iHorror kreeg de kans om met Katherine McNamara te praten; een van de sterren van de aankomende screenlife found-footage horrorfilm Horrorfilm zonder titel, treffend plaats via Zoom; de videoconferentiesoftware.

Katherine McNamara, die de bruisende acteur Chrissy speelt in de film, speelde eerder in sciencefiction- en actierollen zoals roles Maze Runner: The Scorch Trials, Schaduwjagers, Assimileren, Supergirl, Batwoman, The Flash, Pijl, en de recente The Stand Stephen King miniserie. 

Als Chrissy is ze een van de zes acteurs in Horrorfilm zonder titel die hun lockdown-tijd, in een onzeker tijdperk van werkzekerheid, gebruikten om een ​​horrorfilm te maken met alleen hun mobiele telefooncamera's. Tijdens het maken van deze metafilm in de film, lijkt hun schijn-achtervolging een echte te worden. 

Horrorfilm zonder titel lijkt me erg leuk om te maken. Ik kreeg de kans om McNamara een paar vragen te stellen over het zijn op de digitale set in een Zoom-horrorfilm. 

iHorror — Brianna Spieldenner: Wat ik erg waardeer aan deze film is de dynamiek die de cast met elkaar heeft en de gesprekken die jullie allemaal tussen de opnames door hadden. Waren jullie vroeger vrienden?

Katherine McNamara: Een paar van ons. Ik ken Luke Baines al een tijdje, we zijn al jaren vrienden en we werken samen aan Schaduwjagers. Aen Nick Simon die ik al heel, heel lang ken, ook al is dit de eerste keer dat we dat echt hebben werkte samen. En Tim (Granaderos), die ik al een tijdje terug kende, en Claire (Holt), die ik ken via Luke, maar de rest van de cast kende ik niet van tevoren en heb ze pas daarna ontmoet. Toch zijn we als collectieve cast nog niet allemaal tegelijk in dezelfde ruimte geweest. Maar het was erg leuk.

En zoals je weet, hangt zoveel ervan af van het geklets, en het soort interactie en de chemie tussen de cast. En dat is niet altijd iets waarvan je zou denken dat het 100% mogelijk zou zijn via Zoom, of virtueel, zeker gezien het feit dat we elkaar nog niet allemaal hadden ontmoet. Maar op de een of andere manier las ik uit die eerste tafel - en ik denk dat het komt omdat we allemaal zo bedreven waren om gewoon te experimenteren en te spelen en erin te duiken - was er een soort magie en een soort chemie die net elke technologische grens overschreed en overwon die wij hadden. Dus we hadden het geluk dat we dat gedurende het hele proces konden gebruiken.

Brianna Spieldenner: Het viel me op dat regisseur Nick Simon deze film ook schreef samen met Luke Baines die Declan speelt. Dus hoe collaboratief was de film met alle anderen? Hoeveel heeft elke acteur aan het verhaal toegevoegd?

Katherine McNamara: We hebben eigenlijk veel samengewerkt, vooral omdat dit allemaal was samengesteld op basis van onderlinge relaties en vriendschappen en dergelijke, maar ook een verlangen om creatief te zijn. En weet je, we waren allemaal niet alleen uitgehongerd voor sociale interactie, maar ook voor een groot deel van de creatieve productiviteit op dat moment. En door de magie van oortjes en koptelefoons konden we allemaal nog steeds samen op Zoom zijn, maar terwijl we nog steeds geïsoleerd geluid en geluid opnemen. Dus elke keer dat iemand een ad-lib weggooide of iets nieuws of een idee weggooide, konden we er min of meer mee omgaan en zien waar het ons bracht en de film op zichzelf vonden terwijl we aan het filmen waren. Maar we hebben nog steeds de tijd om dit te doen, want we hadden zes camera's die tegelijkertijd aan het rollen waren.

Brianna Spieldenner: Als een film die realistisch probeert te zijn, hoe realistisch waren de personages voor jezelf?

