Toen ik voor het eerst begon met het plannen van a Pride Month-viering in 2018 voor iHorror wist ik dat er veel op het spel stond, maar ik wist ook dat de voordelen ontelbaar zouden kunnen zijn. Dat eerste jaar was zwaar, niet alleen in de planning, maar ook in de uitvoering en helaas de enorme hoeveelheid tegenwerking die ik kreeg op bijna elk artikel dat ik publiceerde.

Toch was ik toegewijd aan de principes die ik vanaf het begin voor mezelf had opgesteld. Inclusie, zichtbaarheid, vertegenwoordiging en gelijkheid lijken tenslotte niet te veel gevraagd.

Toen ik de voorbereiding voor dit jaar inging, was de schroom er nog steeds en hoewel ik weer toegewijd was aan wat ik aan het doen was, moet ik toegeven dat mijn handen trilden toen ik me voorbereidde om het artikel te plaatsen waarin ons tweede jaar van Horror Pride Month werd aangekondigd.

Opnieuw was er diezelfde oude terugval, hoewel ik dankbaar was om te zien dat het bij lange na niet het niveau was dat we het jaar ervoor hadden meegemaakt.

Toen ik begon met het posten van interviews met de verschillende filmmakers, acteurs, etc. waar ik al maanden aan had gewerkt, evenals artikelen die ingingen op de geschiedenis van queerness binnen het horrorgenre, waren de reacties van onze lezers verdeeld.

Bij een bepaald artikel was ik ervan beschuldigd 'dingen te verzinnen' of iemand een politieke agenda door de strot te duwen, maar ik begon ook een patroon op te merken dat aan mijn hart begon te trekken, want op bijna elk artikel stond een eenzame opmerking van iemand die gewoon zei: "Dank je."

Die trend werd overgenomen in de DM's van vreemden die ik de hele maand ontving. De meeste waren van volwassenen, maar ik had een paar van tieners die de tijd namen om me op sociale media op te sporen, nogmaals, gewoon om je te bedanken voor wat ik aan het schrijven was.

Ik heb hier even over gepuzzeld. Natuurlijk was ik dankbaar dat mensen positief reageerden op het schrijven, maar pas toen ik tegen het einde van deze maand te gast was op een podcast, drong het eindelijk tot me door dat deze bedankjes de vervulling waren van een belofte die Ik had vanaf het begin gemaakt.

Zie je, de meesten hebben het niet uitgewerkt. Ze zeiden: "dank u" en dat was alles, en ik moet toegeven dat ik, als ik nu terugdenk, heel dom moet zijn geweest om de onderliggende betekenis niet te hebben begrepen. Ze bedankten me niet alleen voor de artikelen; ze bedankten me dat ik ze had gezien, en tegelijkertijd dat ik mijn eigen gezicht op mijn artikelen had gezet en gezien was.

Ik had een nachtelijk gesprek met de hoofdredacteur van iHorror en mijn constante mentor, Timothy Rawles, en ik vertelde hem dat ik nogal geschrokken was en onder de indruk was van de kracht van die simpele zin.

Timothy heeft een manier om tot het uiterste te gaan. Ik weet niet zeker of het komt omdat hij jarenlang in de journalistiek heeft gewerkt of omdat hij een Schorpioen is.

"Je doet het niet voor de dankbaarheid," vertelde hij me, en de wereld draaide een beetje rond in mijn hoofd.

Toen ik op reis ging om een ​​Pride Month-viering te creëren, zette ik die vier principes in mijn hoofd en droeg ze als pantser terwijl ik elk artikel schreef en publiceerde, maar net als een ridder die hals over kop de strijd aanrijdt tegen een leger trollen zonder zijn helm, was ik een belangrijk deel van mijn uitrusting vergeten.

Begrijp alsjeblieft dat ik iedereen die aan deze serie bijdraagt ​​enorm bedank voor hun films, hun woorden en hun toewijding aan de zaak van gelijkheid, maar omdat ik mezelf alleen maar had gezien als de wonderbaarlijk gelukkige schrijver aan wie ze hun verhalen toevertrouwden, Ik had er nooit aan gedacht om diezelfde dankbaarheid aan mijn toehoorders te betuigen, noch dat ze mij in ruil daarvoor oprecht dankbaar zouden zijn.

