Mensen zullen op de donkerste plekken en bij de donkerste mensen zoeken naar antwoorden en erbij horen. Het Osiris Collectief is een commune gebaseerd op de oude Egyptische theologie en werd geleid door de mysterieuze pater Osiris. De groep telde tientallen leden, die elk hun oude leven opgaven voor een leven in het land met een Egyptisch thema dat eigendom was van Osiris in Noord-Californië. Maar de goede tijden nemen een wending in het slechtste wanneer in 2018 een beginnend lid van het collectief genaamd Anubis (Chad Westbrook Hinds) meldt dat Osiris verdwijnt tijdens bergbeklimmen en zichzelf tot nieuwe leider uitroept. Er volgde een schisma waarbij veel leden de sekte verlieten onder het losgeslagen leiderschap van Anubis. Er wordt een documentaire gemaakt door een jonge man genaamd Keith (John Laird), wiens fixatie op The Osiris Collective voortkomt uit het feit dat zijn vriendin Maddy hem enkele jaren geleden voor de groep heeft verlaten. Wanneer Keith door Anubis zelf wordt uitgenodigd om de commune te documenteren, besluit hij op onderzoek uit te gaan, maar raakt verwikkeld in verschrikkingen die hij zich niet eens kon voorstellen...

De ceremonie gaat bijna beginnen is de nieuwste genre-draaiende horrorfilm van Rode sneeuw's Sean Nichols Lynch. Deze keer wordt cultistische horror aangepakt, samen met een mockumentary-stijl en het thema van de Egyptische mythologie als kers op de taart. Ik was een grote fan van Rode sneeuw's subversieve karakter van het vampierromantiek-subgenre en was opgewonden om te zien wat deze versie zou brengen. Hoewel de film een ​​aantal interessante ideeën heeft en een behoorlijke spanning tussen de zachtmoedige Keith en de grillige Anubis, brengt hij niet alles precies op een beknopte manier samen.

Het verhaal begint met een documentairestijl waarin voormalige leden van The Osiris Collective worden geïnterviewd en wordt uiteengezet wat de sekte heeft geleid tot waar het nu is. Dit aspect van de verhaallijn, vooral Keiths eigen persoonlijke interesse in de sekte, maakte het tot een interessante verhaallijn. Maar afgezien van enkele clips later, speelt het niet zo'n grote rol. De focus ligt grotendeels op de dynamiek tussen Anubis en Keith, die op zijn zachtst gezegd giftig is. Interessant is dat Chad Westbrook Hinds en John Lairds beide als schrijvers worden beschouwd De ceremonie gaat bijna beginnen en heb zeker het gevoel dat ze alles in deze personages stoppen. Anubis is de definitie van een sekteleider. Charismatisch, filosofisch, grillig en dreigend gevaarlijk in één klap.

Maar vreemd genoeg is de gemeente verlaten van alle sekteleden. Het creëren van een spookstad die het gevaar alleen maar vergroot terwijl Keith de vermeende utopie van Anubis documenteert. Veel van het heen en weer tussen hen sleept zich af en toe terwijl ze strijden om controle en Anubis blijft Keith overtuigen om te blijven ondanks de bedreigende situatie. Dit leidt wel tot een behoorlijk leuke en bloederige finale die volledig neigt naar mummie-horror.

Over het geheel genomen, ondanks het kronkelen en een beetje langzaam tempo, De ceremonie gaat bijna beginnen is een redelijk vermakelijke cult-, found-footage- en mummie-horror-hybride. Als je mummies wilt, levert het mummies op!

Als een oude weerwolfliefhebber voel ik me onmiddellijk aangetrokken tot alles waar het woord 'weerwolf' in voorkomt. Skinwalkers aan de mix toevoegen? Nu heb je echt mijn interesse gewekt. Onnodig te zeggen dat ik heel blij was om de nieuwe documentaire van Small Town Monsters te bekijken 'Skinwalkers: Amerikaanse weerwolven 2'. Hieronder vindt u de samenvatting:

“Er wordt gezegd dat er in de vier uithoeken van het Amerikaanse Zuidwesten een eeuwenoud, bovennatuurlijk kwaad bestaat dat de angst van zijn slachtoffers aast om meer macht te verwerven. Nu lichten getuigen de sluier op over de meest angstaanjagende ontmoetingen met moderne weerwolven die ooit zijn gehoord. Deze verhalen verweven legendes van rechtopstaande hondachtigen met hellehonden, klopgeesten en zelfs de mythische Skinwalker, die ware terreur beloven.

De film draait om vormverandering en wordt verteld via verhalen uit de eerste hand uit het zuidwesten, en staat boordevol huiveringwekkende verhalen. (Opmerking: iHorror heeft de beweringen in de film niet onafhankelijk geverifieerd.) Deze verhalen vormen de kern van de entertainmentwaarde van de film. Ondanks de veelal basale achtergronden en overgangen – met name zonder speciale effecten – houdt de film een ​​gestaag tempo aan, grotendeels dankzij de focus op getuigenverklaringen.

Hoewel de documentaire geen concreet bewijs heeft om de verhalen te ondersteunen, blijft het een boeiend kijkstuk, vooral voor cryptide-enthousiastelingen. Sceptici zijn misschien niet bekeerd, maar de verhalen zijn intrigerend.

Ben ik na het kijken overtuigd? Niet helemaal. Heeft het mij een tijdje doen twijfelen aan mijn realiteit? Absoluut. En is dat tenslotte niet een deel van het plezier?

'Skinwalkers: Amerikaanse weerwolven 2' is nu beschikbaar op VOD en Digital HD, met Blu-ray- en dvd-formaten exclusief aangeboden door Kleine stadsmonsters.

