Het komt zelden voor dat je een literaire bewerking vindt die het bronmateriaal overtreft, maar met Willekeurige gewelddaden, Jay Baruchel doet precies dat. Met briljante, hypnotiserende cinematografie van Karim Hussein (Hobo met een jachtgeweer, bezitter), en een pulserende score van Andrew Gordon Macpherson (De boswachter, donkere kant van de ring) en Wade MacNeil (Alexisonfire, Black Lungs), Willekeurige gewelddaden is een brutaal bloedige meditatie over onze culturele viering van wreedheid en maatschappelijke reacties op geweld als kunst.

Na meer dan 8 jaar aan het script te hebben gewerkt, vonden Baruchel en co-schrijver Jesse Chabot eindelijk het juiste moment om het voor elkaar te krijgen. Je kunt zien dat het een project is waar ze een passie voor hebben; het script is genuanceerd maar openhartig en ontleedt de kruising van echt geweld en popcultuur als het gaat om onderwerpen als echte misdaad en het horrorgenre. Dit is de tweede keer dat Baruchel een set werkt vanuit de regisseursstoel (de eerste keer Goon: Laatste van de Enforcers), en het zet een veelbelovende toon voor toekomstige horrorinspanningen. 

In de film maakt stripboekmaker Todd (Jesse Williams, Huisje in het bos), zijn vrouw Kathy (Jordana Brewster, de Fast and the Furious franchise), assistent Aurora (Niamh Wilson) en beste vriend, Hard Caliber Comics-eigenaar Ezra (Baruchel), beginnen aan een roadtrip van Toronto naar New York Comic Con. Er gebeuren slechte dingen, mensen worden vermoord en het wordt al snel duidelijk dat iemand Todds "Slasherman" -strip gebruikt als inspiratie voor de moorden.

via hoogtefoto's

visueel, Willekeurige gewelddaden slaat het uit het park. De verlichting doordrenkt elke setting van kleur; het smoort in rijke, humeurige tonen die lijken op de verzadigde scènes van Gaspar Noach. Steadicams en veranderende Nederlandse hoeken nestelen zich onder je huid en dwingen de film naar voren; het voelt als een rijdende trein die niet kan worden gestopt, net als de moorden zelf. Cinematograaf Karim Hussein en Baruchel hebben een heel aparte beeldtaal ontwikkeld die zo ongelooflijk goed vertaalt. Het heeft een voelbare energie die echt van zichzelf is. 

De film legt perfect de sfeer van een graphic novel vast zonder cartoonachtig aan te voelen. De partituur, de decors, de verlichting, elk element wordt gecombineerd in een levendige medley die nog steeds veel gruis bevat. Deze film heeft een serieus karakter. 

En als het gaat om de titulaire wreedheid die in de film te zien is, Willekeurige gewelddaden trekt geen klappen uit. Het geweld is zwaar en sommige schoten hebben me echt geraakt; ze waren rauw en chaotisch. Vrijwel alles wordt praktisch bereikt - het is visceraal, verrassend en indrukwekkend. Dat gezegd hebbende, het voelt nooit overdreven. Het is net genoeg om de beelden in je hersenen te branden zonder zo overdreven te gaan dat het gek wordt. Het voelt ruw aan, en het voelt echt aan. 

via hoogtefoto's

Aftakking van de gelijknamige eenmalige graphic novel uit 2010 (door Justin Gray en Jimmy Palmiotti), Willekeurige gewelddaden breidt uit over het originele concept van de strip. In de film zien we Todd niet als een enthousiast nieuw talent, maar als een afgematte en vermoeide schrijver die zijn serie gewoon tot een brutaal, bloederig einde wil brengen en de verantwoordelijkheid voor zijn gewelddadige creatie wil vermijden. In een soortgelijke verschuiving neemt het karakter van Kathy keuzevrijheid en geeft een bescheiden maar toegewijde stem aan slachtoffers van 'echte' tragedies. Door deze dimensies toe te voegen, zijn Baruchel en Chabot in staat om de dialoog over geweld en kunst te openen en elke kant van het argument een eerlijke vergoeding te geven. 

De film legt deze verheerlijking van ware misdaad en moordenaarscultuur vast en zorgt ervoor dat er niet alleen aandacht is voor de slechterik, maar ook voor de slachtoffers. Maar er is geen zachte hand voor nodig bij het omgaan met onze obsessie met geweld; het script is erg bot bij het presenteren van beide kanten van het argument voor / tegen verantwoordelijkheid, en daarbij prikt het de manier waarop het horrorgenre gewoonlijk wordt benaderd. 

De film begint met een monoloog over de aard van kunst en haar kritiek, weggestopt in de panelen van een "Slasherman" -strip. Wanneer Todd de opname van dit esoterische geschrift in zijn laatste nummer probeert te rechtvaardigen, wordt hij door Kathy ondervraagd omdat hij probeert een beetje medicijn bij de suiker te doen. “Iedereen wil de hele tijd alle suiker”, zucht hij geërgerd in de hoek waarin hij zich heeft aangetrokken. 

via hoogtefoto's

Tijdens een korte scène van een nieuwsuitzending vraagt ​​een scrollende opiniepeiling "is ons land te gewelddadig". Baruchel confronteert die vraag met de diepgewortelde gewelddaden die de film voorttrekken. Deze metamomenten sturen het gesprek over onze culturele obsessie met wreedheid en de vermeende neiging van het horrorgenre tot gedachteloos bloedvergieten. "Echte kunst wordt geboren uit waarheid", stelt het script, "al het andere is masturbatie". De heerlijke ironie van die uitspraak is mij niet ontgaan terwijl de film opbouwt naar zijn met bloed bespatte climax. 

Door dit alles gebruikt de film brutaliteit om het verhaal te pushen. Hoewel Willekeurige gewelddaden is een goed gepolijste film, de gescripte gewelddaden zijn niet glamoureus; ze zijn onhandig en realistisch uitzinnig. Horror als een genre wordt zo vaak gezien als het alleen maar pijn toebrengen van anderen omwille van entertainment, en het wordt hiervoor gedemoniseerd. Willekeurige gewelddaden is een vicieuze maar nederige zelfreflecterende horror die de verheerlijking van moord en chaos beseft en tegelijkertijd de kritiek ervan erkent. 

Dit is een horrorfilm voor horrorfans die graag een dosis medicijn bij de suiker krijgen. Bloederig, subversief en zelfbewust, Willekeurige gewelddaden begrijpt het gewoon.

U kunt kijken op Willekeurige gewelddaden in theaters en on-demand in Canada op 31 juli, of op Shudder in de VS, het VK en Ierland op 20 augustus.

Voor deel een van mijn interview met Jay Baruchel over horror, slashers en Willekeurige gewelddaden, klik hier. Voor deel twee over regie, effecten en zijn beste horrorfilms, klik hier.