Muziek is de sleutel om veel films te laten werken. Dit geldt vooral in horror, die John Carpenter overduidelijk gemaakt met Halloween​ Haal de score weg, en het is gewoon lang niet zo leuk. Hoewel er veel redenen zijn om lief te hebben De glans, het is de waanzinnig griezelige score die het echt huiveringwekkend maakt.

Maar het is niet altijd een originele partituur die een scène onvergetelijk maakt. Soms is het gewoon een gewoon nummer dat je misschien wel of niet eerder hebt gehoord. Een goede scène kan zelfs veranderen hoe je denkt en voelt over een nummer dat je de rest van je leven vaak hebt gehoord. Ik dacht dat het leuk zou zijn om enkele voorbeelden te bekijken van scènes die interessanter zijn gemaakt door de bijbehorende liedjes.

---

De stilte van de lammeren

(tot ziens paarden)

Deze spreekt voor zich. Q Lazzarus biedt het absoluut enige nummer dat met deze scène kan bestaan. Zonder Vaarwel paarden, zou de hele film gewoon niet hetzelfde zijn.

(Vanwege het YouTube-beleid moet je inloggen om die scène daadwerkelijk te bekijken)

https://youtu.be/ydXNfifKQU0

Ja, Ted Levine is ook behoorlijk cruciaal. Ik weet niet waar al die ophef over is Hannibal gaat over. Buffalo Bill is wat deze verkoopt. Nou, dat zou een geweldig tv-programma zijn geweest.

 

---

The Devil's Rejects

(Vrijwel de hele film)

Muziek is ontegensprekelijk een groot deel van de films van Rob Zombie. Gezien zijn andere beroep is dit geen schok. Soms werkt het beter dan andere. Ik kan zonder Tom Sawyer in mijn Halloween films (hoewel er nog steeds iets is aan die God of Thunder-intro dat voor mij werkt). Huis van 1,000 Corpses vertrouwde naar mijn mening een beetje te zwaar op de eigen liedjes van Zombie, maar het is ook begrijpelijk als je bedenkt hoe de man zijn hart en ziel in die film stak.

The Devil's Rejects, echter absoluut genageld van begin tot eind. De titelreeks van Midnight Rider is verbazingwekkend effectief en vóór die film had ik heel weinig interesse in het nummer dat ik zo vaak op de klassieke rockradio had gehoord. Deze film veranderde dat tot het punt waarop ik het nu verwelkom.

Het voor de hand liggende voorbeeld is echter de Free Bird-finale. Dat is degene die mensen aan het praten kreeg, en met een goede reden. Het is een verbazingwekkend gebruik van een anders overgespeeld rocknummer dat het nieuw leven inblies en ervoor zorgde dat fans van de film elke keer dat ze het hoorden aan de scène denken (wat onvermijdelijk vele, vele keren zal zijn in de loop van hun leven ).

Deze film krijgt ook belangrijke rekwisieten om mij en waarschijnlijk vele anderen kennis te laten maken met een aantal fantastische nummers van Terry Reid, die de achtergrond vormt voor andere geweldige momenten in de film (en ik neem de lange shots van berghellingen achter de aftiteling daarin op).

 

---

Heren van Salem

(Alle feestjes van morgen)

met Heren van Salem, Zombie deed het weer met weer een geweldige finale met The Velvet Underground's All Tomorrow's Parties. Alweer een geweldige soundtrack, maar dit is de grote opvallende muzikale scène:

 

---

Pet Sematary

(Sheena is een punkrocker)

Deze scène had waarschijnlijk niet echt een nummer nodig om memorabel te zijn. Het is sowieso een behoorlijk krachtige, vooral voor ouders. Maar verdomd als een rockin' upbeat feestnummer van de Ramones maakt het er niet beter op. Wanneer Sheena is een Punk Rocker begint te spelen en we deze willekeurige vrachtwagenchauffeur over de weg zien rijden, weten we dat er iets onaangenaams in petto is. Als die schoen op de stoep valt, lijkt feesten met de Ramones een verre herinnering.

 

---

High Voltage

(Nieuw geboren)

Deze film is al zo huiveringwekkend dat de beklijvende melodie van New Born (door Muse) des te effectiever wordt gemaakt. Er zijn enkele andere interessante deuntjes in High Voltage eerder in de film die geweldig werk leveren door de toon te zetten, maar deze auto-achtervolgingsscène zou lang niet zo gedenkwaardig zijn zonder New Born erachter.

 

---

Night of the Demons

(Stigmata martelaar)

Ik weet niet of je zou bellen Night of the Demons een bijzonder geweldige film (hoewel je na het bekijken van de remake misschien nog een keer bedenkt), maar het heeft zeker zijn momenten (probeer een gesprek over deze film te hebben zonder dat de lippenstift-tepelscène eraan komt) en blijft jaren later een leuke ravotten. Deze scène maakt ons klaar voor de titulaire avond van demonen en doet dat met de ongelooflijk slechte en rare geluiden van Bauhaus' Stigmata martelaar. De muziek maakt de scène misschien meer memorabel dan het anders had moeten zijn.

Trouwens, de appelscène met scheermesjes is ook behoorlijk goed.