** Noot van de redacteur: de lange en (vaak) disfunctionele geschiedenis van lesbiennes in horrorfilms, deel 3 is een voortzetting van iHorror Horror Pride-maand ter ere van de LGBTQ-gemeenschap en hun bijdragen en betrokkenheid bij het genre.

Welkom terug bij het derde en laatste hoofdstuk van deze korte serie over het portretteren van lesbiennes in het horrorgenre.

Deel 1 van de serie, handelde over het tijdperk van de Hays-code waar vreemde karakters niet zo bij naam konden worden genoemd. Ze waren eerder zo gecodeerd dat je ze pas echt vond als je ernaar keek, en die codering betekende bijna altijd dat ze werden afgeschilderd als schurken die voorbestemd waren om tegen het einde van de film een ​​akelig lot te ondergaan.

Deel 2 zag ons de jaren 70 ingaan, waar lesbische karakters uit de gecodeerde schaduwen tevoorschijn kwamen om zich midden in de plotpunten van uitbuiting te bevinden en nog steeds in het algemeen als schurken.

Tegen het einde van de jaren 70 hadden filmmakers zich gerealiseerd dat lesbische karakters specifiek konden worden gebruikt om hun groeiende demografische doelgroep van jonge mannelijke doelgroepen te prikkelen. Helaas betekende dit dat lesbiennes in horrorfilms alles verloren behalve hun waargenomen hyperseksualiteit.

Lesbiennes in horrorfilms leken specifiek te bestaan ​​om ongewenste avances te maken bij hun heteroseksuele tegenhangers, vrijen met elk meisje in de kamer dat ze konden, en zo vaak mogelijk naakt te zijn.

En zo begon een litanie van tweedimensionale lesbische karakters, van wie sommigen niet eens lesbiennes waren, maar de studio's dachten dat het zo was goed om wat experimenten in te zetten, wat opnieuw bijdraagt ​​aan de opwindende factor van hun films.

Er zijn er zoveel, en het werd zo'n trope, dat ik eigenlijk heb besloten ze over te slaan, vooral omdat het na een tijdje deprimerend wordt, maar als je voorbeelden wilt dan Jennifer's Body, Satanic Panic, Macumba Sexual, Breaking the Girls, Soul Survivors, Modern Vampires, en Alle cheerleaders sterven zou een heel klein deel van het topje van deze specifieke ijsberg zijn.

In plaats daarvan wilde ik me in het derde deel van deze serie concentreren op een paar van de films en een speciale tv-serie, die het goed begon te krijgen, wat betekent dat we de jaren 80, het grootste deel van de jaren 90 en een deel van de jaren 00, ook omdat ze gewoon niets nieuws deden.

1996-2003 - Buffy the Vampire Slayer

Voordat je boos wordt en erop wijst dat dit een tv-serie is en geen film, verwijzen we je naar de laatste paragraaf.

Ik weet dat dit geen film is, maar laten we niet doen alsof Willow (Alyson Hannigan) en Tara's (Amber Benson) relatie in die tijd niet echt baanbrekend was. We wisten vanaf hun eerste ontmoeting dat er iets speciaals aan de hand was, maar ik denk niet dat iemand had voorspeld waar het toe zou leiden.

Queer kijkers waren vol ontzag toen we zagen dat een ontluikende relatie zijn weg vond terwijl ze nog steeds door de gevaarlijke wateren van demonen- en vampieraanvallen navigeerde. Het feit dat de verhaallijnen de emotionele impact van het voor het eerst verliefd worden op iemand van hetzelfde geslacht en het uitzoeken van de fijne kneepjes en intimiteit van seks niet uit de weg gingen, was nog schokkender en voor een keer zagen we mensen echt met elkaar omgaan met wat het betekende om te zijn wie we zijn.

Als homoseksuele man voelde ik me volledig omarmd in deze verhalen, dus ik kan me alleen maar voorstellen hoe het was voor lesbische kijkers van de serie.

