Vampieren zijn nooit mijn voorkeur geweest. Zeker, ik heb genoten Bram Stoker's Dracula, de eerste Van Schemer tot dageraad en Blad, maar ik ben nog nooit verdwaald in de mystiek van de vampier zoals sommige mensen.

Daarom duurde het zo lang om te kijken 30 Days of Night.

Vampiers zelf lopen uiteen van dieren die alleen maar hun honger willen stillen tot eenzame, verfijnde onsterfelijken die zowel medelijden als gevreesd moeten hebben. 30 Days of Night gaat meer over het eerste type dan over het laatste, maar niet zoveel als ik aanvankelijk had willen geloven.

De film begint in een afgelegen stadje in Alaska, op de laatste dag van het zonlicht. Dit alleen al is een ongelooflijk idee. Ik kan niet geloven dat niemand er eerder aan heeft gedacht.

Het is volkomen logisch dat zo'n toegewijd nachtelijk roofdier zou gedijen in een deel van de wereld waar de zon letterlijk een maand of langer achter elkaar verdwijnt. Een vreemdeling dwaalt naar binnen en zet de toon voor de invasie, waarbij satelliettelefoons worden vernietigd en sledehonden worden gedood.

De vreemdeling wordt betrapt op oproer in de plaatselijke bar door de sheriff, Ebon Oleson, gespeeld door Josh Hartnett (De faculteit, Pearl Harbor), waar hij ze een huiveringwekkende waarschuwing geeft. "Ze komen."

Bij de eerste aanval aan de rand van de stad wordt de radiotoren vernietigd. Dan begint het bloed serieus te vloeien als mensen gillend uit hun huizen worden gesleurd en uit elkaar worden gescheurd, de een na de ander.

Terwijl de sheriff en zijn vervreemde vrouw dingen bij elkaar zoeken, grijpen ze een kleine groep overlevenden en sluiten ze zich op een donkere, verborgen zolder. We ontmoeten ook de leider van de vampier, gespeeld door Danny Huston (X-Men-oorsprong: Wolverine, Wonder Woman), en we zien dat dit niet zomaar dierlijke vampiers zijn, hoewel ze alleen met elkaar praten in keelkreten en geschreeuw.

Dan springen we naar zeven dagen later.

Ja. Ik had niet echt verwacht dat ze alle 30 dagen op het scherm zouden verschijnen, maar het was ook niet iets waar ik aan dacht totdat die woorden over het scherm flitsten.

De vampiers hebben de rest van de stad al zo goed als vermoord, afgezien van een paar achterblijvers die ze de straat op duwen als aas voor andere overlevenden. Nog een paar doden, en de overgebleven mensen verhuizen van de zolder naar de kruidenierswinkel, onder dekking van dwarrelende sneeuw.

Dag 18.

De overgebleven overlevenden rennen naar het politiebureau terwijl Ebon voor afleiding zorgt. Het werkt en hij voegt zich weer bij de anderen.

Dus de film gaat tot het einde, stuiterend van schuilplaats naar schuilplaats. Af en toe een ander mens verliezen of een vampier doden. Tot de laatste climaxstrijd.

Met de stad in brand en de overlevenden tot aan Ebon, zijn ex, zijn kleine broertje en een paar anderen, brengt de held de dramatische zelfopoffering door zichzelf te injecteren met vampierbloed om hun kracht te krijgen terwijl hij eropuit gaat en hun leider uitdaagt in bloedige man-tegen-man-gevechten. Hij wint, en hij en zijn ex zien de zon opkomen op de 31e dag, waar hij in haar armen tot as verkruimelt.

Voor zover vicieuze, monsterlijke vampiers gaan, is dit een verdomd goede film. Het was niet helemaal wat ik verwachtte, en het bevat nogal wat vampirische clichés, maar dat zijn meer persoonlijke kwesties.

Alle acteurs doen het goed in hun respectievelijke rollen en de cinematografie is uitstekend, ook al valt er niets echt op.

Dat is echt mijn grootste probleem met de film. Ik herinner me dat het veel hype kreeg toen het voor het eerst werd uitgebracht, en er is echt niets dat opvalt.

30 Days of Night is op geen enkele manier een slechte film, maar verwacht niet te slapen met de lichten aan. Pak gewoon wat popcorn en leun achterover voor een leuke rit, en je bent klaar om te gaan.

Kijk volgende week terug wanneer iHorror-auteur Kelly McNeely checkt de film Prom Night!