Voordat je ontslaat Doden als gimmick kunnen we je vertellen dat dat zo is. Maar het is verdomd goed. 

Vier dragqueens worden per ongeluk geboekt bij een stereotiepe motorbar in de woestijn, waar ze het moeten opnemen tegen dwepers... en vampieren. Dat lees je goed. Denken, Te Wong Foo de Tit Twister. Zelfs als je die referenties niet krijgt, zul je nog steeds een leuke tijd hebben.

Voor jou sasha weg van deze Tubi aanbieden, hier is waarom je dat niet zou moeten doen. Het is verrassend grappig en kent onderweg een paar enge momenten. Het is in wezen een middernachtfilm en als die boekingen nog steeds een ding waren, Doden waarschijnlijk een succesvolle run zou hebben. 

Het uitgangspunt is simpel: er worden wederom vier dragqueens gespeeld Trinity de Tuck, Heidi N kast, Kristal Methyd en Cara Mel Ze bevinden zich in een motorbar, niet wetende dat er een alfavampier vrij rondloopt in het bos en al een van de stedelingen heeft gebeten. De gedraaide man baant zich een weg naar de oude salon langs de weg en begint de klanten midden in de dragshow in ondoden te veranderen. De koninginnen barricaderen zichzelf, samen met de plaatselijke barflies, in de bar en moeten zichzelf verdedigen tegen de groeiende schat buiten.

Het contrast tussen de denim en het leer van de motorrijders, en de baljurken en Swarovski-kristallen van de koninginnen, is een plaatje dat ik kan waarderen. Tijdens de hele beproeving trekt geen van de koninginnen hun kostuum uit of werpt hun drag-persona's af, behalve in het begin. Je vergeet dat ze naast hun kostuums ook andere levens hebben.

Alle vier de leidende dames hebben hun tijd gehad Ru Paul's Drag Race, Maar Doden is veel gepolijster dan a Versleep Race acteeruitdaging, en de leiders verhogen het kamp wanneer dat nodig is en verzachten het wanneer dat nodig is. Het is een uitgebalanceerde schaal van komedie en horror.

Trinity de Tuck is gevuld met oneliners en dubbelzinnigheden die vrolijk achter elkaar uit haar mond ratelen. Het is geen flauw scenario, dus elke grap komt op natuurlijke wijze terecht met de vereiste beat en professionele timing.

Er is één twijfelachtige grap gemaakt door een motorrijder over wie uit Transsylvanië komt en het is niet de hoogste wenkbrauw, maar het voelt ook niet als een klap. 

Dit is misschien wel het schuldigste plezier van het jaar! Het is hilarisch! 

Heidi N kast is verrassend goed gecast. Het is niet zo dat het verrassend is om te zien dat ze kan acteren, de meeste mensen kennen haar gewoon van Versleep Race wat niet veel bereik toelaat. Komisch gezien staat ze in brand. In één scène draait ze haar haar achter haar oor met een groot stokbrood en gebruikt het vervolgens als wapen. De knoflook, zie je. Het zijn dit soort verrassingen die deze film zo charmant maken. 

De zwakkere acteur hier is Methyde die de domme speelt Bella Da Jongens. Haar krakende optreden wijkt een beetje van het ritme af, maar de andere dames nemen haar spel in beslag, zodat het gewoon onderdeel wordt van de chemie.

Doden heeft ook een aantal geweldige speciale effecten. Ondanks het gebruik van CGI-bloed, haalt geen van hen je uit het element. Er is door alle betrokkenen geweldig werk in deze film gestoken.

De vampierregels zijn hetzelfde: steek door het hart, zonlicht, enz. Maar wat echt leuk is, is dat wanneer de monsters worden gedood, ze exploderen in een glitterachtige stofwolk. 

Het is net zo leuk en gek als wat dan ook Robert Rodriguez-film met waarschijnlijk een kwart van zijn budget. 

Director Jem Garrard zorgt ervoor dat alles in een snel tempo gaat. Ze gooit er zelfs een dramatische wending in, die net zo serieus wordt gespeeld als een soap, maar wel een klap uitdeelt dankzij Drievuldigheid en Cara Melle. Oh, en ze slagen erin om er tijdens dit alles een boodschap over haat in te persen. Geen vloeiende overgang maar zelfs de klontjes in dit filmpje zijn gemaakt van botercrème.

Een andere wending, die veel subtieler is afgehandeld, is beter dankzij de ervaren acteur Neil Sandilands. Ik ga niets verklappen, maar laten we zeggen dat er genoeg wendingen zijn en, ahem, wordt, die allemaal bijdragen aan het plezier. 

Robyn Scott die barmeisje speelt Shiela is hier de opvallende komiek. Haar lijnen en enthousiasme zorgen voor de meeste buiklachen. Alleen al voor haar prestaties zou er een speciale prijs moeten komen.

Doden is een heerlijk recept met precies de juiste hoeveelheid kamp, ​​bloed, actie en originaliteit. Het is de beste horrorkomedie die er sinds een tijdje is.

Het is geen geheim dat onafhankelijke films veel meer moeten doen voor minder. Als ze zo goed zijn, herinnert het ons eraan dat grote studio's het beter zouden kunnen doen.

Met films als DodenElke cent telt en het feit dat de loonstrookjes kleiner kunnen zijn, betekent niet dat het eindproduct dat ook moet zijn. Als het talent zoveel moeite in een film steekt, verdienen ze meer, ook al komt die erkenning in de vorm van een recensie. Soms kleinere films zoals Doden hebben een hart dat te groot is voor een IMAX-scherm.

En dat is de thee. 

Je kunt streamen Doden on Tubi nu.