Nick Cutter is momenteel een populaire naam in de wereld van de horrorliteratuur (het gerucht gaat dat dit misschien niet eens de zijne is). vast naam.Shhh…). Waarom vraag je je misschien af? Vanwege deze verdomd gekke roman genaamd: De troep.

"De troep Ik werd er doodsbang van en ik kon het niet wegleggen. Dit is ouderwetse horror op zijn best.” —Stefan KoningEén keer per jaar leidt scoutmeester Tim Riggs een groep jongens de Canadese wildernis in voor een weekendje kamperen – een traditie die net zo geruststellend en betrouwbaar is als een goed spookverhaal rond een knappend kampvuur. De jongens vormen een hecht team. Er is Kent, een van de populairste kinderen op school; Ephraim en Max, ook geliefd en gemakkelijk in de omgang; dan zijn er Newt de nerd en Shelley een vreemde eend in de bijt. Voor het grootste deel kunnen ze allemaal met elkaar overweg en zijn ze blij om daar te zijn, wat het werk van scoutmeester Tim een ​​beetje gemakkelijker maakt. Maar om de een of andere reden kan hij het gevoel niet van zich afschudden dat er dit jaar iets vreemds in de lucht hangt. Er wacht iets in de duisternis. Iets kwaadaardigs...Het komt 's nachts naar hen toe. Een onverwachte indringer, die als een wild dier op hun kampeerterrein stuit. Hij is schokkend mager, verontrustend bleek en vraatzuchtig hongerig - een man in onuitsprekelijke kwelling die Tim en de jongens blootstelt aan iets dat veel angstaanjagender is dan welk spookverhaal dan ook. In zijn lichaam huist een bio-engineered nachtmerrie, een horror die zich sneller verspreidt dan angst. Eén voor één zullen de jongens dingen doen die niemand zich ooit had kunnen voorstellen.En zo begint het. Een pijnlijk weekend in de wildernis. Een schrijnende strijd om te overleven. Geen ontsnapping mogelijk aan de elementen, de geïnfecteerden... of elkaar.

Deels Lord of the Flies, deel 28 Days Later – en allesverslindend – neemt deze strak geschreven thriller op het puntje van je stoel je mee diep in het hart van de duisternis, waar angst zich voedt met gezond verstand... en terreur hongert naar meer.

Ja, heb je die leuke korte tekst van Stephen Freaking King opgemerkt??? Ja, deze Nock Cutter-man is behoorlijk goed.

Dus besloot ik vanuit mijn huis in Maine naar boven te wandelen om deze in Canada geboren man met een verwrongen geest te vinden. Ik pakte mijn leren jas en laarzen en besefte hoe koud het buiten was. Ik trok mijn jas uit en startte het oude interweb op. Veel gemakkelijker en veel, veel warmer.

We konden kletsen over zijn grote hit, zijn nieuwe release (The Deep), en nog een paar andere dingen....

Glen Rolfe: Een van mijn grootste angsten toen ik opgroeide, was het idee een lintworm te krijgen. Was dit een paranoia van jou?

Nick Snijder: Hmm, niet echt. In ieder geval niet precies. Ik was banger voor bedreigingen van buitenaf. Haaien, kakkerlakken. Maar het idee om een ​​vijand in je te hebben, onder je huid, leek me nogal onaangenaam, dus besloot ik ermee aan de slag te gaan.

GR: Hoeveel onderzoek heb je moeten doen naar deze vervelende parasiet en heeft dat onderzoek je nachtmerries opgeleverd?

NC: Een behoorlijk stuk. Het standaardbedrag, zodat ik er een goed gevoel bij had om verder te gaan met het verhaal, met het gevoel dat ik waarschijnlijk iets meer wist dan mijn lezers, wat vaak is hoe ver je vooruit MOET zijn: slechts een paar stappen, zodat wat je schrijft het lijkt erop dat het zou kunnen gebeuren, ook al is het in feite vrijwel onwaarschijnlijk.

GR: Ik heb ergens gelezen dat je eigenlijk een scoutleider was... Was je zelf ook een scout toen je opgroeide? En wat was het meest gruwelijke of interessante dat je ooit hebt meegemaakt als scout of scoutleider?

