Dit bezitsverhaal lijkt misschien je gewone verhaal over een gezin dat wankelt op de rand van hemel en hel, en voor sommigen ongelooflijk; het spul van films, toch?

Maar wat dit verhaal zo uniek maakt, zijn de externe verslagen van overheidsfunctionarissen, met name het Indiana Department of Child Services (DCS), en professionals in de gezondheidszorg die hun ervaringen documenteerden tot afschuw van miljoenen.

Met de recente herintroductie van "The Exorcist" op Fox, kunnen verhalen over demonische bezetenheid de komende maanden populairder worden.

Vaak afgedaan als hoaxes of mensen die aan een psychische aandoening lijden, worden verhalen over bezetenheid vaak overgelaten aan Hollywood-bastardiseringen en speciale effecten die de angstaanjagende verhalen van buitenaardse wezens die de controle over onschuldige mensen overnemen, waardoor ze oncontroleerbaar en soms gewelddadig handelen, versterken of misschien zelfs verfraaien. manieren.

Verslagen over dit fenomeen bestaan ​​al eeuwen, in feite is de William Peter Blatty-roman waarop "The Exorcist" is gebaseerd, ontleend aan verslagen uit de eerste hand die eind jaren 40 de krantenkoppen haalden over een kleine jongen genaamd Roland Doe.

Maar moderne tijden zijn verstoken van zulke enge verhalen die tot in detail de agressieve aard van die spirituele krakers van de menselijke ziel beschrijven.

Of hebben ze?

Niet volgens De Indianapolis Star krant die in 2014 een stuk publiceerde over de familie Latoya Ammons die beweerde dat er kwade krachten in het spel waren toen ze hun kleine huis aan Carolina Street in Gary, Indiana betraden.

Het verhaal werd zo beroemd dat Spookavonturen gastheer en documentairemaker Zak Bagans kocht het huis voor $ 35,000 nadat niemand anders er in de buurt wilde komen, en sloopte het pand vreemd genoeg begin 2016.

De publicatie in Indianapolis was zo diepgaand met bewijzen en getuigenissen dat zelfs de harten van de scepticus ertoe bewogen werden het relaas te geloven van de 9-jarige die langs de muren naar het plafond kroop.

Hoe ongelooflijk dat ook mag lijken, wat dit verhaal zo huiveringwekkend maakt, zijn de gedetailleerde verslagen van een politiechef, een agent van de kinderbescherming, psychologen, familieleden en een katholieke priester.

Het begon allemaal in 2011, toen LaToya Ammons haar gezin naar een nieuwe huurwoning verhuisde: een huis met één verdieping in een rustige buurt.

Vanaf het begin klopte het niet.

Ammons herinnert zich in het artikel dat toen ze er voor het eerst introkken, ondanks de koude winterse omstandigheden een zwerm vliegen de afgesloten veranda aanviel.

"Dit is niet normaal", zei de moeder van Ammons, Rosa Campbell, in de verhaal. "We hebben ze vermoord en vermoord en vermoord, maar ze bleven terugkomen."

Daarna werd het alleen maar griezeliger. Ammons zegt dat ze soms na middernacht voetstappen zonder lichaam hoorde die de krakende keldertrap opgingen en de deur naar de keuken openden.

Op een nacht uit haar slaap geschrokken door een grote donkere figuur, sprong Latoya uit haar bed om te zien wie of wat er in haar huis was, maar ze vond niets anders dan natte schoenafdrukken op de vloer.

Op een andere avond, terwijl de familie rouwde om het verlies van een vriend, hoorde Latoya het geschreeuw van haar twaalfjarige uit de slaapkamer komen: 'Mama! Mama!"

Ze stonden op en zwaaiden de deur open en zagen dat het kind bewusteloos boven het bed zweefde.

"Ik dacht: 'Wat is er aan de hand?'", zei Campbell. "'Waarom gebeurt dit?'"

Uiteindelijk nam LaToya contact op met haar kerk, die suggesties deed over hoe het gezin te beschermen met olie en kruisbeelden.

De radeloze moeder nam contact op met mediums en helderzienden die waarschuwden dat er meer dan 200 demonen in haar huis woonden.

Niet bereid om te verhuizen, volgde LaToya de instructies op van de helderzienden die zeiden dat ze een altaar moest maken, salie en zwavel moest verbranden in een poging de geesten te verdrijven.

Dit leek maar drie dagen te werken, maar het zou nog veel erger worden.

De troepen begonnen bezit te nemen van alle drie de kinderen, waardoor hun ogen uit hun kassen puilden en hun stemmen veranderden van kinderlijk naar laag gegrom met gemene grijns.

De aanwezigheid viel zelfs LaToya aan, die zei dat ze zou stuiptrekken en de controle over haar motoriek zou verliezen. "Je kunt zien dat het anders is, iets bovennatuurlijks", zei ze in het artikel.

