Het dichtst dat we zijn gekomen bij het daadwerkelijk spelen van een horrorfilm, is zeker afkomstig van Supermassive Games. Ze brachten ons de baanbrekende, Tot het ochtendgloren , in 2015. Tot het ochtendgloren veranderde het kies-je-eigen avontuurformaat in een kies-je-eigen horrorfiasco. Een waar je kunt kiezen wat jouw specifieke groep nietsvermoedende tieners in een hut overkomt... of wat dan ook. Met hun laatste inzending The Dark Pictures Bloemlezing Little Hope brengt meer van dat leven in een horrorfilmervaring, maar deze keer tot verschillende niveaus van succesvolle uitvoering ... geen woordspeling bedoeld.

Net als The Dark Pictures Anthology Man van Medan, deze heeft je weer een ontmoeting met The Curator bij de intro van de game. Hij laat je kennismaken met een geheel nieuw verhaal waarin je moet kiezen hoe de groep met elkaar omgaat, welke keuzes ze maken, hoe hun relaties zullen uitpakken en uiteindelijk of ze zullen leven of sterven. De Curator is The Dark Pictures versie van de Crypt Keeper van Tales from the Crypt of Begrafenisondernemer uit Verhalen uit de motorkap.

Weinig hoop richt zich op vier universiteitsstudenten en hun professor die een busongeluk krijgen in de middle of nowhere op een pikdonkere weg. De buschauffeur is nergens te vinden en het is aan jouw groep van 5 om hulp te zoeken. Het doel begint als je probeert weer op het goede spoor te komen en uit deze spookachtige situatie te komen. Zo treffend vertrekt de groep onmiddellijk naar het kleine stadje Little Hope.

De tweede Dark Pictures-titel is net als een third-person perspectiefgebaseerd spel Man van Medan was. Het plaatst je opnieuw in een situatie waarin dialoogbomen en acties rechtstreeks van invloed zijn op hoe het spel zal verlopen. Nu zijn er tal van games die zeggen dat jouw keuzes een verschil maken, maar de realiteit is dat de uitkomsten meestal behoorlijk vastliggen en niet veel veranderen. Donkere foto's aan de andere kant betekent het echt. Beslissingen kunnen er direct toe leiden dat je personages sterven. Net als in de eerste game worden sterfgevallen gekenmerkt door snelle reddingen. Het heeft dus geen zin om terug te gaan en het opnieuw te proberen om een ​​tweede kans te krijgen. Je verprutst het de eerste keer en zo loopt het uit. Dat zijn de bessen.

Er zijn tal van jump scares verspreid over het spel. Wees daar dus op voorbereid. Sommige effectief en sommige gaan gewoon voor een goedkope schrik. Man van Medan leek te gaan voor veel zorgvuldiger gemaakte angsten, terwijl Weinig hoop voelt soms alsof het voor laaghangend fruit gaat.

Er wordt veel rondgelopen en gekletst. Veel. Zoals: Veel rondlopen en kletsen. Het ergste van alles is dat de taken die je op je neemt om je buschauffeur te vinden en Dodge uit de weg te ruimen, behoorlijk muf zijn. Het bestaat voornamelijk uit zaken als naar een gebouw gaan om een ​​telefoon te zoeken. Ga dan terug om te proberen de andere helft van de groep te vinden waarvan je gescheiden bent geraakt. Het rondreizen is soms een sleur.

Het is echter niet allemaal slecht, de groep heeft vreemde ontmoetingen met geesten die hen terugvoeren naar 1692, naar het tijdperk van Witch Trials en Witch Finders. Om alles nog vreemder te maken, de mensen in 1692 die je reist om eruit te zien alsof je je busgenoten bent. Het valt in je schoot om erachter te komen wat er is gebeurd tijdens dat heksenproces en wie de schuldige was. Natuurlijk moet je dat allemaal doen terwijl je probeert te overleven in een nacht waarin meedogenloze golems er alles aan zullen doen om je te doden en nooit ophouden je te komen halen.