Ik heb in het verleden zelfs gesproken over die positieve opmerkingen op panelen, maar het had me tot een paar dagen geleden nooit echt geraakt. Zoals ik al eerder zei, kan ik soms stom zijn.

En dus, terwijl ik de tweede jaarlijkse Horror Pride Month afsluit, wil ik onze lezers rechtstreeks aanspreken en allereerst uit de grond van mijn queerhart bedanken.

Bedankt voor het verschijnen. Bedankt voor het lezen. Bedankt voor het delen en reageren en het lenen van uw stem aan het gesprek.

Vervolgens wil ik dat je iets weet waarvan ik denk dat het net zo belangrijk is. Ik zie je. Ik heb sommige van jullie namen keer op keer gezien, reagerend en becommentariërend op de artikelen die deze maand verschenen.

Je bent niet gezichtsloos voor mij. Jij bent essentieel. Geen enkele film, boek, schilderij, artikel of enige andere vorm van expressie is compleet zonder een publiek om het te ontvangen, en nogmaals bedankt voor uw deelname aan Pride Month.

Er zijn mensen die je je hele leven het zwijgen zullen opleggen. U weet dit net zo goed als ik, maar komen opdagen, opstaan ​​en uw stem laten horen, al is het maar door commentaar te geven op een artikel of uw ideeën te delen in een discussie, is een essentieel onderdeel van vooruitgang.

Aan degenen die zich tegen deze artikelen verzetten, die zich ergeren aan hun bestaan, en die Pride als een rechtmatige oefening beschouwen, bedankt. Als je de dingen tegen me had gezegd toen ik in de twintig was die je nu hebt gezegd, zou ik met gebogen hoofd terug in het donker zijn geslopen, maar die man ben ik niet meer.

Nu geven ze me kracht. Ze herinneren me eraan Waarom Ik vecht voor gelijkheid in elk facet van het leven allen van mijn queer-familie, en nu onze lezers me het laatste stuk harnas hebben gegeven dat ik nodig heb, ben ik nog beter voorbereid.

Pride is niet zomaar een feest van een maand. Trots is iets dat elke dag leeft in elke queer persoon op de planeet, zelfs op die plaatsen waar de straf voor queerheid de dood is. Als u denkt dat uw loze bedreigingen en beledigingen dit gesprek zullen stoppen, dan kent u onze gemeenschap als geheel natuurlijk niet.

Vijftig jaar geleden deed de politie een inval in de Stonewall Inn in New York City. Het was talloze keren gebeurd, maar er zijn maar een beperkt aantal keren dat je geduwd kunt worden voordat je terugduwt, en in de vroege ochtenduren brak er een rel uit met dragqueens en gekleurde transvrouwen in de hoofdrol die bakstenen, stenen, wat dan ook opraapten ze konden vinden en zeiden: "Genoeg is genoeg."

Aangemoedigd door hun vreemde familie volgde de rest van het publiek hun voorbeeld, en een beweging was geboren.

Die beweging zei dat we niet meer in de schaduw zouden worden gedwongen. Wij zijn mensen en verdienen dezelfde rechten als ieder ander. We zijn hier en we gaan niet weg. Dit is net zo goed onze wereld als de jouwe.

En het allerbelangrijkste: we zullen nooit meer het zwijgen worden opgelegd.

Ik denk graag dat de energie die die nacht is opgewekt, nooit is verdwenen. Het is gegroeid naarmate elke nieuwe stem aan de gemeenschap wordt toegevoegd, en het doordrenkt elke queer persoon in de wereld met de kracht om voor zichzelf op te komen, trots en doelgericht.

En dus, terwijl ik de Horror Pride Month van 2019 afsluit, bedank ik onze queer-familie die op die avond een rel begon, en ik doe twee beloften aan mijn lezers.

Nummer 1: alleen omdat Pride Month voorbij is, wil nog niet zeggen dat mijn dekking stopt. Ik zal een licht blijven schijnen op de LGBTQ-gemeenschap in de horrorruimte. Ik zal de makers en al onze lezers daarbuiten blijven steunen.

Nummer 2: Horror Pride-maand wil terugkeer in 2020 maar met een extra doel toegevoegd aan onze mantra: Inclusie, zichtbaarheid, vertegenwoordiging, gelijkheid en dankbaarheid.