"Waren ziek. We zijn allemaal ziek. Maar we kunnen worden genezen. En we kunnen aardig zijn. We hoeven ons leven niet te laten regeren door de schaduwen van ons verleden. "

Vorige week bracht auteur Brian Kirk zijn debuutroman uit, Wij zijn monsters (Samhain-uitgeverij). Omdat ik zelf lid was van de Samhain Horror-selectie, had ik het geluk zijn geweldige debuut voor het publiek te mogen lezen. Deze man heeft een mooie toekomst in dit bedrijf. Wij zijn monsters is niet zomaar een gore-fest, zombie / weerwolf / vampier komen ons allemaal halen soort verhaal. Het graaft dieper dan dat. Wij zijn monsters dwingt ons om naar onszelf te kijken. Dat is een mooie zet voor een auteur die uit de poort komt, maar Brian Kirk heeft de vaardigheden om het voor elkaar te krijgen. Je kunt mijn recensie lezen HIER. (Ik heb het na het interview ook verderop op deze pagina geplaatst)

Ik moest Brian interviewen en zijn hersens op een aantal dingen uitkiezen. Bekijken:

GR: Dit boek speelt zich af in een asiel. Ik ben dol op asielfilms (One Flew Over the Cuckoo's Nest en Girl, Interrupted behoren tot mijn favorieten) en heb een paar romans gelezen die ik echt graaf die plaatsvinden in instituten. In de horror / thriller-wereld, herinner je je dat je Night Cage van Douglass Clegg (als Andrew Harper) hebt gelezen en ervan houdt. We Are Monsters bracht me daar terug, maar bracht me naar plaatsen die ik niet had verwacht. Een heel krachtig boek en een geweldig stuk voor een debuut.

Ben jij ook een grote asielzoeker? Fascineren ze je, maken ze je bang of hoor je erbij?

BK: Oh, bedankt man. Ik heb u een beetje leren kennen als broeders onder de Samhain-vlag, en ik weet dat u meent wat u zegt. Dus bedankt voor de vriendelijke woorden en steun die je tot nu toe aan het boek hebt gegeven. Het betekent veel.

Ik hoor waarschijnlijk net zo goed in een gesticht als ieder ander. Eerlijk gezegd denk ik niet dat iemand thuishoort in een van de meer vreselijke gestichten die in de geschiedenis hebben bestaan, maar dat is een heel ander verhaal. Het volstaat te zeggen dat terwijl ik onderzoek deed voor dit boek, ik ontdekte dat sommige van de waargebeurde verhalen van psychiatrische instellingen veel enger zijn dan mijn fictieve.

Maar om je vraag te beantwoorden: ik ben niet zozeer gefascineerd door gestichten als wel door waanzin. Het idee dat onze eigen hersenen zich tegen ons kunnen keren, is beangstigend. Het is de ultieme vijand; het kent onze diepste geheimen en het is iets waar we niet aan kunnen ontsnappen.

GR: Je komt uit het zuiden. Ik stel me voor dat er daar beneden heel veel spookachtige oude gebouwen (herenhuizen, plantages, gestichten, fabrieken enz.) Zijn. Zijn er dingen die je opvallen? En zo ja, welke en waarom?

BK: Het zuiden zit vol met griezelige overlevering. Van de gruwelijke traditie van slavernij, tot de voodoo van New Orleans, tot het bloedvergieten tijdens de burgeroorlog. Er is een bepaalde esthetische bijzonderheid in het zuiden die griezelig kan zijn. De kromgetrokken takken op grote eiken gedrapeerd met Spaans mos. De oude begraafplaatsen die 's nachts grondnevel opvangen. Er is een droefheid die specifiek is voor het zuiden, maar ook een ontembare geest. Daarom genieten we van zoveel comfortvoedsel en zingen we graag blues.   

Atlanta, waar ik woon, is eigenlijk een vrij nieuwe stad, die tijdens de burgeroorlog door generaal Sherman is afgebrand. Er zijn dus niet veel historische gebouwen of bekende spoken. Tenminste geen die ik ken. Er is hier echter veel tragedie en hartzeer. Dus als er spoken bestaan, weet ik zeker dat we ons deel hebben.

