Het is zes of zeven jaar geleden dat de Oostenrijkse filmmaker James Quinn voor het eerst de diagnose schizofrenie kreeg. Wat volgde waren vijf jaar onvoorstelbare horror zoals wij genre-fans waarschijnlijk nooit zullen meemaken.

Twee jaar van gewoon proberen om de juiste medicatie en dosering te krijgen, plus nog eens drie jaar waarin het leven hem elke denkbare hel leek te bezorgen. Er waren zelfmoordpogingen en het verlies van vrienden toen hij zich begon open te stellen over zijn psychische aandoening en ze konden gewoon niet omgaan met wat er gebeurde.

In een moment van pure wanhoop besloot hij een film te maken die, indien succesvol, de wereld iets zou laten zien van wat hij had meegemaakt. Die korte film heette De wet van Sodom. Hij schreef scènes toen zijn geest zich in een manische toestand bevond en op een cruciaal moment zelfs zichzelf filmde temidden van een manische episode in een scène die visceraal en angstaanjagend is op manieren die je moet zien om te geloven.

In een even gewaagde zet stuurde hij die korte film naar het allereerste Nightmares Film Festival in Columbus, Ohio, en hij werd gekozen om om middernacht te vertonen. Tot zijn verdere verbazing won hij een prijs voor zijn inspanningen.

Het was die overwinning die Quinns leven begon te veranderen. Hij begon onmiddellijk met zijn volgende projecten en richtte Sodom en Chimera Productions op. Al snel maakte hij Vlees van de leegte die werd vertoond op het Nightmares Film Festival van dit jaar.

Vlees van de leegteDe officiële synopsis op IMDb is als volgt:

Flesh of the Void is een vreselijk verontrustende experimentele horrorfilm over hoe het zou kunnen voelen als de dood echt het meest vreselijke was dat je ooit zou kunnen meemaken. Het is bedoeld als een reis door de diepste angsten van de mens, waarbij het onderwerp op een hoogst groteske, gewelddadige en extreme manier wordt verkend.

"Ik was er vrij zeker van dat ik echt op film wilde schieten", legde Quinn uit terwijl we een paar dagen na het einde van het festival via Skype praatten. “Ik had niet de middelen of de ervaring om het te doen toen ik fotografeerde De wet van Sodom, maar ik wist dat ik dat voor dit project moest doen. "

Het begon met een paar rollen Kodachrome, een van de vroegste filmvormen. De film was zelfs zo oud dat de chemicaliën die nodig waren om ze te ontwikkelen, eigenlijk niet meer bestaan. Om niet achter te blijven, begon Quinn te experimenteren met zijn eigen chemische proces om de film te ontwikkelen.

“Sommige rollen zouden helemaal niet ontwikkelen, of ze kwamen helemaal zwart uit. Degenen die dat wel deden, waren de meest korrelige en walgelijke dingen die ik ooit heb gezien! " Quinn enthousiast. “Ik nam zelfs de negatieven en sloeg ze op de grond nadat ik ze had ontwikkeld om de krassen en korreligheid te vergroten. Het droeg allemaal bij aan de algehele look. "

In de pas met de rest van zijn proces verliepen het schrijven, fotograferen en filmen allemaal schijnbaar niet in orde. Hij zocht locaties uit en keerde dan naar huis terug om zijn surrealistische scènes op te schrijven en keerde vervolgens terug naar de plaatsen die hij vond om te fotograferen. Uiteindelijk brak hij de film in drie bedrijven met voor elk een ander type film. Eerste bedrijf was Kodachrome; Tweede bedrijf was de moderne Super 8 en de laatste akte werd gefilmd met 16 mm.

"Het is een continue verbetering van de kwaliteit in termen van scherpte en korrel", zegt hij. “Bij het derde bedrijf denk ik dat er veel schoonheid is. Ik heb geprobeerd de schoonheid te maken en te laten zien in enge en walgelijke dingen. "

Het proces lijkt te hebben gewerkt. Het was een moment dat niemand die het Nightmares Film Festival 2017 bijwoonde, het zal vergeten, want Quinn werd bekroond met de Best Overall Feature, en we zagen een jonge man overweldigd door emoties toen hij uitlegde dat het festival zijn leven had gered en dat hij elk jaar zou terugkeren, of hij nu had een film op het festival of niet omdat het zoveel voor hem betekende.

"Het heeft mijn leven veranderd", vertelde hij me. "Ik heb mijn hele leven altijd van eenzaamheid genoten, maar ik realiseerde me dat ik het echt leuk vond om deel uit te maken van een gemeenschap waar ik hier een gezin heb."

Toen ons interview eindigde, voelde ik me niet anders dan een half uur bezig geweest met praten met misschien wel de meest gevoelige filmmaker die ik ooit heb ontmoet ... een man die door een persoonlijke hel is gelopen die andere mensen zou hebben verpletterd, en een manier om te creëren vanuit die vernietiging. Hij is een gezicht dat het landschap van experimentele horror zal veranderen. In feite heeft hij dat al gedaan.

Voor meer informatie over Vlees van de leegte, kun je de film volgen Facebook. En houd je ogen open. We hebben niet het laatste gehoord van James Quinn.