, en veel van wat de eerste helft van de film zo effectief maakt, is deze herkenbare herkenning.

Nogmaals, The Reckoning werd geschreven en gefilmd lang voor COVID-19, maar misschien lijdt de film aan hoe actueel hij onbedoeld is geworden. De plot verschuift van de grimmige aanwezigheid van de pest (compleet met pestdokters uitgedost in modieus angstaanjagende skeletmaskers) naar de gruwelijke marteling van de heksenjachten, en de overgang is duidelijk (letterlijk geïdentificeerd door een titelkaart).

De pest is meer een plot-apparaat om Grace in handen te krijgen van de meest meedogenloze Witchfinder van Groot-Brittannië, die de film uiteindelijk in twee verschillende acts verdeelt. De ene helft is een pestfilm, de andere een wraakverhaal over de heksenjacht. Het lijkt alsof twee films ergens in het midden aan elkaar zijn genaaid; de plaag wordt erkend door de film - in verschillende mate van relevantie - maar er is geen echte uitbetaling.

Als dit zou worden vrijgegeven tijdens een andere pandemie-vrije tijd, zou dit niet merkbaar zijn, maar omdat we ons er plotseling zo bewust van zijn, wordt het moeilijk om los te laten. Met de huidige context worden de kleine details belangrijk, de historische nuances wegen zwaarder; als ze opzij worden gezet, voelt het alsof een belangrijk element wordt weggelaten. 

Voor een film die stevig gefocust is op de gruweldaden van de Witchfinder, is er verrassend weinig marteling. Er is duidelijk een dunne lijn tussen toepasselijk bloederig en onnodig bloederig, maar The Reckoning lijkt aan de tamere kant te vallen. Tijdens al haar beproevingen en beproevingen blijft Grace relatief glamoureus. Na het slepen van de leading ladies van The Descent door letterlijke plassen bloed en modder is het enigszins verrassend om een ​​dergelijke terughoudendheid van Marshall te zien. 

Dat gezegd hebbende, de technische elementen zijn er allemaal. De muziekscore van Christopher Drake heeft een krachtige drive die emotie stimuleert en een grimmige, donkere sfeer creëert. De cinematografie van Luke Bryant maakt gebruik van belichting en kadrering om prachtige foto's te maken. De praktische effecten zijn visceraal. Het is ontegenzeggelijk een goed gemaakte film. 

Middeleeuwse horror - als geheel - is een relatief stilstaand subgenre en het is weliswaar moeilijk om iets nieuws naar de tafel te brengen. The Reckoning begint met een hoge (en nogmaals, onbedoeld on-the-nose) noot, maar er lijkt niet genoeg escalatie te zijn om het als spectaculair te laten opvallen. Marshall is een genrefavoriet vanwege zijn werk aan moderne horrorklassiekers The Descent en Dog Soldiers, dus The Reckoning kwam met hoge verwachtingen. Maar het voelt een beetje onsamenhangend, met een redelijke maar algehele teleurstellende climax. 

Het is een redelijk effectieve film met solide prestaties en een doordacht geconstrueerd, historisch relevant verhaal dat op dit moment een beetje te waar klinkt. Maar in het grotere schema van Marshalls werk kan het in een isolement blijven.