Lichamelijk geweld door onzichtbare handen gooide de 7-jarige een keer door de kamer.

En de 12-jarige zei, toen ze werd ondervraagd door professionals in de geestelijke gezondheidszorg, dat stemmen haar zouden vertellen dat ze haar gingen vermoorden en dat ze haar familie nooit meer zou zien.

Een bezoek aan de huisarts bewees dat de familie, ongeacht de kracht die aanviel, met hen mee kon reizen.

Medische staf gemeld te hebben gezien LaToya's jongste zoon, "opgetild en tegen de muur gegooid zonder dat iemand hem aanraakte."

Dr. Geoffrey Onyeukwu zei: "Iedereen was... ze konden niet precies achterhalen wat er aan de hand was,"

Dit gedrag zette iemand aan om de DCS te bellen, die LaToya ervan beschuldigt haar kinderen te hebben mishandeld.

Caseworker Valerie Washington onderzocht de beweringen, maar vond geen bewijs van misbruik; geen blauwe plekken of vlekken.

Maar tijdens het mentale onderzoek begonnen de twee broers grommend spreken en één viel zijn grootmoeder aan.

Wat er daarna gebeurde, zou deze zaak uniek maken.

Terwijl in de kamer de 12-jarige, volgens de grootmoeder en Washington, kroop achteruit tegen de muur op.

Toen hem werd gevraagd om het verhaal te bevestigen, zei de medewerker van DCS dat het niet helemaal op die manier gebeurde, het was misschien angstaanjagender volgens haar verhaal.

Ze herinnert zich de jongen eigenlijk, 'achterwaarts over de vloer, de muur en het plafond'.

De volgende dag, tijdens een vervolgbezoek aan het ziekenhuis, haalde DCS de kinderen uit LaToya's zorg en zei: "Alle kinderen ervoeren (sic) spirituele en emotionele nood." Washington schreef.

Het was toen dat de aalmoezenier van het ziekenhuis dominee Michael Maginot belde, die als priester diende in St. Stephen, Martyr Parish, in Merrillville.

Dominee Maginot was verrast toen de aalmoezenier hem vroeg om een ​​exorcisme uit te voeren op het huis van de familie.

Na een kort bezoek aan het huis was dominee Maginot ervan overtuigd dat het niet alleen door demonen, maar ook door geesten werd geteisterd.

Hij vertrok nadat hij het huis had gezegend en LaToya en haar moeder had gezegd dat ze onmiddellijk moesten vertrekken, wat ze kort deden om terug te keren voor een routine DCZ-inspectie.

Agenten vingen vreemde stemmen op op hun defecte voicerecorders terwijl ze de vrouwen ondervroegen tijdens het onderzoek.

Ze maakten ook foto's van het huis die bij nader onderzoek een gezichtsverzorging.

Charles Austin, de politiecommandant van Gary, meldde dat op foto's die met zijn iPhone van het huis zijn genomen overal donkere silhouetten te zien zijn.

Toen Austin eenmaal het huis verliet, begonnen er vreemde dingen met hem te gebeuren, zijn radio werkte niet, zijn garagedeur ging niet open hoewel er overal stroom was en de stoelen in zijn auto bleven uit zichzelf heen en weer bewegen.

Later zou een monteur zeggen dat de motor aan de bestuurderszijde defect was.

Helaas, misschien niet gelovend in het vorige rapport van Washington, haalde DCS de kinderen uit het huis van LaToya, omdat ze zei dat ze ze verwaarloosde en van school hield.

De moeder probeerde met de arbeiders te redeneren: "De geesten zouden ze ziek maken, of ze zouden de hele nacht wakker liggen."

Een evaluatie door een DCZ-psycholoog zou vaststellen dat de 7-jarige niet leed aan een psychotische stoornis, maar eerder: “Dit lijkt een ongelukkig en triest geval te zijn van een kind dat is binnengebracht in een waansysteem dat door zijn moeder in stand wordt gehouden. en mogelijk versterkt.”

LaToya kreeg van de DCS te horen dat ze een baan moest zoeken en weg moest gaan van het "door demonen bezeten" huis.

Terwijl ze probeerde aan al hun verwachtingen te voldoen, zouden zij en de politie het huis blijven onderzoeken op aanwijzingen over wat er precies aan de hand was.

Chief Austin keerde ook terug, dit keer met twee andere officieren en een K9-eenheid op sleeptouw.

Dominee Maginot voegde zich ook bij de kleine strijdmacht en droeg de officieren op een klein gedeelte onder de trap uit te graven waar hij dacht dat er een pentagram zou kunnen worden getekend.