GR: Je lijkt me een heel slimme, echt gefocuste man, maar wat is je meest belachelijke obsessie?

BK: Kerel, ik heb er veel. Over psychische aandoeningen gesproken, ik heb mijn hele leven te maken gehad met een obsessief-compulsieve stoornis (OCS). Een versie die grenst aan die van Tourette. Dus ik ben geobsedeerd door alles. Hoewel dit misschien niet het exacte antwoord is waarnaar u op zoek bent, zijn hier enkele van de merkwaardige manieren waarop mijn ocs zich gedurende mijn leven heeft gemanifesteerd.

Als kind neuriede ik altijd hardop. Hmmm-Hmmm. Gewoon zo. Tijdens de les in de auto rijden. Maakte niet uit. Om de een of andere reden voelde ik de drang om te neuriën.

Ik herhaalde altijd het laatste deel van een zin die ik zojuist hoorde zeggen. Dit kwam vooral veel voor tijdens het kijken naar een film of tv-programma. Een acteur zei een zin, en ik herhaalde het met deze lage, mompelende stem. Vrienden keken me aan en zeiden: “Kerel, je hoeft niet alles te herhalen wat ze zeggen. Kijk gewoon naar de show. " Ik bleef een paar minuten stil, en dan zei een acteur iets als: "Hé, laten we een pizza gaan halen." Ik probeer misschien mijn mond te bedekken, maar dat deed er niet toe. 'Laten we een pizza gaan halen', zou ik zeggen.

Ik knipperde de hele tijd snel met mijn ogen. Eigenlijk doe ik dat nog steeds een beetje.

En toen begon ik met mijn vuist tegen mijn borst te stoten en toen mijn kin aan te raken. Wie weet waarom? Niet ik. Ik haal er letterlijk niets uit. Maar ik doe het toch.

Het feit dat ik vrienden heb, is verbazingwekkend. Het feit dat ik een mooie en geweldige vrouw heb, tart elk redelijk begrip. We leven in een vreemde wereld, mijn vriend. Niet gezonder gemaakt door mijn bestaan ​​erin.

GR: Samhain Publishing uitgebracht Wij zijn monsters. Wil je de gevoelens delen die je troffen toen je die acceptatie-e-mail opende?

BK: Ik vloog naar Portland om te pitchen Wij zijn monsters aan Don D'Auria op de World Horror Convention 2014. Zoals velen in de branche, respecteerde ik het werk dat hij deed aan de horrorlijn van Leisure Book en maakte ik van de gelegenheid gebruik om hem persoonlijk ter overweging bij Samhain te pitchen. De pitch ging goed en hij vroeg om het manuscript te zien, dat ik hem kort na thuiskomst stuurde.

Ik dacht dat ik minstens een paar maanden zou moeten wachten op een antwoord. Maar hij stuurde een contractaanbieding binnen ongeveer twee weken. Mijn handen trilden toen ik op de e-mail klikte. Eerst geloofde ik het niet. Je verzint zoveel afwijzingen voor korte verhalen dat je jezelf bijna conditioneert om er nog een te verwachten. Het was schokkend om een ​​contractaanbieding voor mijn debuutroman te ontvangen van mijn favoriete redacteur die ik al lang bewonderde.

Wat voelde ik? Ik voelde me ziek. Letterlijk, ik had het gevoel dat ik op het punt stond over te geven.    

Dat verdween echter snel. En ik voelde me neurotisch en onzeker, zoals ik gewoonlijk doe. Omstandigheden die ik meteen behandelde via de enige methode die voor mij werkt, door aan een ander verhaal te werken.

GR: Wat vond je het meest uitdagende onderdeel van het schrijven van een auteur? En ook het meest lonende?

BK: Man, er is veel aan schrijven dat ik een uitdaging vind. Maar daarom geniet ik er ook zo van. Ik herinner me dat ik me aan het voorbereiden was om te schrijven Wij zijn monsters Ik bleef maar denken: "Ik kan niet wachten om me bezig te houden met de strijd om een ​​boek te schrijven." Ik dacht dat het moeilijk zou zijn, maar dat was een deel van de allure.

