Dit bericht bevat enkele SPOILERS voor De Ring en The Ring Two​ Ga verder naar eigen inzicht.

De Ring is een filmpubliek dat ofwel volkomen stom of volkomen angstaanjagend wordt gevonden. Beschouw mij in de laatste categorie. Het verhaal van een vervloekte videoband die na zeven dagen tot de dood van de kijker leidt, zorgde ervoor dat ik in 2002 het theater echt verstoord verliet en mijn tv nooit meer wilde aanzetten. De beelden van de geest die verantwoordelijk was voor de tape, Samara, met een mantel van lang zwart haar die haar monsterlijke gezicht omhulde, bleven wekenlang bij me. Dus in 2005 toen de previews voor The Ring Two raakte de ether, ik voelde een gevoel van zowel angst als verwachting koken van binnen. Hoewel de eerste me echt bang maakte, moest ik zien waar het verhaal naartoe zou gaan. Toen ik het theater verliet na het kijken The Ring Two, Voelde ik niets van de schroom die na de eerste film over mijn schouders hing. In feite verliet ik eigenlijk het theater met schouderophalend. Vorige week keek ik het voor het eerst sinds jaren weer uit nieuwsgierigheid, en opnieuw merkte ik dat ik me verveelde, zuchtte en de film ophaalde. Wat ging er mis?

De film begint goed genoeg. Het zet de sage van de vervloekte videoband voort door te openen met een tiener die een meisje uit zijn klas probeert te misleiden om zijn kopie te bekijken, zodat hij gespaard kan blijven van Samara's woede, wat in lijn is met de onthulling aan het einde van de eerste film die Om uzelf te redden, moet u een kopie van de band maken en deze aan iemand anders laten zien. Het blijkt echter dat het meisje haar ogen had gesloten uit angst en het niet zag, en de tijd van de jongen is om. Hij valt op zijn knieën en accepteert zijn lot terwijl Samara uit de bron kruipt, de tv uit en eist nog een slachtoffer op. Eng genoeg, maar hierna gaat het bergafwaarts.

De dappere verslaggever Rachel Keller en haar zoon Aiden zijn na de gebeurtenissen in de eerste film naar dit kleine stadje verhuisd. Ze werkt bij de stadskrant en hoort over de tiener die stierf en is geïntrigeerd door het feit dat "ze blijven praten over zijn gezicht" (in de eerste film werden slachtoffers van Samara gevonden met groteske gezichtsuitdrukkingen). Ze komt op het toneel, en nadat ze het vreselijk verwrongen gezicht van de jongeman heeft gezien, verschijnt Samara zelf en zegt tegen Rachel: "Ik heb je gevonden", en verdwijnt prompt. Zo begint probleem nummer één met The Ring Two: Samara is veranderd van een beangstigend monster in een verdrietig klein spookmeisje dat gewoon een mama wil.

Terwijl de film doorgaat, achtervolgt Samara Rachel en haar zoon zodat ze zich een weg kan banen in de familie, vermoedelijk omdat ze waardeert wat Rachel in de eerste film voor haar probeerde te doen. Samara slaagt uiteindelijk met haar plan door Aiden daadwerkelijk te bezitten, waardoor Rachel dieper in Samara's verleden moet graven, zodat ze haar zoon kan redden. Wie was haar biologische moeder? Waarom was Samara zo bijzonder? Hier wordt veel tijd aan besteed, en Rachel vindt meestal een stel cryptische oneliners, zoals 'je laat de doden binnenkomen' in plaats van echte antwoorden. Voor de hoeveelheid tijd die aan Rachels onderzoek wordt besteed, is er weinig resultaat.

Uiteindelijk vindt Rachel een manier om het lichaam van haar zoon te verlossen van Samara's geest, hoewel gezien het feit dat Aiden een meer pittige en onderhoudende persoonlijkheid heeft terwijl ze hem bezit, ik bijna in de verleiding zou komen om haar in de buurt te houden als ik in de schoenen van Rachel zou staan. Ze doet alsof ze Aiden verdrinkt, waardoor Samara's geest zijn lichaam verlaat en Rachel een verdrietige blik geeft voordat ze met een plons verdwijnt, want ze is nu water, denk ik? Hoe dan ook, het is voorbij, toch? Niet helemaal. Samara is terug en Rachel laat zich in hun tv en in de put trekken. Ze rennen de stenen muren op, Rachel ontsnapt, een hilarisch vervormde stem roept 'mama', en Rachel sluit de put met een 'glimlach jij klootzak'-achtige oneliner die inspireert tot oogrollen in plaats van vuistpompen.

Ik bleef maar denken: wat is het probleem? Samara wil gewoon een mama. De eerste film deed ons kort geloven dat Samara een verkeerd begrepen klein meisje was, maar toen verdraaide ze dat op een prachtig beangstigende manier toen ze uit de tv kroop om Rachels vriendin te terroriseren en te vermoorden. Dat monster liet een indruk achter, en dat is wat elk goed horrorfilmmonster zou moeten doen. Door daar iets van te maken waar het publiek medelijden mee heeft, wordt onze angst volledig weggevaagd.

Een ander probleem met The Ring Two is dat het ons niet heeft verrast. Alle belangrijke decorstukken zijn een herhaling van de eerste film - de verwrongen gezichten, de griezelige geluidseffecten, Samara die uit de tv kruipt. Mijn publiek hapte in 2002 naar adem toen ik het misvormde gezicht van het ongelukkige meisje uit de openingsscène van de film zag. Later schreeuwde een toeschouwer letterlijk toen Samara uit de tv kroop, en niemand lachte haar uit - we waren allemaal net zo bang. De Ring bouwde een rustig maar intens gevoel van angst op door de hele film, en omsingelde ons uiteindelijk met een schokkende finale. The Ring Two had niet zo'n opbouw, niet zulke verrassingen, en daarom staat het als een van de meest teleurstellende vervolgfilms in de horrorgeschiedenis.