Ik denk niet dat veel horrorfans het er niet mee eens zijn dat Alexandre Aja's Hoge spanning en The Hills Have Eyes waren twee van de meer gorehound-aangename en viscerale films van het midden van de jaren 2000. Beide films hielpen Aja te versterken als een filmmaker om in de gaten te houden. Dit is in de loop der jaren het geval gebleken, en zijn laatste, Hoorns, werd vorige maand uitgebracht.

Ik luisterde onlangs naar een aflevering van de Bret Easton Ellis-podcast, die een urenlange discussie met Aja bevatte, en hij liet een paar interessante nuggets vallen over Hoge spanning en Hills Ik had nog nooit eerder gehoord, ondanks dat ik een grote fan ben van beide. Deze feiten zijn misschien geen nieuws voor de grootste fans van Aja, maar voor zover ik kan nagaan (uit Google-zoekopdrachten), is er over geen van beide veel gesproken.

Kortom, de onthullingen komen erop neer dat beide films aanzienlijk grafischer zijn, wat echt iets zegt, vooral in Hoge spanningen geval. Het opsommen, Hoge spanning zou oorspronkelijk het hoofd van een kind laten exploderen over de hele cameralens, en The Hills Have Eyes bijna hadden de bergbewoners een kat in een blender gestopt en opgedronken.

Tijdens de podcast kwam het onderwerp limieten in films aan de orde. Ellis vroeg Aja of hij iets als verboden terrein in zijn films beschouwt in termen van geweld, en als er iets is dat hij niet zou filmen.

Aja antwoordde (houd er rekening mee dat Engels niet zijn eerste taal is): “Ik denk dat het allemaal om de context gaat. Het draait allemaal om, weet je, wat is de hoofdrolspeler - wat is jouw standpunt in het verhaal en wat de hoofdrolspeler zou zien als het echt was om de beste onderdompeling te creëren. Als het de meest schokkende of walgelijke moord moet zijn, moet je ervoor gaan. Je kunt niet zijn zoals less is more, en het niet laten zien, omdat je voor het publiek niet de ervaring creëert die de hoofdpersoon doormaakt terwijl hij naar die moord kijkt. Dus ik denk dat je soms [s] moet laten zien, dus alsof het publiek geschokt is, en dus voelt het publiek voor de persoon dat ze het verhaal willen volgen.

“Maar er is wat – niet aan mijn kant – maar toen we aan het schrijven waren The Hills Have Eyes…we hadden een soort limiet op Hoge spanning. Ik wilde echt - die scène waarin de moordenaar die kleine jongen in het maïsveld volgt - en fysiek zie je het geweer op het hoofd van de jongen, en dan snijd je naar een breed schot van buiten de maïs, en je ziet gewoon de flits. Maar in feite zou ik in het script het eigenlijke hoofd van de jongen als spetters op de camera hebben - op de lens ... Ik deed dat niet omdat ik voelde dat het misschien, ik weet het niet, iets was dat me vertelde - maar dat is de enige keer dat ik me kan herinneren aan mijn kant om een ​​soort limiet te hebben.

Toen hij in de andere film kwam, vervolgde hij: 'Toen we aan het schrijven waren The Hills Have Eyes, Ik wilde dat element veranderen waarbij wanneer het gezin wordt aangevallen in de caravan, zoals de mensen uit de heuvels binnenkomen, en ze grijpen die kanarie, en een van hen is alsof hij de kop van de kanarie afbijt en het bloed in zijn mond spuit, voordat hij het andere meisje aanvalt en de zus verkracht. Ik had het gevoel dat het was: 'Ok, weet je wat? Ik heb dat gezien in de originele film. Ik wil iets anders doen, en ik dacht erover om een ​​katje te hebben waar het kleine zusje misschien mee op reis was - zoals een klein katje, en dat misschien de mensen uit de heuvels het katje namen, het katje in een soort blender stopten, wat melk erbij deden, en misschien naar het katje keken en het zouden gaan doen als een kittenshake, en het opdrinken.

“Dat vond ik heel leuk. Ik vond het heel grappig, weet je, maar op een donkere manier, maar ik dacht dat het een heel goed idee was om de mensen in de trailer te shockeren, maar ook het publiek, en om ze het gevoel te geven dat deze mensen volkomen krankzinnig zijn, en ze zouden echt bang voor ze moeten zijn. En ik gooide dat tegen Wes Craven en had een volledige reactie van 'Geen sprake van!' En ik had zoiets van 'Waarom?' weet je, 'ik begrijp het niet. Waarom [vind je] het leuk om die limiet op die scène te zetten?'”

'En hij had dat antwoord dat was als:' Je begrijpt het niet. Als we dat doen, gaan mensen het proberen,' en het was als: 'Waarom [zou] mensen [een] kitten in een blender met melk doen en proberen een kittenmelk te maken - een kittenshake?' En het was gewoon dat instinct van hem, afkomstig uit een lange geschiedenis van het maken van films zoals The Last House on the Left die zoveel creëren... soort van zoals je weet, zoals verhalen in een krant van soortgelijke mensen... copycat[s] ...en Gillen, je weet wel…."

Aja suggereerde verder dat Wes Craven het gevoel heeft dat hij enige verantwoordelijkheid of zelfs schuldgevoelens heeft, en dat hij zich geen zorgen meer wil maken over dat soort dingen.

Persoonlijk heb ik alle respect van de wereld voor Craven, maar dat is misschien ook de reden waarom de meeste van zijn latere films lang niet zo memorabel zijn als zijn vroege werk.

Hoe dan ook, het is interessant dat de man erachter zit Het laatste huis links moedigde limieten aan voor een andere film, en een die een remake was van een andere van zijn eigen redelijk schokkende films.

Aja heeft het kittengedoe in het verleden genoemd, maar ik weet niet hoeveel het is opgevallen. Hier is een video waarin hij er een paar jaar geleden over praat:

[youtube id=”XDJ0QI9tfyo” align=”center” mode=”normaal” autoplay=”nee”]

Als iets van dit spul in dvd-commentaar staat of zoiets, moet je me dat vergeven. Als ik naar ze heb geluisterd, is het lang geleden. Toch is het altijd leuk om aspecten van de films waar we van houden te leren of zelfs te onthouden die er nooit waren en hadden kunnen zijn.

Trouwens, als je de Bret Easton Ellis-podcast, dat zou je zeker moeten doen. Hij heeft zeer interessante gesprekken gehad met horrorfilmmakers als Rob Zombie en Ti West. Sterker nog, als je een fan bent van West's, hier zijn enkele interessante opmerkingen hij maakte ongeveer Cabinekoorts 2 in zijn gesprek met Ellis.

En onthoud, dit is slechts een heel klein fragment van de Aja-discussie. Hier kun je het geheel beluisteren:

Kitten afbeelding: Wikimedia Commons