Om specifieker te zijn. Ik vind schrijven elke dag een uitdaging, hoewel ik het meestal doe. Ik vind het een uitdaging om onzekerheid te overwinnen, maar ik probeer het. Ik vind schrijven als ik depressief of moe ben, moeilijk, maar ik blijf doorploeteren totdat het beter wordt.

De uitdaging is wat het lonend maakt, denk ik. Dus ik werk eraan om de uitdagingen te omarmen en ze te overwinnen met koppige vastberadenheid, door medelijden te hebben met andere schrijvers en door te proberen de hele zaak in de eerste plaats niet zo serieus te nemen.

Terwijl de moeite waard waarschijnlijk niet het juiste woord. Wat ik en geniet van het meeste over schrijven is de stroomtoestand. Die vreemde, mysterieuze staat van zijn waar de tijd stopt en je ophoudt te bestaan ​​terwijl je versmelt in een denkbeeldig rijk waar het verhaal vorm krijgt. Een rijk dat niet zo denkbeeldig lijkt als je daar bent. Ik ben eraan verslaafd. Dat is mijn heroïne. 

GR: Jonathan Moore en Mercedes M. Yardley hebben het allemaal onderschreven Wij zijn monsters. Dat is een behoorlijk geweldige verzameling schrijvers om je te steunen. Heeft u van elk een favoriet gelezen om aan te bevelen?

BK: Ik weet het, toch? Om eerlijk te zijn, ik ben overweldigd. Niet alleen zijn alle drie de genoemde auteurs ongelooflijk getalenteerd, ze zijn ook vriendelijk en genereus als de hel. Buitenstaanders die horrorauteurs beschouwen als scabreuze duivelsaanbidders hebben het zo mis. (Zijn er mensen die dat echt denken? Ik heb dat gedeelte verzonnen om mijn punt te benadrukken.)

Hoe dan ook, ja, ik heb van elk een favoriet gelezen.

 

Jonathan Moore bracht, zoals u weet, zijn debuut uit, roodharigen, onder de vlag van Samhain, en ontving zelf een geweldige goedkeuring van Jack Ketchum, die het noemde: "Voltooid en opwindend werk, dat soms het beste van Michael Crichton lijkt te kanaliseren." Ik heb het onlangs net afgemaakt en zou het ermee eens moeten zijn. Hoewel ik misschien wel of niet een boek heb gelezen dat nog in de maak is, en absoluut ongelooflijk is, zou ik de lezers willen aansporen om hun handen Bereik sluiten terwijl ze wachten De gifkunstenaar om in 2016 uit te komen. Bereik sluiten is een harde, gruizige thriller die je aan de pagina vastplakt. Jonathan Moore is de real deal. Ik hou van zijn werk. Het zal me verbazen als zijn volgende release geen bestseller is.

Moore is een sensationele thriller-auteur in de trant van Elmore Leonard en Dennis LeHane. En dan is er Mercedes ...

Mercedes M. Yardley staat alleen in een categorie die ze zelf heeft gecreëerd. Ze is poëtisch, lyrisch, donker, zonnig en dodelijk. Haar werk lezen is als een lucide droom hebben. Ze woont in Las Vegas in een huis met legkippen die hardop huilen. Dat is de dichotomie daar. Haar korte fictie is uitzonderlijk en is verzameld in Mooie smarten. Fans van Neil Gaiman zullen genieten van haar duistere sprookje, Mooie kleine dode meisjes, die ik ten zeerste aanbevelen.

GR: We zijn aanwezig Horror Hound-weekend in Indy samen in september. Er is een enorme Nightmare on Elm Street-reünie en komt daar samen. Was je een Freddy-fan?

BK: Ah, leuk! Dat wist ik niet. We zullen het moeten verwarren met de Fredheads.

Ja, dat was ik absoluut. In feite, Een nachtmerrie op Elm Street was misschien wel de eerste echte horrorfilm die ik ooit heb gezien. Op dit moment kan ik me de openingsscène duidelijk herinneren waarin hij de meshandschoenen maakt in de stookruimte en ik krijg er nog steeds vlinders van. Dat enge kinderliedje. De tong door de telefoonhoorn. Zijn gesmolten gezicht. Ik vraag me echter af of die films standhouden. Ik zal terug moeten gaan om te zien. Hoe dan ook, Freddy gaat met mij mee naar het graf.

