Hallo lezers en welkom terug voor een ander Enge verhaalnacht! Ik weet niet zeker waar ik dit verhaal voor het eerst tegenkwam. Ik weet dat ik me herinner dat ik er helemaal van weg was en dat er een kampvuur bij betrokken was op de avond dat ik het hoorde.

Ik heb wat onderzoek gedaan en er interessante variaties op gevonden, maar dit is het verhaal dat ik me herinner. Dus ga naar buiten, steek een kampvuur aan en geniet van een verhaal dat simpelweg "Head Count" heet.

*** Opmerking van de schrijver: wij hier bij iHorror zijn grote voorstanders van verantwoord ouderschap. Sommige verhalen in deze serie zijn misschien te veel voor uw kleintjes. Lees alstublieft verder en beslis of uw kinderen dit verhaal aankunnen! Zo niet, zoek dan een ander verhaal voor vanavond of kom morgen gewoon terug om ons te zien. Met andere woorden, geef mij niet de schuld van de nachtmerries van je kinderen!

Head Count zoals naverteld door Waylon Jordan

De padvindersgroep was de hele dag aan het wandelen geweest en als de leider van de groep eerlijk was geweest, zou hij hebben toegegeven dat hij meer dan een uur geleden verdwaald was. Ze bevonden zich ergens in de Smoky Mountains, maar hun kaarten hadden ze onderweg ergens in de steek gelaten.

'Oké troepen, laten we even op adem komen,' riep hij over zijn schouder. "Iedereen komt tot rust. Mr. Jones gaat het aantal mensen tellen terwijl wij wat uitrusten. We zijn nu niet ver van de camping.”

'Je vertelt die leugen nu al meer dan een uur, Ralph,' zei meneer Jones terwijl hij langs de troepleider liep om de telling te gaan doen.

Het was net donker genoeg om een ​​zaklamp nodig te hebben terwijl hij naar de kaart staarde.

'We moeten dichtbij zijn,' mompelde hij. Hij had deze reis al vele malen eerder geleid en hij kon niet zeggen waarom hij deze keer plotseling de weg kwijt was.

Hij staarde nog steeds naar de kaart toen Jones achter hem aan kwam lopen.

“Twintig kinderen. Precies zoals het hoort, Ralph.'

"Mooi zo."

Jones staarde hem verwachtingsvol aan. "Goed?"

'Het duurt niet lang meer,' antwoordde de troepleider, niet wachtend op wat voor commentaar Jones dan ook zou hebben.

"Oké, verkenners, laten we vertrekken!"

De jongens liepen achter hun leider aan en hij bleef voorop lopen. Het landschap zou bekend zijn geweest als het niet zo donker was geworden. Een paar jongens haalden hun zaklampen tevoorschijn.

'Doe die lichten nu uit,' blafte de leider. 'Jongens wijzen jullie om beurten de sterrenbeelden aan. In de stad zie je ze nauwelijks.”

Het duurde niet lang voordat de jongens geen sterrenbeelden meer hadden en Jones in het algemeen bijna geen geduld meer had.

"Waar zijn we, Ralph?"

“Bijna daar. Ik weet dat ik het eerder heb gezegd, maar we zijn er echt bijna,' antwoordde Ralph. "Kun je het aantal mensen tellen terwijl we lopen?"

'Zeker...zeker, Ralph...' Jones draaide zich om om de kinderen te tellen, maar toen hij terugkwam had hij een angstige uitdrukking op zijn gezicht.

"Wat is het?" vroeg de troepleider.

"Het is... het is niets, Ralph... behalve dat ik deze keer 21 heb geteld."

"We hebben maar 20 campers, Jones."

"Ik weet! Maar ik zweer het. Ik telde twee keer en het waren er 21.”

Ralph stopte de wandeling en staarde over de groep. Voor de zekerheid telde hij langzaam, en dit keer waren het inderdaad 21 koppen.

Wie was de figurant? Hij wilde geen paniek zaaien onder de kampeerders.

"Goed?" vroeg Jones.

'Het zijn er 21, oké. Hou vol."

De troepleider haalde zijn eigen zaklamp tevoorschijn en scheen ermee door de groep, terwijl hij nog een keer telde. Hoewel geen van de gezichten misplaatst leek, was er beslist één jongen meer dan er had moeten zijn. Het probleem was dat hij niet kon noemen welke jongen niet op zijn plaats was.

Hij draaide zich weer om naar Jones.

'Laten we doorgaan,' zei hij. "Ik weet zeker dat het gewoon een truc van het licht is of zoiets..."

Het duurde niet lang voordat de troepleider het spoor vond dat hij de hele tijd had moeten volgen en in minder dan een half uur waren ze aangekomen op hun afgesproken kampement.

Dankbaar dat ze waren waar ze moesten zijn, beval de troepleider de jongens om hun tenten op te zetten en vroeg Jones om nog een laatste telling te doen. De troepleider was klaar met het opzetten van zijn eigen tent tegen de tijd dat Jones terugkwam. De man was duidelijk geagiteerd en zijn ogen waren groot van angst.

"Wat is er mis?" vroeg Ralph.

"...19...er zijn er maar 19..."

De troepleider en zijn trouwe begeleider doorzochten de camping en brachten het grootste deel van de volgende dag door met zoeken, maar Matthew, de 20e kampeerder, werd nooit meer gezien of vernomen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nou, dat zal je twee keer nadenken over wandelen in de bergen, nietwaar? Maakt me blij dat ik nooit een padvinder ben geweest! Welterusten, lezers. Doe morgenavond weer mee terwijl we verder aftellen naar Halloween met weer een eng verhaal!