Januari 1999. Sundance Film Festival. Een mysterieuze nieuwe horrorfilm van Dan Myrick en Eduardo Sanchez gaat in wereldpremière. De lichten in het theater werden gedimd en de daaropvolgende 81 minuten zat het publiek verdiept in de allereerste vertoning van Het Blair Witch-project.

De publiciteitsmachine van Myrick / Sanchez was dat jaar al in beweging op Sundance. Ze behandelden het verhaal als een realiteit en lieten daarbij hun eigen acteervaardigheden zien.

Tegen het einde van het festival had Artisan Entertainment de distributierechten voor gekocht Het Blair Witch-project voor $ 1.1 miljoen, wat hen versteld had moeten doen staan ​​gezien het bescheiden budget van de film van naar schatting $ 60,000.

De volgende stap was natuurlijk hoe de film aan een groter publiek kon worden verkocht.

Myrick en Sanchez gingen weer aan het werk en creëerden tijdens het proces een cultureel fenomeen met behulp van een glimmende nieuwe tool die op dat moment zijn eigen golven veroorzaakte: het internet.

In 1999 stonden online communicatie en nieuws voor een groot deel van de bevolking nog in de kinderschoenen. Zoekmachines waren primitief en het laden van afbeeldingen en andere media kon enkele minuten duren. IRC-chat was de woede en binnen slechts een paar maanden begon het woord Napster tussen vrienden te fluisteren.

Het was een tijd die blinkt van nostalgie.

Als je online ging en naar 'Blair Witch' zocht, was je niet zo geneigd om recensies te vinden als de inmiddels beroemde 'Missing'-posters en interviews,' nieuwsverhalen 'en andere documenten die zorgvuldig door de makers van de film waren samengesteld om de illusie dat hun film inderdaad is gebeurd.

Velen zouden later beweren dat dit onethisch was, maar voor mij valt het op als een fenomenaal voorbeeld van marketinggenie dat een plaats in de geschiedenis verdient naast William Castle's trillende stoelen en zwevende skeletten en Hitchcocks handleiding over hoe te verkopen Psychopaat.

Begin zomer 1999 was het geroezemoes een brul geworden en op 1 juli 1999 ontketende Artisan Het Blair Witch-project op de wereld. Tegen het einde van die maand was de vraag gegroeid, zodat hun beperkte release zich verbreedde, en al snel werd de film met het bescheiden budget een van de meest succesvolle releases aller tijden, met een brutowinst van $ 248 miljoen wereldwijd.

Op papier zijn die cijfers verbluffend, maar hoe vertaalde zich dat in de ontvangst van de film?

Kortom, critici hield de film en recensies waren over het algemeen positief.

Zelfs Roger Ebert, die in de afgelopen decennia meer dan genoeg duimen had voor het genre, gaf de film vier sterren die schreef:

"Omdat hun verbeeldingskracht is aangewakkerd door gepraat over heksen, kluizenaars en kindermoordenaars in het bos, omdat hun voedsel opraakt en hun rook op is, zijn zij (en wij) veel mhof bang dan wanneer ze alleen maar werden achtervolgd door een man met een bivakmuts."

Het publiek was echter een verdeeld huis.

Voor mezelf herinner ik me nog goed dat ik twee van mijn beste vrienden, Joe en Matt, pakte en 60 mijl naar Mesquite, Texas en het dichtstbijzijnde theater reed waar de film vertoond werd, zodat we het zelf konden ervaren.

Tegen die tijd wisten de meesten van ons dat de film in feite niet 'echt' was, maar dat deed niets af aan de verwachting van het publiek toen de lichten uitgingen en de film begon.

Net als dat Sundance-publiek, zaten mijn vrienden en ik in vervoering bij wat we zagen, onze handen stevig vastgegrepen aan de armleuningen van onze stoelen, en toen het abrupte einde van de film in zwart werd afgebroken, weerkaatsten de vocale reacties van onze medebezoekers op theatermuren.

"Dat was stom."

"Ze lieten niets zien!"

"Dat had eng moeten zijn?"

Noch Matt, Joe, noch ikzelf bewogen echter veel. We zaten daar een paar ogenblikken in een verbijsterde stilte toen Matt plotseling voorzichtig naar voren leunde, ons aankeek en zacht zei: "Ik denk dat dat het meest angstaanjagende is dat ik ooit heb gezien."

We stonden op en ik maakte de balans op van het publiek om me heen terwijl ze het theater verlieten. Velen lachten en maakten grapjes over wat zojuist was gezien, maar net als ik en mijn vrienden waren er veel meer dan een paar die schijnbaar probeerden te begrijpen wat ze hadden gezien en waarom dat overweldigende gevoel van angst zo tastbaar leek.

Terwijl we naar de auto liepen en eindelijk onze stemmen vonden, kijk ik om me heen naar de stadslichten en de honderden auto's die voorbij vliegen op de snelweg toen er een gedachte bij me opkwam.

Veel van die mensen die de film uitlachen, hoefden de 60 kilometer terug naar een landelijk deel van Oost-Texas niet in het donker te reizen. Velen van hen hadden nog nooit een voet in het bos gezet, laat staan ​​kamperen. Ze hadden nog nooit hun verbeeldingskracht gehad die hen met angst vervulde toen ze wakker werden uit een dode slaap iets borstel het canvas van hun tenten.

Ik vertelde dit aan mijn vrienden die instemmend knikten en we maakten wat waarschijnlijk de rustigste reis naar huis was vanuit de stad die we ooit eerder samen hadden gereden.

Nu had zeker niet elke fan van de film een ​​vergelijkbare achtergrond als wij, en meer dan een paar waren opgegroeid in de stad. Evenzo hadden sommige haters zeker tijd in het bos doorgebracht. Toch waren mijn gedachten op dat moment volkomen logisch.

Hoe dan ook, de film werd al snel een onderdeel van de geschiedenis van de popcultuur, waarbij de film de afnemende vlam van 'found footage'-horror deed herleven en meer dan een paar copycats voortbracht. Zijn beeldspraak is onuitwisbaar in onze geest gebrand.

Het duurde niet lang voordat de parodieën begonnen, en iedereen uit Enge film to "Charmed" verwees op de een of andere manier naar de film.

Dan Myrick en Eduardo Sanchez zijn sindsdien blijven schrijven en regisseren Het Blair Witch-project​ Sanchez heeft talloze tv-afleveringen geregisseerd voor series als 'From Dusk' til Dawn: The Series 'en Myrick regisseert de langverwachte film over ontvoering door buitenaardse wezens, Hemelman, komt later dit jaar uit.

Maar tot op de dag van vandaag Het Blair Witch-project is de eerste titel die in je opkomt als een van de filmmakers wordt genoemd, en als je een groot debat onder horrorfans wilt starten, breng de film dan naar voren nadat iedereen wat heeft gedronken. Je zult al snel merken dat de kamer verdeeld is en dat er niemand over is om te matigen.

Wat mij betreft, ik krijg nog steeds een beetje opwinding als ik de oude dvd afstof en een donkere wandeling door het bos maak met Heather, Josh en Mike.