Katherine McNamara: Oh, ze zijn heel anders voor de meesten van ons.

Maar het leuke van het hebben van een goede vriend die het script schrijft, is dat ze weten waartoe jij nog niet de kans hebt gehad. En het feit dat ik een personage als Chrissy niet heb kunnen spelen, of helemaal niet, of dat ik al heel lang geen comedy meer heb gedaan. En het is iets dat ik graag doe en waar ik veel plezier mee heb. Dus weet je, het feit dat Luke en Nick dit bedachten, dit personage was echt een genot. Dat is wat ik als acteur graag doe, een kameleon zijn en op die manier spelen; het gaf me de kans om me volledig in te zetten voor deze zeer lieve, ondergeïnformeerde, maar overcommitteerde, jonge vrouw.

Brianna Spieldenner: Was er een opruiend incident, anders dan de pandemie zelf, dat ertoe leidde dat dit verhaal werd verteld?

Katherine McNamara: Ik weet het eigenlijk niet, om eerlijk te zijn. Ik denk dat toen Luke en Nick dit bedachten, ze probeerden gewoon iets te schrijven en gewoon creatief te zijn en iets te ontwikkelen. En als ik het goed heb, was het Nick die stopte en zei: "Wacht even, waarom proberen we dit niet te filmen nu we allemaal de tijd hebben, laten we een manier bedenken om het te doen onder de omstandigheden van de pandemie". En voor mij is dat wat artiesten doen, we vinden een manier om elk obstakel te overwinnen dat voor ons ligt. En dit was gewoon een nieuwe kans om dat te doen.

Als je er achteraf over nadenkt, hoewel we de pandemie in de film helemaal niet noemen, heb je zes mensen die te maken hebben met de onbekende toekomst en die niet weten hoe hun leven er over zes maanden uit gaat zien. En in feite ging ieder van ons op dat moment door datzelfde aspect; we weten niet hoe ons leven er over zes uur uit zal zien, laat staan ​​over zes maanden, over zes weken, gezien de aard van waar de pandemie zich op dat moment bevond. En het was heel louterend voor ons allemaal. Maar ons doel was ook om mensen een ontsnapping te bieden om iets leuks en geks te hebben om hen te vermaken. En hopelijk, hoe meta het ook is, om de situatie een beetje luchtig te maken.

BS: Heb je een achtergrond in horror? Ik zag dat je aan sommige shows werkte, zoals: Batwoman en Super meid.

KM: Ja, ik heb rondgesprongen in de Pijl-vers een klein beetje. Ik ben als het ware in de bovennatuurlijke wereld geweest, voor een lange tijd, of het nu de Arrow-couplet is, of aan het doen Schaduwjagers, of zelfs Stephen King's The Stand, wat ik vlak voor de pandemie kon doen, of Doolhof loper. IHet was erg leuk om te spelen in deze werelden die een beetje verhoogd zijn en op de een of andere manier een beetje fantastisch.

Ik ben opgegroeid met horror en thrillers en zo. Stephen King-fan, ik hou van Hitchcock, ik hou van al dat soort aspecten, maar gewoon omdat je zoveel kunt doen met zo weinig, en je echt kunt spelen met de menselijke verbeeldingskracht, zowel ten goede als ten kwade; ervoor zorgen dat mensen dingen aannemen die wel of niet echt gebeuren. En dat was weer, een deel van het leuke van deze film is dat we niet veel middelen tot onze beschikking hadden, we hadden geen volledige crew en een volledig special effects-team en al deze dingen kwamen samen om te creëren dat aspect. Maar wat we wel hadden, was vasthoudendheid en creativiteit. En op de een of andere manier begonnen we aan dit experiment en maakten we een film.

BS: Hoe denk je dat deze film commentaar geeft op gevonden beeldmateriaal, met name dat zich afspeelt op de computer te midden van een pandemie?

