Hallo lezers! Het is 6 oktober en 31 enge verhaalavonden gaat vanavond verder met een klassiek verhaal waar ik als kind doodsbang voor was. het heet “The Black Velvet Ribbon”, hoewel ik sindsdien het verhaal heb gehoord waarin het lint groen, rood of blauw is.

Het is een verhaal over liefde en obsessie en kan het beste verteld worden in een verduisterde kamer. Iedereen komt nu bij elkaar en laten we dit mysterieuze verhaal lezen!

*** Opmerking van de schrijver: wij hier bij iHorror zijn grote voorstanders van verantwoord ouderschap. Sommige verhalen in deze serie zijn misschien te veel voor uw kleintjes. Lees alstublieft verder en beslis of uw kinderen dit verhaal aankunnen! Zo niet, zoek dan een ander verhaal voor vanavond of kom morgen gewoon terug om ons te zien. Met andere woorden, geef mij niet de schuld van de nachtmerries van je kinderen!

The Black Velvet Ribbon zoals naverteld door Waylon Jordan

Matthew zou nooit de dag vergeten dat Edwina in zijn leven stapte. Hij ontmoette haar in het park terwijl hij over het pad liep op een luie en koele zondagmiddag in oktober. Ze droeg een echte witte jurk met pofmouwen en een enkele bloem sierde haar haar. Vreemd genoeg een eenvoudig zwart lint om haar nek dat paste bij de ravenzwarte lokken van haar haar.

Matthew was door haar gefascineerd. Ze was een van die zeldzame vrouwen die je met één enkele glimlach de adem beneemt, en voordat hij er iets aan kon doen, stelde hij zichzelf voor.

Edwina glimlachte en liet hem die dag naast haar lopen en vertelde hem dat hij de volgende avond bij haar thuis kon langskomen. Ze had een extra kaartje voor de opera als hij mee wilde.

Hij stemde er meteen mee in en de volgende avond vond hij hem gekleed in zijn beste pak en klopte op de deur van het huis dat ze deelde met drie andere vrouwen. Ze deed de deur open in een diepgroene jurk, haar haar opgestoken in een elegante kronkel achter op haar hoofd... en hetzelfde zwartfluwelen lint dat ze de dag ervoor had gedragen.

De avond was magisch en het duurde niet lang voordat ze elkaar elke dag zagen. Elke keer dat ze de deur opende, was het voor hem een ​​wonder. Hij koesterde zich in de glans van haar glimlach, maar de aanwezigheid van dat simpele zwartfluwelen lint veranderde nooit, en na een paar weken begon het aan hem te knagen.

Hij kon niet zeggen waarom. Het leek gewoon...niet op zijn plaats.

Toen ze op een avond in haar favoriete restaurant zaten te eten, kon hij het niet meer aan.

‘Edwina,’ vroeg hij. "Waarom draag je altijd dat lint?"

Haar vingers fladderden even naar het lint, maar ze glimlachte en antwoordde: 'O, ik vind het gewoon leuk, dat is alles.'

“Waarom doe je het niet af?” vroeg Matteüs. ‘Ik zou je graag een keer zonder willen zien.’

'Je zou het niet leuk vinden als ik dat deed,' zei ze met een verlegen glimlach. “Dus dat doe ik niet.”

Hij zag dat ze niet wilde wijken en daarom liet hij het los, maar vanaf die dag begon het lint hem steeds meer te storen, elke keer dat hij het zag.

Tijdens hun verkering bracht hij verschillende keren het zwartfluwelen lint ter sprake, en hij kreeg altijd hetzelfde antwoord.

'Je zou het niet leuk vinden als ik dat deed, dus dat doe ik ook niet,' zei ze met diezelfde verlegen glimlach.

Ze droeg het lint overal. Naar de opera, naar het theater, naar het park. Ongeacht de kleur van de rest van haar outfit, ze was nooit zonder dat zwartfluwelen lint.

Al snel verteerde het al zijn gedachten.

Waarom zou ze het dragen?

Verbergde ze iets?

Hoe kwam het dat het nooit leek te bewegen?

Hun trouwdag brak aan en Matthew zag zijn bruid door het gangpad naar hem toe lopen in smetteloos wit... ontsierd door dat zwartfluwelen lint.

Na veel feesten met vrienden en familie gingen Matthew en Edwina op weg naar hun nieuwe huis. Hij droeg haar over de drempel en de trap op naar hun slaapkamer voordat hij zich verontschuldigde om zich om te kleden.

Toen hij terugkeerde naar hun slaapkamer, vond hij haar in een glinsterende rode zijden jurk, starend naar haar spiegelbeeld in de ijdelheid terwijl ze haar haar borstelde. Stilletjes kroop hij naar het bijzettafeltje aan zijn kant van het bed.

Hij was dit al weken van plan.

Met de schaar achter zijn rug stapte hij langzaam achter zijn bruid en glimlachte naar haar.

Ze glimlachte naar hem. “Ik hou van je, mijn liefste.”

"Ik hou ook van jou liefje."

En in één snelle beweging knipte hij met de schaar het zwarte lint van haar nek. Even later slaakte hij een gil en sprong achteruit toen Edwina's hoofd vanuit haar nek op de grond viel en door de kamer rolde.

Toen het hoofd tot rust kwam, kruisten haar ogen de zijne en zei ze met volmaakte nonchalance: 'Nou, ik zei toch dat je het niet leuk zou vinden...'

* huiveren *

Dat verhaal raakt mij nog steeds een beetje. Ik bedoel, serieus, als een hoofd blijft praten nadat het uit een lichaam is verwijderd, is er een probleem.

Zoals ik al eerder zei, zijn er veel versies van dit verhaal, maar ze lijken allemaal te draaien om de afdaling van de jongeman in een ongezonde fixatie met het lint, en wie kan hem dat eigenlijk kwalijk nemen.

Kom morgenavond weer naar ons toe voor een nieuwe Scary Story Night en als je het verhaal van gisteravond hebt gemist, gewoon klik hier!