NC: Eigenlijk was ik maar een scout. Ik had geen akoestische gitaar, noch de gewoonte om een ​​zakmes aan mijn riem te dragen, noch de wens om een ​​weekend met jongens in het bos te blijven, dus besloot ik dat het alleen maar goed genoeg was om scout te zijn. Mijn leven als scout was eigenlijk vrij gemakkelijk. We ontmoetten elkaar de meeste avonden in een gymzaal, dus misschien was het ergste dat ik ooit heb gezien de conciërge die dronken de vloer aan het schoonmaken was met zijn doodlebug of zoiets. Ik kwam er makkelijk vanaf, denk ik.

GR: Het verhaal gaat over het gevoel van 'The Body' met betrekking tot de groep kinderen. Waren een van deze jongens mensen met wie je bent opgegroeid?

NC: Al die personages zijn, net als de personages in al mijn boeken, een synthese van mij – mijzelf, mijn eigen herinneringen – en de mensen die ik ken. Natuurlijk voor de echt buiten de gebaande paden gelegen elementen van sommige van die personages, de psychoses en wreedheden – dat zijn gewoon elementen die ik volledig heb verzonnen. Maar ja, op dit punt in mijn carrière schrijf ik zelden fictie, in die zin dat ik zelden een verhaal aan het samenstellen ben dat niet op de een of andere manier gebaseerd is op mijn eigen leven en de mensen daarin. . . Hoe absurd het concept ook mag zijn, er zitten overal stukjes praktijkervaring in.

GR: Bent u benaderd om dit te doen? De troep als film?

NC: Er is een optie voor gekozen. Eigenlijk al een tijdje. Ik kan de studio of producenten niet noemen, omdat ze een beetje kieskeurig zijn in dat soort dingen. Maar de meeste mensen kennen de betrokken namen, vooral als ze horrorliefhebbers zijn.

GR: Geweldig! Gefeliciteerd. Je hebt ook een gloednieuw horrorboek uit– The Deep. Wat kunnen we in deze verwachten? Zijn er leuke dingen die je erover wilt vermelden of promoten?

NC: Nou, het vindt plaats op het diepste punt van de oceaan. De titel impliceert dat een beetje, denk ik. Ik heb dat deel van onze wereld altijd heel angstaanjagend gevonden, met de duisternis en de druk en wat er ook maar over de bodem van de zee veegt.

GR: De invloed van King is duidelijk aanwezig De troep. Was horror je eerste liefde?

NC: Ja tuurlijk. Ik ben opgegroeid met het lezen van King, Koontz, Barker, McCammon, Lansdale, noem maar op.

GR: Kun je mij drie van je favoriete King-stukken geven...een van zijn korte verhalen/romans/films...niet noodzakelijkerwijs jouw top drie, maar drie die een impact op jou als schrijver hebben gemaakt.

1. De Body

2. It

3. de Boogeyman

GR: Leuk! Wie zijn, buiten King, enkele van je andere Horror-go-to's?

NC: Clive Barker is altijd een goede keuze. Ik ben echt blij om zijn nieuwe dit jaar te lezen. Josh Malerman is geweldig. Joe Heuvel. Benjamin Percy doet geweldig werk. Er zijn momenteel heel veel echt solide horrorschrijvers.

GR: Bent u van plan om in 2015 een Cons hier in de Verenigde Staten bij te wonen?

NC: Het is onwaarschijnlijk, zou ik zeggen. Ik heb een hele reeks schrijfverplichtingen, een diploma dat ik moet afmaken en een jonge peuter thuis. Moeilijk om veel buiten te komen. Maar als dat zo is, kun je mijn website bekijken www.craigdavidson.net en kijken of ik binnenkort ergens in de Verenigde Staten ga toeren.

GR: Wat kunnen we nu verwachten van de nare geest van Nick Cutter?

NC: Na The Deep is De acoliet, van Chizine Press. Dat is nog maar een paar maanden vrij. Als alles volgens plan verloopt, zal dat volgend jaar rond deze tijd het geval zijn Kleine hemel, van Galerij/S&S. Daarna doe ik misschien een dutje van vijf jaar.

GR: Laatste vraag: wat zou Nick Cutter doen als hij vastzat op een eiland en besmet was met de Troop-lintworm?

NC: Jeetje, wie weet? Hij zou waarschijnlijk zijn laatste uren laten tellen. Geef een feestje voor de meeuwen en schildpadden en probeer ze niet op te eten (hij zou ze waarschijnlijk wel opeten).

MEER NICK CUTTER:

AMAZON

WEBSITE

TWITTER