** Noot van de redacteur: The Queer Gothic Foundation of Modern Horror maakt deel uit van onze doorlopende serie over Horror Pride-maand, waarbij de betrokkenheid van de LGBTQ-gemeenschap bij het vormgeven van het genre wordt benadrukt.

Er is iets inherent decadent aan het gotische horrorverhaal. Misschien zijn het de statige landhuizen en de met mist bedekte heidevelden. Mogelijk zijn het de fijn geklede mannen en vrouwen.

Eén ding is echter duidelijk bij het onderzoeken en bestuderen van die teksten: het schrijven van die beklijvende verhalen heeft onuitwisbaar gevormd tot wat horror vandaag is, en veel van de handen die de creatieve pennen vasthielden, waren op zichzelf vreemd.

Hieronder vind je een lijst met slechts enkele van deze ongelooflijke auteurs.

Horace Walpole

We reizen drie eeuwen terug, ontdekken we Het kasteel van Otranto​ Grotendeels beschouwd als de eerste gotische roman, werd het verhaal geschreven door Horatio "Horace" Walpole, 4de Graaf van Orford. Walpole was de zoon van de eerste Britse premier, en vanaf zijn prilste leven was het duidelijk dat hij niet 'normaal' was naar maatschappelijke maatstaven van die tijd.

Velen hebben gespeculeerd dat Walpole homo was, hoewel recentere historici hebben betoogd dat hij misschien eigenlijk aseksueel was, omdat hij geen vurig fysiek verlangen naar iemand leek te tonen. Er werd ook gespeculeerd dat hij, net als veel andere hier besproken schrijvers, enge verhalen ging schrijven als code omdat ze niet openlijk konden praten over hun seksuele geaardheid vanwege de illegaliteit van homoseksualiteit.

Het was bekend dat Walpole tijd doorbracht met vrouwen zoals Mary Berry, een non-fictieschrijver uit die tijd die velen als lesbienne noemden, zichzelf vanwege haar weigering van verschillende huwelijksaanzoeken en haar felle kritiek op maatschappelijke huwelijksnormen. Met andere woorden, de vrouwen die het minst waarschijnlijk enige romantische interesse in hem toonden.

De roman zelf heeft veel van de elementen en esthetiek vastgelegd die tegenwoordig binnen de moderne Goth-cultuur bestaan, waarbij een angstaanjagend en intrigerend verhaal wordt samengevoegd met een zekere middeleeuwse flair, en een groot aantal toekomstige auteurs zou een enorme schuld te danken hebben aan Walpole's roman toen het basis voor hun eigen romans.

Willem Thomas Beckford

Vooruitgaand in de tijd vinden we William Thomas Beckford, ook uit Engeland.

Beckford, geboren in 1760, zou tijdens zijn leven een aantal rollen vervullen als romanschrijver, politicus, kunstbeschermer, criticus en reisschrijver. Hij was, zoals van hem werd verwacht, getrouwd en het huwelijk bracht uiteindelijk twee dochters voort.

Echter, zoals Lord Byron later zou schrijven in zijn gedicht "To Dives – A Fragment", werd Beckford "verleid tot vervloekte daden" en "geslagen met de onheilige, niet nader genoemde misdaaddorst". Byron-geleerde EH Coleridge verklaarde in zijn collectie van Byron's werken dat deze regels specifiek over Beckford waren geschreven. Het is helemaal geen sprong om de regels te lezen als een gecodeerde verklaring voor Beckfords vreemde verlangens.

Beckford bracht inderdaad enkele jaren in ballingschap door vanwege een homo-liefdesrelatie die hij had met een jonge man genaamd William "Kitty" Courteney. Hoewel ze niet samen konden zijn, schreef Beckford vaak aan William en een aantal van die brieven werden verzameld in een boek met de titel My Dear Boy: Gay Love Letters door de eeuwen heen.

Een van de vele geschriften van Beckford was de roman, Vathek, een vreemd en kronkelend gotisch verhaal waarin het titulaire personage zijn aanhankelijkheid aan de islam van zich af werpt en zich overgeeft aan een litanie van seksuele losbandigheden in het nastreven van bovennatuurlijke macht. Wanneer die daden onsuccesvol lijken, wendt hij zich tot meer buitensporige daden, waaronder het offeren van 50 kinderen in zijn streven naar macht.

Beckford haalde bij het maken uit een groot aantal bronnen Vathek inclusief de Koran en de verhalen over het Oosten die in die tijd populair waren. Hij voegde ook de mystieke, vurige Jinn en zelfs de godin Bilqis toe die in meerdere religieuze teksten werd genoemd. Tegenwoordig wordt het beschouwd als een van de vroegste werken van duistere fantasieliteratuur.

Franciscus Lathom

Francis Lathom, geboren in 1774, slechts 14 jaar na Beckford, werd een prominente gotische romanschrijver en toneelschrijver. De omstandigheden rond zijn geboorte waren op zijn best duister, maar we weten dat hij zijn literaire carrière in Norwich in 1791 begon.