Hoewel ze het symbool niet hebben gevonden, hebben ze wel een 'roze druknagel, een wit slipje, een speld van een politiek overhemd, een deksel voor een kleine kookpan, sokken waarvan de onderkant onder de enkels is afgesneden, gevonden en gedocumenteerd. , snoeppapiertjes en een zwaar metalen voorwerp dat eruitzag als een gewicht voor een gordijnkoord,

Samantha Ilac nam het over van Washington als DCS-casemanager en ging ook naar het huis van de Ammons. Ze meldde dat ze een vreemde vloeistof in de kelder had zien druppelen die glad en plakkerig aanvoelde tussen haar vingers.

Ze begon ook haar pink koud te voelen worden en kreeg een paniekaanval.

De groep mensen was getuige van een vreemde olie die uit een van de lamellen droop, die ze wegveegden, denkend dat het misschien iets was dat door de familie was gebruikt bij een van hun rituelen, maar bij terugkomst vonden ze meer, ondanks dat de kamer was afgesloten. .

Toen de nacht naderde, zei Chief Austin dat hij wegging omdat hij niet in het huis wilde blijven in het donker.

Nadat hij contact had opgenomen met andere priesters over het uitvoeren van een ritueel voor een kleine exorcisme - dominee Maginot mocht geen door de kerk gesanctioneerde ritus uitvoeren - kreeg hij gezelschap van twee politieagenten en opnieuw Ilic.

Het ritueel duurde twee uur en bestond uit gebeden en oproepen om de kwaadaardige krachten te verdrijven.

Toen ze wegging, zei Ilic dat ze voelde dat er iets aan de hand was: "" We hadden het gevoel dat er iemand bij je in de kamer was, iemand die in je nek ademde.

De DCS-medewerker werd die dag door tegenslagen getroffen: ze liep brandwonden op en brak vervolgens haar hand, voet en ribben, allemaal op verschillende tijdstippen in een periode van 30 dagen.

"Ik had vrienden die niet met me wilden praten omdat ze dachten dat iets zich aan mij had gehecht", zei Ilic.

Na die nacht voerde dominee Maginot nog drie exorcismen uit in het huis, maar aangezien hij uiteindelijk toestemming kreeg van de bisschop om ze deze keer uit te voeren, waren ze veel krachtiger en konden ze op de Ammons worden gericht.

Hij speelde er twee in het Engels en één in het Latijn in juni 2012.

Hij had LaToya gevraagd om de namen van demonen op internet op te zoeken, waarvan ze dacht dat ze de problemen veroorzaakten.

Hij zei dat het kennen van die namen hem macht over hen zou geven. De dominee deed ook zelf onderzoek en bedacht de naam Beëlzebub, Lord of the Flies.

Hij drukte zijn kruisbeeld tegen LaToya's hoofd en beval de demon de vrouw te verlaten, en hij voelde de greep van de geest verzwakken.

LaToya zegt dat er pijn was, maar niet in de gebruikelijke zin: "Ik had overal pijn van binnenuit", zei ze. "Ik probeer mijn best te doen en sterk te zijn."

Dominee Maginot ging voor de derde exorcisme naar een retraite om te overleggen met een collega-kerkfunctionaris die de naam van een demon opschreef en verzegelde in een envelop waar ze heilig zout omheen omringde.

LaToya belde op een avond de Maginot en klaagde over nare dromen. Hij verbrandde de envelop, maar bewaarde de as om opnieuw te verbranden in de heiligheid van de kerk.

Daarna zei LaToya dat de activiteit stopte.

De kinderen werden teruggegeven aan LaToya Ammons, die sindsdien naar Indiana was verhuisd, en haar oude huisbaas, Charles Reed, zegt dat er geen meldingen zijn geweest van activiteiten van andere huurders in het gelijkvloerse huis aan Carolina Street.

"Ik dacht dat ik alles had gehoord", zei Reed. “Dit was nieuw voor mij. Mijn geloofssysteem heeft moeite om over die brug te springen.

LaToya leeft nu gelukkig en zonder angst voor demonische indringers. Ze zegt dat het de kracht van God was, niet psychologen die haar familie hebben gered, en dat sceptici niet veroordelend moeten zijn.

'Als je zoiets hoort,' zei ze, 'ga er dan niet van uit dat het niet echt is, want ik heb het meegemaakt. Ik weet dat het echt is.”

Maar het verhaal is nog niet afgelopen.

In 2014 raakte de realityshowpresentator Zak Bagans, van Travel Channels "Ghost Adventures", geïntrigeerd door het verhaal van de Ammons en kocht het huis om een ​​documentaire genaamd "Demon House" te filmen.

Er werd gemeld dat de filmmakers, inclusief Bagans, schrokken en de woning verlieten.

Toen in januari 2016, zonder waarschuwing de gastheer verwoestte de structuur.

De voltooide documentaire heeft volgens IMDB een TBD-releasedatum.

Je kunt het volledig lezen De Indianapolis Star dit artikel HIER