Een nieuwe aanpassing van De heksen staat op het punt om HBO Max binnen een paar dagen te raken, maar voldoet het aan het bronmateriaal?

Het zenuwslopende, door kinderen verlichte verhaal van Roald Dahl over een heksenkring die erop uit is om de kinderen van de wereld in muizen te veranderen, heeft een gloednieuwe cast, een nieuwe setting en een nieuwe tijdsperiode, die dit allemaal tot een geweldig ding hadden kunnen maken. film kijken. Helaas lijkt het, ondanks een aantal ongelooflijk goede momenten, nooit samen te komen.

** Er zijn wat lichte spoilers voorbij dit punt, maar niets dat te schokkend is als je het boek hebt gelezen of de vorige verfilming hebt gezien.

Deze nieuwe film opent, niet in Europa, maar in 1967 in Chicago - compleet met vertelling door Chris Rock - terwijl onze jonge held (Jahzir Bruno) het auto-ongeluk overleeft waarbij zijn ouders omkomen. Hij wordt opgehaald door zijn oma (Octavia Spencer) die hem terugbrengt naar haar huis in Alabama en wanhopig probeert de jongeman te helpen genezen van zijn liefdesverdriet.

Al snel komt de jongen een heks tegen terwijl ze boodschappen doen en oma, in paniek, besluit ze naar een chique hotel te brengen om zich te verstoppen voor het duivelse karakter dat redeneert dat heksen 'ten prooi vallen aan de armen', dus er is geen een betere plek om je te verstoppen dan jezelf te omringen met het beste, rijkste gezelschap.

Helaas voor hen is het hotel toevallig precies hetzelfde waar een heksencongres, geleid door de Grand High Witch (Anne Hathaway), als hun ontmoetingsplaats heeft gekozen.

Laat me dat eerst zeggen Octavia Spencer is een briljante actrice die alle onderscheidingen verdient. Vanaf haar eerste moment op het scherm is ze absoluut geloofwaardig. Ze is zelf ook kapot van het verlies van haar eigen kind, maar ze houdt dingen bij elkaar voor haar kleinzoon. Er is nooit een moment waarop we twijfelen of ze iets zal doen om hem te beschermen. Ze is wijs en empathisch en soms hilarisch en het is een genot om naar haar werk te kijken.

Evenzo valt Hathaway haar rol met plezier aan en trekt ze alles uit de kast. Ze wil niet alleen dat jij dat doet zien haar als de Grand High Witch, ze wil dat je het gelooft. Ze steelt elke scène en kauwt vervolgens door het landschap, soms letterlijk, en levert haar lijnen met de subtiliteit van een roestige kettingzaag.

Helaas was de rest van de casting niet zo geïnspireerd. Hoewel Chris Rock zeker een leuke keuze was om te vertellen, had hij gewoon het gevoel dat hij een oudere Chris Rock speelde in plaats van zich echt onder te dompelen in het personage dat hij vertegenwoordigde. Hoewel Stanley Tucci het zeker goed deed als hotelmanager, voelde hij zich crimineel onderbenut in de film.

En dan is er Kristin Chenoweth in de film gegoten als derde kind / muis-slachtoffer van de coven. Hoe jeugdig haar stem en energie ook is, ze klonk gewoon niet als een kind dat minder dan vijf maanden geleden uit een weeshuis ontsnapte en zich aan het verkeerde einde van de heksenvloek bevond. Zelfs al gaf ze haar bewegingsruimte voor de invalshoek "muizen ouder dan mensen", de stem klopte gewoon niet en trok me meerdere keren volledig uit de film.

Wat werd duidelijk tijdens het kijken De heksen was dat Robert Zemeckis niet helemaal zeker wist wat voor soort film hij wilde maken. Keer op keer liep hij tot aan de rand van het omarmen van enkele van de donkere aspecten van Dahls originele werk, en deed dan een afgemeten stap achteruit. Het was alsof hij zich afvroeg hoe eng hij ermee weg kon komen en in plaats van een gokje te wagen, speelde hij op safe.

Toen hij besloot voor terreur te gaan, komt het als te cartoonachtig over.

Neem bijvoorbeeld de scène waarin de heksen zich openbaren in de vergaderruimte van het hotel. In de vorige aanpassing werd deze scène versterkt door een bloedstollende uitvoering van Anjelica Huston en een geluidsontwerp dat je huid deed kruipen toen de heksen hun pruiken verwijderden, hun hoofd krabden en hun goddeloze zelf omhelsden.

In de versie van Zemeckis was het allemaal net iets te steriel. Oh, er zijn aspecten van de personages die enigszins beangstigend zijn. Ze leenden hun gespleten mondontwerp van Japanse horror die veel te veel grillige ruimte op het gezicht inneemt en maakten een aantal interessante keuzes met de handen en voeten van de heksen, maar er blijft een bijna te etherische Grand High Witch over zweven. haar cohorten en het leveren van een slechte aria in het verheven proza ​​van Dick Dastardly.

Ze is wreed, maar ze is ook net iets te leuk om serieus genomen te worden.

Nog een laatste opmerking: ik begrijp het niet om de locatie van de film naar Alabama uit 1967 te verplaatsen en vervolgens de burgerrechtenbeweging van de jaren 60 in wezen te negeren. Oma en kleinzoon stuiten op nauwelijks weerstand als ze naar het chique hotel komen dat eigendom is van blanken en bijna geheel bemand is door gekleurde mensen. Nu hoeft natuurlijk niet elke film een ​​boodschap te hebben, maar dit voelt uiteindelijk als een zoveelste klap in een film vol met.

Bovendien zijn er momenten waarop ze bepaalde stereotypen daadwerkelijk lijken te omarmen op een manier die grenst aan alarmerend in 2020. Zo bespioneert een meid in het hotel op een gegeven moment de drie muizen en verliest ze begrijpelijkerwijs haar kalmte, waarna ze een bezem oppakt. en begint het op de grond te slaan en probeert ze te verdoven / doden. Even kon ik het niet helpen dat ik het gevoel had dat de optica van de scène een terugkeer was naar enkele van de negatieve stereotypen die we in oude tijden zagen Tom & Jerry cartoons.

Het is moeilijk hun bedoelingen met deze scènes te kennen, maar het is zeker iets om over na te denken.

globaal De heksen is geen vreselijke film. Het is echter een tonaal ongelijke film die van zichzelf onzeker aanvoelde en ongetwijfeld evenveel losbandige kreten van vrolijke vreugde van het publiek zal uitlokken als blikken en kreunen. Het deed het zeker voor mij.

Bekijk de trailer hieronder en zoek hem op HBO Max op 23 oktober 2020.