Bovenop de rondloop- en dialoogbomen. Er zijn veel quicktime-evenementen. Ik ben nooit een fan geweest van quicktime-evenementen om eerlijk te zijn. En deze game heeft er veel. Nogmaals, dit is een situatie waarin beide Man van Medan en Tot het ochtendgloren deed een meer doordachte benadering van die quicktime-evenementen. Ik weet dat ze flauw vielen omdat ze ze te plotseling of te moeilijk maakten, maar ik gaf er eigenlijk de voorkeur aan. Deze komen vaak voor en ze zijn saai.

In beide tot op zekere hoogte Tot het ochtendgloren en Man van Medan enkele van de grappigste stukjes van de hele ervaring waren de grote akelige sterfgevallen die op je groep wachtten. Ze waren allemaal gedenkwaardig en absoluut brutaal. Ik herinner me dat ik het helemaal heb gehaald Tot het ochtendgloren zonder dat een van mijn hoofdpersonages sterft. Hoewel dat een bewijs was van mijn vaardigheden om de rekeningen te betalen als het op gamen aankomt, was het ook de minst leuke manier om dit soort games te spelen. Een slasher-titel heeft echt een schuine streep nodig. Hier binnen Weinig hoop, er waren niet genoeg van die grote, vervelende sterfgevallen. Ze zijn niet verschrikkelijk, ze kwamen gewoon niet met de creativiteit van de eerdere sterfscènes van Supermassive Games.

Weinig hoop kan het beste met vrienden worden gespeeld. De game biedt een coole multiplayer-modus waarin jij en je vrienden de leiding hebben over verschillende personages uit de bus. Het voegt een mooie dynamiek toe aan de gameplay. Ik weet dat ik meestal beleefd probeer te doen tijdens dialoogbomen, dus het is interessant om te spelen met iemand die meer wel dan niet voor de "fuck you"-optie kiest.

De bedieningselementen zijn hetzelfde als in beide vorige titels, ze zijn gebaseerd op het perspectief van een derde persoon. Dit betekent wat er ook gebeurt, je zult dat ding laten gebeuren waar je in één richting loopt, de hoek verandert en plotseling loop je de verkeerde kant op. Het is niets waar ik niet overheen kan komen, sterker nog, om de een of andere reden vind ik dat leuk. Het heeft een beetje charme en roept terug naar oude spookachtige spellen zoals Alone in the Dark en dergelijke.

Het is geen sinecure om je game eruit te laten zien en te laten werken als een dang-film en Weinig hoop lukt dat wel. De hele wereld is filmisch en voelt alsof er geleefd wordt. Het levelontwerp is mooi gedaan en legt die momentopnamen van folklore-horror mooi vast.

Weinig hoop heeft me nooit helemaal voor zich gewonnen. Er waren kleine secties waar intriges over de heksen en de volkshorroroverlevering uit 1692 me naar binnen zouden trekken, maar de uitvoering van de dialoog en de timing haalden me regelrecht uit elke vorm van onderdompeling die had kunnen zijn. Al met al is het verhaal zelf goed geschreven. Het is in wezen een goed spookverhaal, maar helaas houdt alles rond die structuur het niet vol. Overmatig vereenvoudigde quicktime-evenementen, zweverige dialoogbomen en het totale gebrek aan karakterontwikkeling waren niet de hele 9-yards waar Supermassive Games bekend om staat. De beste manier om te ervaren Weinig hoop zit in de multiplayer. De wildcard-factor van vrienden die erbij betrokken zijn, maakt de dingen interessanter en trekt de aandacht een beetje weg van enkele van de mindere delen van de dialoog.

The Dark Pictures Anthology eindigt en plaagt het derde hoofdstuk met de titel Huis van As. Het meest intrigerende deel van de korte glimp die het je geeft, is niemand minder dan Pazuzu - de demon van de wind. Je kent hem misschien als de demon die Regan bezat The Exorcist. Dus ja. Veel om naar uit te kijken daar!

The Dark Pictures Bloemlezing Little Hope is nu verkrijgbaar op Xbox One, PS4 en pc voor $ 29.99.

Bekijk hier onze recensie voor The Dark Pictures: Man of Medan.