GR: Geef me twee of drie enge films waar je van houdt.

BK: Mijn persoonlijke favorieten, in willekeurige volgorde, zijn:

De glans

Event Horizon

En, als een donker paard, ga ik mee Man Bite Dog, een grappige, maar verontrustende mockumentary over een realityshow met een seriemoordenaar in de hoofdrol.

GR: Er is een behoorlijk groot percentage horrorfilm- / tv-fans die nog nooit een horrorroman hebben opgepikt. Wat denk je dat we moeten doen om dat te veranderen?

BK: Ik heb geen empirisch bewijs om dit te bewijzen, maar ik heb het gevoel dat lezen al vroeg ingebakken zit. Mensen die opgroeien en graag lezen, blijven hun hele leven lezen. Maar ik weet niet of mensen als volwassenen aan het lezen raken.

Subjectief gezien beschouw ik de leeservaring echter als veel leuker dan de kijkervaring. Lezen is meeslepend - het activeert de verbeelding op een participatieve manier die films niet kunnen repliceren. Films zijn passiever en vereisen weinig betrokkenheid van het publiek. Dat wil niet zeggen dat er geen ongelooflijke films zijn die je versteld doen staan ​​en voor altijd bij je blijven, net als een goed boek.

Ik zou zeggen dat we minstens twee dingen kunnen doen:

• Beloon huidige lezers met verhalen die hun leven zo verrijken dat ze zich gedwongen voelen om de traditie door te geven aan hun kinderen. Onthoud dat er maar een paar negatieve ervaringen nodig zijn om iemand weg te sturen. Dat kunnen we ons niet veroorloven. Elke schrijver moet ernaar streven om de meest vermakelijke, boeiende en lonende ervaring mogelijk te maken. We moeten net zoveel moeite in ons werk steken als in het proberen om iemand verliefd op ons te laten worden. Dat is het type verbinding dat we zouden moeten nastreven.
• We kunnen ook symbiotische relaties tussen boeken, films en tv-inhoud onderzoeken. Wanneer een geweldige film gebaseerd is op een boek, creëert dat cross-over mogelijkheden. Hoeveel mensen begonnen George RR Martin's te lezen Lied van ijs en vuur serie gebaseerd op HBO's remake van Game of Thrones? Ik weet dat ik dat deed. Op dit moment hebben strips en film een ​​goede symbiotische relatie. Net als films en videogames. We moeten gewoon hard werken om dezelfde cross-over-mogelijkheden voor proza ​​te creëren.

 

GR: Iets speciaals dat u wilt delen over uw aanstaande promotiecampagne voor Wij zijn monsters?

 

BK: Alleen dat ik hoop dat ik mijn welkom niet te lang houd. Mijn doel, door middel van interviews zoals deze en enkele gastposts die ik heb geschreven, is om toekomstige lezers iets verhelderends en / of vermakelijks te bieden, in plaats van alles over mij te laten gaan. Omdat het echt helemaal niet om mij gaat. Het gaat over het verhaal dat uit dat vreemde, mysterieuze rijk kwam dat eerder werd genoemd. Ik ben gewoon de penmonkey die het opschreef.

 

Iedereen die verbonden wil blijven, kan mij via deze kanalen bereiken. Ik ben altijd blij om nieuwe virtuele vrienden te maken.

 

Amazon: Brian Kirk

Website: https://briankirkblog.com/

Twitter: https://twitter.com/Brian_Kirk

Facebook: https://www.facebook.com/brian.kirk13

Goed gelezen: https://www.goodreads.com/author/show/5142176.Brian_Kirk

 

 

GR: Bedankt dat je met me hebt gepraat, man. Ik zie je in Indy!

BK: Bedankt, Glenn, dat je me hebt ontvangen. Ik kan niet wachten.

Over geweldige boeken gesproken. Mensen die dit lezen, zouden meteen een aantal van Glenns fantastische werk moeten bekijken. Kerel lijkt niet in staat om minder dan vier sterren te ontvangen. Abram's Bridge, Boom Town, en zijn in afwachting van vrijlating, Bloed en regen. Je doet geweldig werk, Glenn. Ga zo door.

