In januari The Blair Witch Project wordt 20 jaar oud. Ik herinner me dat mijn ouders het huurden toen ik een jaar of tien was, en zenuwachtig waren, maar niet helemaal volgden wat er gebeurde.

Het kwam verschillende keren in en uit mijn hoofd, maar ik ben er nooit toe gekomen om het opnieuw te bekijken. Totdat ik de dvd vond in de prullenbak van vijf dollar bij Walmart. Een paar maanden voor zijn 20ste verjaardag, zou ik eindelijk naar de beruchte kijken Blair Witch Project.

The Blair Witch Project heeft veel van zijn succes te danken aan zijn innovatieve marketingcampagne. Found footage, hoewel niet nieuw, was nieuw voor de overgrote meerderheid van het Amerikaanse publiek van die tijd.

Het publiek geloofde dat de acteurs dood waren, met posters voor vermiste personen die waren opgemaakt voor de hoofdrolspelers, en Heather's Journals werden uitgebracht op een officiële website voor de "documentaire". IMDb vermeldde ze als vermist, vermoedelijk dood voor het eerste jaar nadat de film debuteerde. Er werd zelfs een mockumentary geroepen De vloek van de Blair-heks, die debuteerde op het SciFi-netwerk voordat de film in de bioscoop werd uitgebracht.

Deze strategieën leiden tot veel discussie over de waarheid erachter The Blair Witch Project. Was het een andere film, of iets echts? Het publiek moest het zelf zien, wat ertoe leidde dat de film een ​​van de best verdienende onafhankelijke films aller tijden werd en het found footage-genre vestigde, waarmee het de weg zou banen voor films als Cloverfield en Paranormale activiteit.

Toen het tijd werd om eindelijk te gaan zitten en de film te kijken, drukte ik met een verrassende hoeveelheid schroom op play. Zelfs wetende dat de film nep was, was er iets verontrustends aan het found footage-aspect van de film.

Mijn empathie voor het gedoemde trio nam in de eerste paar minuten van de film af. Heather was irritant en ik kon de twee mannen pas na achttien minuten in de film uit elkaar houden (ja, ik telde).

Ik merkte ook dat ik in de war raakte door de verhalen die de lokale bevolking vertelde. Wie is de slechterik hier? Ze praten over een heks die in de jaren 1700 werd verbannen wegens het beoefenen van hekserij, terwijl ze ook in detail ingaan op een kluizenaar die in de jaren veertig acht kinderen ontvoerde. Volgens de legende zou hij ze met z'n tweeën naar de kelder brengen en de een in de hoek laten staan ​​terwijl hij de ander vermoordde (als je het einde van de film niet meer weet, houd hier dan rekening mee). Dus wie spookt er door het bos?

De film zou over 26 minuten eng moeten worden, maar ik voelde de spanning niet. De groep hoort overal geluiden om hen heen in het bos, maar het publiek kan alleen maar horen dat Heather "Hallo !?" het donker in. Na het aanbreken van de dag trekt de groep verder.

De film wordt op dit punt eentonig; de dagscènes bevatten geen enkele angst, maar veel mensen verspillen tijd omdat ze haast hebben. In de nachtscènes horen we de protagonisten praten over de geluiden in het bos in plaats van de geluiden zelf te kunnen horen.

Na veertig minuten onthult Mike dat hij de kaart in de rivier heeft getrapt, omdat "hij gefrustreerd was en het niet hielp." Rechtsaf. Kort daarna ontmoeten we de stokfiguur van de filmposter, die er eng uitziet maar nooit enige betekenis heeft gekregen.

Josh verdwijnt en de volgende nacht is zijn geschreeuw door het bos te horen. Mike en Heather worden wakker met een bundel stokken voor hun deur als een Amazon Prime-pakket, waar Heather beter naar kijkt om te zien dat het gevuld is met Josh 'bloed, haar en andere uitrusting.

De avond valt en we worden getrakteerd op de beroemde selfiemonoloog. Ik heb een beetje het Mandela-effect ervaren tijdens deze scène, omdat ik altijd dacht dat ze zei: "Ik ben zo bang", maar die zin komt nooit naar voren.

De film bereikt dan zijn hoogtepunt als ze Josh 'geschreeuw volgen naar een verlaten huis, waar Mike naar de kelder rent. Heather volgt, en het laatste wat we zien is Mike die in de hoek staat voordat Heather wordt omgestoten en de film eindigt.

The Blair Witch Project vraagt ​​ons om bang te zijn, maar geeft ons niets om bang voor te zijn. Het is moeilijk om de angst van de personages te voelen als je niet kunt horen wat hen bang maakt. We krijgen stapels stenen en hangende stokfiguren te zien, maar hebben nooit verteld wat ze betekenen. Ze lijken hekserij te impliceren, maar het einde toont Mike in de hoek, het kenmerk van de moordende kluizenaar, niet de legendarische Blair Witch.

Hoewel sommige beelden griezelig waren, viel er niets te vrezen van de plot. Maar ondanks zijn tekortkomingen, The Blair Witch Project deed iets belangrijks. Het bewees dat found footage-films konden slagen, en was het begin van een subgenre dat decennia later nog steeds kwaliteitsfilms produceert. We zijn het een rewatch verschuldigd voor zijn 20e verjaardag.

 

Voor meer informatie over The Blair Witch Project, bekijk onze artikel over de wilde theorie over de ECHTE moordenaars van de film.