Black Fawn Films zijn op rolletjes. Het Canadese productiebedrijf heeft de afgelopen 8 jaar 4 speelfilms gemaakt. Hun catalogus omvat antisociaal & Asociaal 2, de drenkeling, de onderhuurder, bijt, laat haar eruit, en bed van de dood. Hun nieuwste film, De ketters, heeft het model met meerdere subgenres geperfectioneerd en levert een geweldige tijd op terwijl je het doet.

Gedeeltelijk een hut-in-het-bos-thriller, deels psychologische puzzel en deels slagveld van demonische bezetenheid, de film pepert in een aantal echte sprongen en sluipende spanningsopbouwers. Het ontwerp van het demonische wezen is uniek en effectief zenuwslopend. Als je het hebt gezien Bijten, weet je dat Back Fawn een lichaamshorror niet schuwt en weet hoe hij met hun praktische effecten moet werken om de klus goed te klaren.

In De ketters, ontvoert een beruchte sekte een jong meisje en offert zichzelf op bij het licht van de sprinkhanenmaan. De volgende ochtend wordt het meisje wakker, aangekoekt in opgedroogd bloed en omringd door lijken... maar veilig - dat denkt ze althans. Jaren later staat de sprinkhanenmaan weer op en wordt het meisje opnieuw gevangengenomen door een overlevend lid van de sekte. Ze wordt naar een afgelegen hut gebracht waar ze ontdekt dat er al die jaren een demon in haar is gegroeid, en voor zonsopgang zal hij opstaan.

De cast – Nina Kiri, Jorja Cadence en Ry Barrett – hebben een geweldige chemie. Hun sterke en eerlijke uitvoeringen dragen de hele film, en het is duidelijk dat ze gepassioneerd zijn over het project.

Ik had de kans om te gaan zitten met de sterren van De ketters om de film te bespreken voor de wereldpremière.

Kelly McNeely: Hoe zou je omschrijven De ketters?

Nina Kiri: Het is een cult-horrorfilm.

KM: Daarin gaat het over een sekte...

Jorja Cadans: Maar het is ook een toekomstige cultfilm. (lacht)

Ry Barrett: Het valt onder het subgenre Cabin-in-the-woods, maar er is veel meer aan de hand. Het bestaat niet alleen in de cabine. Het is een soort van paranoia doordrenkt, psychologisch, liefdesverhaal, thriller-horror.

JC: Er zitten veel verschillende elementen in de film. Het is moeilijk om enige informatie over de film te geven totdat je alles hebt gezien.

KM: Kun je iets vertellen over de lichamelijkheid of de transformatie – wederom zonder al te veel weg te geven?

NK: Ik denk dat de lichamelijkheid is dat mijn personage, Gloria, een transformatie doormaakt en veel over zichzelf ontdekt en dat begint dan aan de buitenkant te reflecteren. Dus veel ervan is intern, en tegen het einde, in termen van make-up en waar de film naartoe gaat, is het een heel menselijke transformatie.

KM: En hoeveel tijd heb je in de make-upstoel doorgebracht?

NK: 8 uur op de eerste dag, daarna werden het ongeveer 7 of 6 hoe vaker we het deden. Dus meestal ongeveer 6 uur per dag.

KM: Wat trok je naar de De ketters project en je personages?

JC: Het was behoorlijk moeilijk toen ik auditie deed, omdat ze ons niet veel vertelden over wat er werkelijk aan de hand was. Vooral voor mijn karakter. Ik denk dat ik 3 audities heb gedaan en elke keer kreeg ik een nieuwe scène die me meer zou laten zien over de plot en wat er met het verhaal gebeurde. Het was alsof, ho, wat ik de vorige keer dacht, klopte absoluut niet! Dus dat was een deel van de reden waarom ik me aangetrokken voelde tot het project. Het was al zo verrassend en zo aantrekkelijk tijdens het auditieproces, en dan weet je het. Als de scènes die je dan doet geweldig zijn, wordt het gewoon zo'n rit als je het project daadwerkelijk krijgt.

KM: En er zit zoveel mysterie in...

JC: Ja! Zoveel mysterie. Ik had geen idee wat er aan de hand was en dacht: "Ik moet dit doen".

NK: Ik denk dat de eerste trekking was dat het met een groep mensen was die ik al kende van Black Fawn, wat cool was om te zien en het is altijd heel spannend als je bekende gezichten en namen te zien krijgt. Hetzelfde gold voor mij voor het auditieproces. Als het een auditie is, kun je maar zo diep gaan met de paar dagen die je hebt - maar toen ik het volledige script had en werkte met een acteercoach die ik ken, doken we in de motieven en dingen over het personage. Ik werd er gewoon zo enthousiast over en elke scène, het was alsof, oh mijn god, ik had iets dat heel belangrijk voor me was aan die scène.

RB: Ik heb een paar keer met Chad [Archibald, regisseur] en het Black Fawn-team gewerkt. Ik ben altijd geïnteresseerd in het werken met Chad. Hij stuurde me een overzicht van de eerste helft van de film, dus ik wist nog steeds niet echt waar het heen ging of wat er precies in gebeurde, maar ik kreeg het idee van de dualiteit die mijn personage Thomas heeft. Spelen met de verwachtingen en perceptie van het publiek. Elk van de personages heeft dat op zijn eigen manier, en dat trok me er echt in. De andere kant is de lichamelijkheid van zijn rol. Hij is mentaal en fysiek behoorlijk beschadigd, dus het was geweldig om daar in te duiken.

KM: Als publiek dat naar horror kijkt, hebben we de neiging om te leren van wat we zien. Lessen als niet naar boven rennen, je wapen niet laten vallen etc. Welke lessen kunnen we leren De ketters?

RB: Ik denk dat ondanks het complete kwaad, het nog steeds probeert.

NK: Psychologische kracht is er echt prominent in, dus gewoon de kracht hebben om normaal te blijven, wat normaal ook voor jou is.

RB: Je verleden verandert niet noodzakelijkerwijs wie je wordt. Het kan, maar het hoeft niet.

KM: Waar kan het publiek naar uitkijken?

JC: Veel verrassingen, het is echt spannend.

RB: Er zijn veel verschillende genre-elementen bij betrokken. Het heeft psychologische elementen, bovennatuurlijke elementen, dat subgenre van een hut in het bos en religieuze en cultusaspecten. Er komt veel bij kijken, maar het wordt niet al te ingewikkeld.