Willow en Tara werden het stel voor wie we konden rooten, en dat deden we ... zelfs toen ze in gezang uitbarstten.

2014 – Lyle

Wat een ongelooflijke film was dit!

Vaak een lesbische hervertelling genoemd Rosemary's Baby, Lyle is zoveel meer dan dat.

Gaby Hoffman schittert als Leah, een jonge zwangere moeder, die samen met haar partner June (Ingrid Jungermann) en hun peuterdochter naar een brownstone in Brooklyn verhuist, die ze helaas direct na hun verhuizing verliezen.

Toch krijgen we prachtige momenten als Gaby en June behang uitkiezen, over de toekomst praten, plannen maken voor hun nieuwe aankomst en over het algemeen hun leven leiden, zelfs als er gruwelen om hen heen beginnen te komen.

De uitvoering van Hoffman is verbluffend en de film heeft zoveel gelijk over wat het is om in een normale, alledaagse lesbische relatie te zijn dat je gemakkelijk een paar misstappen over het hoofd kunt zien.

Lyle is iets meer dan een uur lang en absoluut de moeite van het bekijken waard.

2014 – Het nemen van Deborah Logan

Als je mijn werk hebt gevolgd, weet je dat ik dol was op deze found footage-film uit 2014 over een vrouw en haar filmploeg die een documentaire maakten over de ziekte van Alzheimer, maar dan geconfronteerd worden met iets veel sinisters.

Een van mijn favoriete dingen aan de film is echter het personage van Sarah Logan, gespeeld door de getalenteerde Anne Ramsay. Sarah is een lesbienne die veel te veel in haar leven heeft om een ​​te stereotype te zijn.

Terwijl Sarah wordt gedwongen om de slechte gezondheid van haar moeder, Deborah (Jill Larson in een verbluffende uitvoering), onder ogen te zien, heeft ze ook te maken met een relatie die snel mislukt onder de druk van haar noodzakelijk verdeelde aandacht.

Dus wat als ze nog een paar drankjes heeft gedronken dan zou moeten? Denk je niet dat je dat in zo'n situatie zou doen?

En dat is waar de magie echt gebeurt in deze rol, want ongeacht wie je bent, begin je te wortelen voor deze vrouw en haar wanhopige verlangen om haar moeder te redden van alle pijn die ze kan.

Schrijvers Adam Robitel en Gavin Heffernan creëerden een van de mooist gerealiseerde lesbiennes die ik ooit in het genre heb gezien en Ramsay speelde haar met een rauwe gevoeligheid die die realiteit alleen maar versterkt.

Ze is niet overdreven geseksualiseerd; ze is geen karikatuur. Ze is echt.

De focus van de film mag dan op Deborah liggen, maar het hart van de film rust in Sarah's vastberadenheid.

Dus waar blijft de lesbische gemeenschap en haar relatie met het genre?

De paar inzendingen in dit specifieke deel van onze serie geven ons zeker hoop, maar hoeveel van die hoop is al verspild in het wachten?

Buffy debuteerde meer dan 20 jaar geleden, en zelfs naar het voorbeeld dat ze gaven, was er veel uitbuiting tussen het tijdperk van Willow / Tara en het tijdperk dat Leah en Sarah heeft voortgebracht.

Zeker en vooral in de afgelopen decennia is er een enorme hoeveelheid horrorromans geschreven door getalenteerde lesbische schrijvers die de meer echte lesbische karakters creëren die het queer publiek wil zien.

Misschien is het tijd voor filmmakers om die verhalen te ontginnen en een aantal ervan aan te passen voor het scherm. Misschien is het in het tijdperk van #MeToo en #TimesUp voor studio's, producers, etc. tijd om te beseffen dat het uitbuiten van een minderheidspubliek voor seksuele bevrediging niet langer goed speelt.

En misschien is het tijd voor alle leden van de queergemeenschap om eerlijke afbeeldingen van onszelf te eisen in de genrefilms waar we van houden.