In 1797 ontmoette hij en trouwde met een Diana Ganning, en samen kregen ze vier kinderen, maar in 1810 ontvluchtte hij het huwelijk, en geruchten uit die tijd wezen op zijn homoseksuele liefdesaffaires als reden voor zijn plotselinge en onverklaarbare vertrek.

Zijn literaire carrière eindigde op hetzelfde moment, maar gelukkig had hij al verschillende gotische romans geproduceerd die het genre in de komende tijd zouden helpen vormgeven. Daarvan was de meest bekende en goed ontvangen De Midnight Bell.

In de roman gaat een jonge man genaamd Alphonsus Cohenburg op zoek naar zijn gestolen eigendommen. De eerste twee derde van de roman volgen alle stijlfiguren van een typisch speurtochtverhaal, waarbij Alphonsus verschillende rollen op zich neemt terwijl hij zich verstopt, waaronder die van een soldaat en later een mijnwerker.

Het is echter het laatste derde deel van de roman dat zijn reputatie als een typisch gotisch horrorverhaal verstevigde. De roman is plotseling gevuld met gotische beelden in het kasteel van Cohenburg en bevat verhalen over verschijningen die een kliek blijken te zijn van kwaadaardige monniken die elkaar in het geheim op het terrein ontmoeten.

De titel verwijst naar de bel die luidt om die monniken op te roepen tot hun duistere rituelen.

De roman was berucht in zijn tijd en Jane Austen nam het op als een van de 'afschuwelijke romans' waarover ze in haar spreekt Abdij van Northanger.

Iedereen die een van de decadente Hammer Horror-films uit de jaren 60 heeft gezien, kan gemakkelijk de invloeden van Lathom bespioneren.

Matthew lewis

In tegenstelling tot andere auteurs op deze lijst is er geen concreet bewijs dat Matthew "Monk" Lewis ooit zelf homoseksueel was. Het onderwerp is er een waarover is gedebatteerd, met bewijs van beide kanten van het argument dat tot geen daadwerkelijke conclusies leidt. Het debat gaat tot op de dag van vandaag door.

Bij gebrek aan daadwerkelijk bewijs is het zijn onderwerp, en niet zijn persoonlijke leven, dat hem hier opgenomen vindt.

Lewis 'beroemdste roman, De monnik, werd geschreven toen hij nog maar 19 jaar oud was en was vanaf het begin schandalig in zijn openlijke anti-katholicisme en zijn afbeeldingen van travestie, genderfluïditeit en man-man relaties.

De plot voor De monnik is zo warrig en ingewikkeld als ik ooit heb gelezen, waardoor een korte samenvatting onmogelijk is. Een volledige samenvatting vind je op Wikipedia, echter.

Het is net zo briljant en angstaanjagend als elk ander in zijn soort dat ik ooit heb gelezen, en zou op verplichte leeslijsten moeten staan ​​voor iedereen die in de vreemde geschiedenis van horror leest.

Joseph Sheridan LeFanu

Zo begint het Ierse gedeelte van deze lijst.

Sheridan Le Fanu, zoals hij professioneel bekend stond, werd in 1814 in Ierland geboren en tijdens zijn leven zou hij bekend worden als een van de grootste vertellers van spook- en horrorverhalen van zijn generatie.

Hoewel veel van zijn verhalen tot op de dag van vandaag goed bekend zijn, is het zijn novelle Carmilla dat brengt hem op deze lijst.

Het verhaal wordt verteld door de hoofdrolspeler, Laura, en gaat over een vrouwelijke vampier genaamd Carmilla met wie Laura betoverd raakt. Hoewel Le Fanu met enige omzichtigheid schrijft over de werkelijke seksualiteit van zijn personages, is Laura's aantrekkingskracht voelbaar en springt de sensuele aard van haar relatie met Carmilla van de bladzijde.

De roman heeft als bron gediend voor talloze film- en toneelaanpassingen en is de gouden standaard geworden voor anderen die hun best hebben gedaan om lesbische vampierromans te schrijven.

Oscar Wilde

Hoewel de meesten denken aan Oscar Wilde's enorme humor en humor, mag men nooit vergeten dat hij het enorm populaire schreef Het portret van Dorian Gray.

Misschien heeft geen enkele andere roman ooit de obsessie van de homogemeenschap met jeugd en viriliteit volledig tot uitdrukking gebracht, evenals het verhaal van Wilde over de mysterieuze Dorian Gray die een schilderij van zichzelf bezit dat jaar in jaar uit leeft terwijl hij jong en mooi blijft.

Wilde nam risico's die maar weinig anderen in zijn leven durfden, door zijn leven zo openlijk mogelijk te leven, resulterend in zijn gevangenisstraf voor "grove onfatsoenlijkheid" van twee jaar, de maximale straf die op dat moment was toegestaan.