 

 

WIJ ZIJN MONSTERS door Brian Kirk (Samhain-uitgeverij, 2015)

Beoordeling door Glenn Rolfe

"Waren ziek. We zijn allemaal ziek. Maar we kunnen worden genezen. En we kunnen aardig zijn. We hoeven ons leven niet te laten regeren door de schaduwen van ons verleden. "

Wij zijn monsters. Dit is de debuutroman voor Brian Kirk. Wat de debuten betreft, deze is erg indrukwekkend. Kirk is een begenadigd schrijver en dat zie je terug in zijn details. De personages in dit boek hebben een tragisch begin doorgemaakt dat hen op de een of andere manier naar Sugar Hill Mental Asylum heeft geleid. Sommigen komen als patiënt, anderen werken daar in een of andere hoedanigheid.

Dr. Alex Drexler staat op het punt om Chief Medical Director te worden bij Sugar Hill, een functie die momenteel wordt bekleed door zijn mentor, Dr. Eli Alpert. Alex heeft een baanbrekend nieuw medicijn ontwikkeld dat schizofrenie kan genezen. Hij is klaar om zijn nieuwe status op te eisen. Hij heeft geïnvesteerd in zijn toekomst, in zijn intelligentie en in zichzelf. Na een mislukte proefperiode van het medicijn, wankelen al zijn hoop en dromen, al zijn afgedekte weddenschappen op de afgrond van een totale ineenstorting. Wanhopig om te behouden wat hij denkt dat hij verdient, past Alex zijn nieuwe medicijn aan en probeert het bij zijn favoriete patiënt, zijn broer, Jerry. De resultaten zijn verbluffend. Jerry is genezen. Of is hij?

Wat Alex ontdekt, is dat zijn nieuwe medicijn meer kan doen dan de geest genezen, het kan het alleen maar uitbreiden.

Kirk doet fantastisch werk door een volledig ontwikkelde cast van personages te creëren. De geschiedenis van Dr. Alpert (mijn favoriete personage in het boek) is prachtig, zo niet hartverscheurend, geschreven door verschillende flashback-hoofdstukken. Als u bekend bent met mijn recensies, weet u dat hoofdstukken van "terugblikken" niet een van mijn favoriete dingen zijn om in een roman te vinden, maar in bekwame handen kan ik worden overgehaald om mee te gaan. Kirk behandelt de meeste hiervan met precisie en flair, in het bijzonder met Dr. Alpert. Van de Vietnam-ervaring van Dr. Alpert tot de jonge vrouwelijke patiënt met wie hij vroeg in zijn carrière bevriend raakt, tot de vrouw op wie hij verliefd zou worden om alleen maar te zien verdwijnen, Eli's verhaal is het ware hart van We Are Monsters.

Een eerlijke waarschuwing, halverwege de roman, breekt de hel los. Toen deze verschuiving voor het eerst plaatsvond, was ik zo in de war. Ik was helemaal verdwaald. Ik worstelde om mijn hoofd rond te wikkelen wat er in godsnaam opeens aan de hand was. Vasthouden. Dit is opzettelijk. Kirk wil dat we geschud, geroerd en gek worden. Het plaatst ons in hetzelfde schuitje als zijn personages. We worden in deze gekke wereld gedropt om erachter te komen of de doktoren net zo kapot zijn als de patiënten of dat er iets sinisters gebeurt, er iets fantastischers aan de hand is.

Hoewel de zoektocht naar antwoorden voor mij iets te veel uitging, is het einde prachtig gespeeld.

'Maar je hoeft het niet bij je te hebben. Je kunt het loslaten. "

Terwijl Wij zijn monsters biedt veel vervelende beschrijvingen in een aantal gruwelijke scènes en biedt veel angsten (meestal in de tweede helft van de roman), het is het hart en de tragedie van de cast die deze psychologische horrorroman tot het uiterste duwen en trekken. Brian Kirk levert een slimme en gruizige roman die ons laat zien dat monsters inderdaad bestaan. We hebben allemaal een duisternis van binnen, het is hoe we ervoor kiezen om die duisternis vast te houden die ofwel onze ondergang wordt of ons als individuen verlost.

ik geef Wij zijn monsters 4 sterren.