Filmmaker Mick Garris doet een meestal wekelijkse podcast genaamd "Post Mortem" die het gerecht opdient bij veel prominenten in de horror-entertainmentindustrie.

Je kent Garris misschien al van achter de camera als regisseur van de tv-miniserie "The Stand" en ook met zijn veelgeprezen tv-remake van "The Shining" in 1997.

Hij heeft ook veel horror/suspense-drama's op televisie gespeeld, zoals 'Pretty Little Liars' en 'Ravenswood'. En hielp bij het schrijven van het scenario voor eeuwige herfstfavoriet Hocus Pocus.

Vandaag gebruikt Mick zijn stem om dieper in te gaan op het wie en waarom van horror.

Zijn uur lang gabfest dient om enkele van de lagen weg te pellen die niet vaak worden onderzocht vanwege de exclusiviteit van de nis. Garris praat met enkele van de meest invloedrijke mensen wiens levensonderhoud het is om mensen op een diepgeworteld niveau bang te maken.

Door zelf ondergedompeld te zijn in het vak, krijgt de goudharige gastheer een zekere kameraadschap, waardoor hij details krijgt van artiesten die normaal gesproken standaardantwoorden zouden geven op vragen van de bedrijfsmedia.

Deze week verwelkomde Mick millennial-favoriet Eli Roth in de studio om vele aspecten van zijn carrière te bespreken en uit te zoeken wat deze buitenbeentje in petto heeft voor de toekomst.

Vijftien jaar geleden was Eli's inaugurele lange speelfilm "Cabin Fever" een allegaartje van recensies, maar voor fans was het een kennismaking met een nieuw talent dat bloed en bloed ongegeneerd tot hoofdpersonage zou maken in de meeste van zijn films, zoals "Hostel" en "The Green Inferno."

"Weet je, ik heb mezelf nooit als een horrorfilmmaker beschouwd", zegt Eli aan het begin van de podcast tegen Mick. “En ik begrijp volledig waarom mensen zo naar me verwijzen, want dat zijn de films die ik heb gemaakt en daar sta ik om bekend. Maar in gedachten vertelde ik altijd verhalen waar ik van hield. Ik had nooit gedacht: 'Oh, ik ben een horrorfilmmaker'. Ik benaderde het gewoon alsof dit een verhaal is dat me interesseert.'

Hij vervolgt dat verboden onderwerpen vaak zijn inspiratie zijn voor de films die hij maakt. Hij zegt dat alles wat als ongepast werd beschouwd, vaak voldoende was om zijn dwanghandelingen te voeden: maar ze moesten worden verzoet met slimheid om hun afkeer te maskeren.

Eli vertelt de presentator verder dat hij "Green Inferno" niet heeft gemaakt omdat hij dacht dat het een hit zou worden: "Ik maak het omdat ik dacht, weet je... er zijn geen onontgonnen gebieden meer in de wereld. Alles is gegeotagd en in kaart gebracht en gefotografeerd... Ik vond het een goed idee van dit soort zelfingenomen gerechtigheidsstrijderskinderen... de kannibalen kennen het verschil niet, het zijn net indringers, jij bent onze voedselvoorziening.'

In Cabin Fever zegt Eli dat hij als een kind in een snoepwinkel was, verwijzend naar alle grote horrorfilms die een effect op hem hadden.

"Er is iets in een eerste film dat je doet waarbij het lijkt op elk klein fetisjistisch ding, zoals oké, het schot op Marcy's kont is mijn 'Texas Chainsaw Massacre' swing shot, oké, dit is mijn 'Night of the Living Dead' die eindigt met Jeff die wordt neergeschoten... dit is mijn 'Evil Dead shot'... voor fans van superhorror is het als referentie na referentie na referentie..."

Voor zijn tweede film zegt de regisseur dat hij die gedachte heeft losgelaten en samen met zijn directeur fotografie, Milan Chadima, ervoor heeft gekozen om niemands invloed te volgen.

"Ik heb heel bewust gekozen voor Hostel", zegt Eli, "ik ga elke scène instinctief benaderen."

Tijdens het interview verwijst Garris naar Eli's talenten buiten de camera. De regisseur leerde klassieke piano, boksen en met de hulp van zijn vrouw surfen.

"Het is geweldig om iets te vinden dat je nog nooit hebt gedaan, waarvan je denkt: ik ga ervoor, ik ga me hierop concentreren, ik ga me er echt aan vastklampen en het doen."

Als antwoord op een vraag van een luisteraar over zijn korte animatiefilm 'The Rotten Fruit' uit 2003, zegt Eli dat hij graag meer met het medium zou willen doen.

"Ik ben begonnen met animatie", zegt Eli. “Weet je, ik keek naar Terry Gilliam, David Lynch, Tim Burton. Veel van mijn helden zijn begonnen met animatie. Ik begon met een serie eigenlijk voor WCW-worstelen in 1999 genaamd 'Chowdaheads', mijn vriend en ik wilden 'King of the Hill' spelen in Massachusetts en we zouden het Massholes noemen.

We hebben hier slechts de oppervlakte van het 60 minuten durende Garris/Roth-interview afgeroomd. Eli spreekt over veel dingen in zijn werken die waarschijnlijk niet op een dvd-commentaar staan.

Met zijn volgende film "Death Wish" die momenteel in postproductie is, lijkt Eli niet te vertragen. Hij heeft ook het bovennatuurlijke mysterie "Lake Mead" geschreven, waarvan IMDb zegt dat het momenteel in postproductie is.

Eli legt zijn fascinatie voor het genre uit en welke aspecten worden gebruikt bij het creëren van de legeringen van horror.

"Het is een combinatie van liefdevolle spookverhalen," legt hij uit, "geliefde enge verhalen hebben, een fascinatie hebben, zoals sluipen, met een zaklamp zitten, 'Skeleton Crew' lezen, of Stephen King lezen in je bed onder de dekens 's nachts als je moet gaan slapen. Maar ook altijd deze weerspiegeling van goed hebben, weet je wat er werkelijk kan gebeuren als je niet oppast; waar mensen toe in staat zijn, is veel erger dan alles wat we in onze verbeelding kunnen bedenken.”

Je kunt Eli's verhelderende interview in zijn geheel horen door te klikken HIER.