KM: Ik denk dat er veel creativiteit in de postproductie zat, omdat we niet wilden dat de film stagneerde. We wilden niet dat mensen de hele film naar het soort Hollywood-pleinen van zes mensen op het scherm zouden kijken. En ik geef Nick en Kevin (Duggin) en onze redacteur, Don (Money), en alle anderen die deel uitmaakten van die kant van de productie zoveel eer, die zoveel verschillende manieren bedachten om dingen om te draaien en dingen in beweging te houden en ervoor te zorgen dat het heel actief en energiek blijft, ook al waren we zeer beperkt in onze locaties en onze set en het soort opnamen dat we konden maken, gezien de pandemie op dat moment.

Maar weet je, ik denk dat dat precies is wat de industrie doet. En dat is precies wat kunstenaars doen. We komen erachter, of je nu op een traditionele set zit of midden in een pandemie zit, het is onvermijdelijk dat iets niet gaat zoals gepland. En je moet het uitzoeken. En uiteindelijk, ja, het is een beetje een satire op de entertainmentindustrie. En ja, we spelen zeker elk een heel specifiek type archetype van de acteur. Maar wat we ook probeerden te doen, is dat op een bepaalde manier ondermijnen, en terwijl je door het verhaal gaat, en terwijl deze mensen door deze verschillende scenario's worden geleid, zie je andere kleuren, en je ziet verschillende kanten van mensen en wat er uit komt. dat blijkt hopelijk, interessant, vermakelijk en gewoon leuk te zijn.

BS: Had je het gevoel dat het filmproces gemakkelijker was dan een typische persoonlijke productie?

KM: Ik zou eigenlijk nee zeggen, het was helemaal niet makkelijker. En vooral gezien het feit dat als ik normaal op een set sta, ik maar één taak te doen heb. Ik ben er om mijn regels te zeggen en mijn karakter te spelen en creatief te zijn, en dat allemaal te doen. En dan zijn alle andere experts en alle andere afdelingen er om hun werk te doen. En op dit punt, wij allemaal, doen we al het werk minstens zo veel als we konden en dat ik altijd iemand ben geweest die zo'n gezond respect had voor de bemanning en voor het werk dat ze doen en de expertise die ze hebben, en hebben gewerkt met een aantal geweldige bemanningen die al mijn vragen hebben beantwoord en zo vriendelijk waren om me onder hun hoede te nemen en me les te geven, maar er is een groot verschil tussen iets observeren en begrijpen en het dan praktisch zelf doen of proberen te doen het zelf.

Ik heb ook zeker de kameraadschap gemist van in de loopgraven te zijn met de bemanning en daar om 3 uur in de regen te zijn bedekt met bloed en kijkend naar de cameraman naast je die ineengedoken in een regenjas zit; je gaat gewoon, nou, we hebben dit gekozen en dit is wat we doen voor de kost. En op de een of andere manier hebben we allebei nog steeds plezier. Ik miste dat soort omgeving zeker. Maar het was een geweldige leerervaring en zo'n uitdaging. Ik ben het soort persoon dat sowieso van uitdagingen houdt, dus het was hoe dan ook een sensatie om er deel van uit te maken.

BS: Waar wil je dat kijkers het meeste van opsteken? Horrorfilm zonder titel?

KM: Wat ik wil dat kijkers hiervan afleiden, is een beetje een ontsnapping. We leven allemaal in een wereld waarvan we op sommige dagen niet weten wat er gaat komen. En we weten niet hoe de wereld er morgen uit zal zien. En we weten soms niet eens wat er vandaag gebeurt. Maar in de tijd dat je kijkt Naamloos horrorfilm, we willen dat je het scala aan emoties doorloopt; we willen dat je kunt lachen en een beetje kunt ontsnappen en plezier hebt - ga met ons mee en hopelijk haal je iets uit het experiment.

*****

Untitled Horror Movie is vanaf 15 juni beschikbaar op iTunes en Amazon