Laten we eerlijk zijn: William Friedkin zette bij zijn creatie een creatieve limiet op alle films over duivelbezetenheid The Exorcist in 1973. Die film is heilig verklaard en elke schrijver of regisseur die probeert de pot op te frissen, moet naar die film kijken voor inspiratie, anders plagiaat plegen.

Een popdemon is voor mij een soort rockster; een diva. Het beperkt zijn slachtoffers in een ruimte, meestal een bed of stoel, en speelt van daaruit met verzorgers die het proberen te verslaan. Al die tijd knallende botten, spuwde punchlines door purulentie en sprak in obsceniteiten.

Friedkin's Pazuzu voldoet aan alle criteria, hij is echt een demonische beroemdheid.

Er is een reden nee ernstig bij de bezitsfilm is het hoofd van de hoofdrolspeler rondgedraaid of is er een kruisbeeld in de baarmoeder gebracht; Friedkin (Misschien Craven met Krueger) legde de lat hoog voor zijn popster – einde verhaal, hoewel onverschrokken filmmakers voortdurend proberen, maar er niet in slagen om te updaten De exorcist formule, hoe hard ze ook werken, ze verbleken alleen maar in vergelijking.

Neem bijvoorbeeld “Het bezit van Hannah Grace', wat opende voor slechte recensies en goede inkomsten, wat opleverde $ 2.56 miljoen op vrijdag. Dat is waarschijnlijk het beste wat het zal doen voor een totaal van één dag.

Dit lijkt het patroon te zijn – en hopelijk het einde van films – die in dit soort gevallen vallen, en horrorfans zijn uitgeput als hun ogen terug in hun hoofd rollen wanneer er weer een film met het woord ‘bezit’ of ‘exorcisme’ wordt uitgebracht.

Met zo'n overschot kunnen slechts een paar filmmakers met succes enige originaliteit in de trope injecteren. James Wan gemaakt verraderlijk (2008) en De Toveren (2013) nam de eerste ons mee naar de grote dozenwinkel van popdemonen, terwijl de laatste de horror naar een nucleair gezin bracht.

Wans gestileerde camerawerk en sfeer waren genoeg om het publiek te overtuigen om een ​​paar sequels en zelfs een heel universum te maken. Maar de formule is sindsdien geëvolueerd. Houd er rekening mee De non's kassucces, maar daaropvolgende sombere mond-tot-mondreclame.

Gamechanger Adam Robitel nam in 2014 een risico. The Taking of Deborah Logan was een film die de nuance op het bezit legde, niet op het monster. Deze keer leed de hoofdrolspeler aan de ziekte van Alzheimer, terwijl de entiteit haar langzaam verteerde. Robitel creëerde een eindbeeld dat zo onuitwisbaar was dat het hem bijna van de ene op de andere dag van indie naar mainstream katapulteerde.

In een van de beste films van dit jaar, Ari Aster's Erfelijk, toonde ons een verbluffend voorbeeld van hoe het moderne publiek reageert op bezitsfilms. Horror-‘critici’ op sociale media haatten het en wezen het af, terwijl anderen nog steeds aan het bijkomen zijn van die slotscène.

Wat Robitel en Aster deden was de Freidkin-popdemon helemaal verwijderen. Hun monsters manifesteerden zich niet met puisten, blauwe huid of griezelige contactlenzen, maar namen langzaam de gastheer over die er uiterlijk normaal uitzag en zelfs in het openbaar functioneerde.

Dat wil niet zeggen dat sommige mechanismen helemaal worden verwijderd. Jump-scares spelen nog steeds een rol, ze zijn alleen niet de voornaamste bron van angst. Demonen hebben immers ook hun momenten nodig.

Maar met films als The Devil Inside, De Exorcism of Emily Rose, The Last Exorcism, Het bezit, en nu Het bezit van Hannah Grace, we krijgen de montage-instructies van het merk Ikea. Neem een ​​onschuldig persoon, voeg een beroemde demon toe met een coole naam, voeg daar een paar knallende speciale effecten aan toe, ingelijst in indigo, en serveer met een trailer die al het bovenstaande benadrukt.

Als je een filmmaker bent en dit leest, is het niet dat ik niet nog een popster-demon in het genre wil, creëer in ieder geval de volgende Fred Krueger, - we hebben er zo snel mogelijk een nodig!

Breng het gewoon al naar de echte wereld, of bind ze aan het lichaam, maar zoek een andere manier om hun krachten bloot te leggen, dan het inhuren van een slangenmens of CGI-meester om al het zware werk te doen.

Of als je een werkelijk groot risico, herroep die trut The Exorcist in plaats van te proberen het te kopiëren. Begraaf het om veiligheidsredenen niet onder een andere “situatie”.

Voorlopig lijkt 2019 geen films te bevatten met het woord ‘bezit’ of ‘exorcisme’ in de titel. Er bestaat The Grudge maar dat heeft tenminste de ballen om slechts 14 jaar na het origineel een remake te zijn.

En Kayako is absoluut een popdemon; een etherische diva. Maar ze is niet bang om uit haar slachtoffers te komen en de wereld te zien die ze heeft achtergelaten. Friedkin zal geamuseerd zijn.