Zijn uitgesproken verdediging met weerhaken tijdens zijn eigen proces is het spul van legendes en hij is tot op de dag van vandaag terecht verheven tot een icoon in de queergemeenschap.

Dieper graven Het portret van Dorian Gray, die vijf jaar voor zijn gevangenschap werd uitgebracht, vinden we een roman die in verschillende versies werd gepubliceerd en voor het eerst verscheen in een maandblad waarin de publicaties ongeveer 500 woorden schrapten uit angst voor juridische gevolgen voor de vermeende immoraliteit.

Het werd later herzien en gepubliceerd in nieuwe vorm, opnieuw in verschillende versies, vanwege het onderwerp.

Dorian is een jonge man die bang is voor de verwoestingen van de leeftijd nadat hij in competitie is gevallen met Lord Henry Wotton. Naarmate zijn angst groeit, wil hij zijn ziel verkopen om aan veroudering en dood te ontsnappen, en zoals vaak het geval is in deze verhalen, wordt zijn wens vervuld.

Gray wordt de ultieme Libertijn en leeft een decadente levensstijl dankzij zijn enorme schoonheid die nooit vervaagt, hoewel zijn portret dat blijft doen, met tekenen van zijn jaren en de kosten van zijn vele zonden op zijn lichaam.

Terwijl de gevolgen van zijn leven hem beginnen in te halen, wordt Dorian op een avond woedend en neemt hij een mes naar het schilderij en steekt het door het hart. Zijn geschreeuw wordt op straat gehoord en als zijn lichaam wordt ontdekt, is het dan van een oude, zieke man terwijl het schilderij in zijn oorspronkelijke staat is teruggebracht.

Het verhaal is de bron geweest van talloze aanpassingen in de bijna 130 jaar sinds het oorspronkelijk werd gepubliceerd en blijft tot op de dag van vandaag tot de verbeelding spreken.

Bram Stoker

Ik denk dat ik net een hoorbare zucht heb gehoord.

Voor velen is het nieuws dat Bram Stoker een homoseksuele man in de kast was een schok, maar het is inderdaad waar. De auteur van Dracula begon met het schrijven van de roman in de tijd dat zijn goede vriend Oscar Wilde berecht werd wegens grove onfatsoenlijkheid.

Het verborgen homoleven werd opgegraven en in zijn boek uitvoerig beschreven door David J. Skal Iets in het bloed: het onvertelde verhaal van Bram Stoker, de man die Dracula schreef.

Daarin legt Skal nauwgezet het leven van de grote romanschrijver samen, daarbij niet alleen wijzend op zijn vriendschap met Wilde, maar ook op zijn langdurige en intense relatie met collega-romanschrijver Hall Caine. Het zijn echter zijn bruisende brieven aan Walt Whitman die ons het beste inzicht geven in Stoker's persoonlijke leven en verlangens.

Hij schreef aan Whitman dat hij ernaar verlangde 'natuurlijk' te zijn voor de schrijver, en noemde Whitman een 'echte man' en verklaarde dat hij bereid zou zijn om een ​​'leerling voor zijn meester' te zijn in de aanwezigheid van Whitman.

Met deze kennis worden bepaalde dingen duidelijker bij het lezen van de baanbrekende roman van de auteur. Het komt vooral voor in Dracula's relatie met Harker als de vampirische bruiden van de graaf de knappe jongeman benaderen, Dracula hem tegen hen afschermt en beweert: "De man is van mij!"

Natuurlijk de reputatie van Dracula blijft bestaan ​​en kan bij nader inzien eigenlijk worden gelezen als een roman die zijn eigenaardigheid vanaf de allereerste pagina's omarmt. Het moderne horrorgenre heeft veel te danken aan Bram Stoker.

Rosa Campbell praed

Rosa Campbell Praed was een opmerkelijke vrouw.

Praed werd in 1851 in Australië geboren en schreef in meerdere genres waarin hij multiculturalisme omarmde in een tijd waarin het nog nooit eerder was vertoond. Ze was een van de eerste auteurs die Aboriginal-personages in haar schrijven opnam, en dat deed ze met een waardigheid waarvan niemand eerder getuige was geweest.

Haar verhaal is er een van constante verandering en verschuiving, maar een ding dat we wel weten is dat ze 30 jaar heeft geleefd met een spiritueel medium met de naam Nancy Harward, en het was gedurende die tijd dat ze haar pen in spookverhalen en fantastische verhalen zoals haar roman Nyria die, zo werd later onthuld, gebaseerd was op de verhalen die werden verteld door een medium in trance.

Later publiceerde ze het volledige verslag van de sessies waarin de ervaringen werden verteld van een jong meisje genaamd Nyria dat ongeveer 1800 jaar geleden in Rome woonde.

De roman en de latere uitgave van de transcripties van het trance-werk van het medium kwamen op het hoogtepunt van de spiritistische beweging en haar verhalen over het occulte en reïncarnatie hielpen de toekomst vorm te geven, niet alleen van romans en verhalen, maar ook in film.