Om een ​​horrorfilm effectief te laten zijn, heeft deze een openingsscène nodig die onmiddellijk je aandacht trekt en je erin haakt. Ze zijn bedoeld om het daglicht uit je te laten schrikken, zodat je de rest van de film wilt blijven kijken.

Elk van deze openingen die ik heb geselecteerd, zijn op hun eigen manier angstaanjagend, maar ze zijn, naar ik geloof, de engste aller tijden.

Spoilers vooruit:

Final Destination 2 (2003)

Lieg niet, elke keer dat je langs een houthandel rijdt, gaan je gedachten er meteen naar uit Final Destination 2 en je rijdt zo snel als je kunt weg van die vrachtwagen. Dat is precies waarom ik dit heb gekozen Final Destination opening over de rest, omdat deze eigenlijk zou kunnen gebeuren in vergelijking met de andere.

Zoals al het andere Final Destination films, deze heeft Kimberly (AJ Cook) die het voorgevoel krijgt van een dodelijke snelwegstapeling veroorzaakt door een half slepende boomstammen. Dit voorgevoel overtreft het origineel door de spanning op te bouwen terwijl we van auto naar auto gaan, geduldig wachtend tot het bloedbad begint. Wanneer de reeks zijn chaos begint - elke dood gebeurt zo snel en snel - een compleet bloedbad. Waarom deze openingsscène werkt, is omdat het effectief inspeelt op ieders dystychifobie: angst om te sterven bij een auto-ongeluk.

Het volgt (2014)

Het volgt heeft de perfecte teaser. De opening van twee minuten volgt Annie (Bailey Spry) die als een gek haar huis uit komt rennen en we denken dat elk moment iemand met een masker haar achterna zal zitten. Maar dat is niet het geval. We weten niet zeker waarvoor ze vlucht. Maar wat het ook is, alleen zij kan het zien. Ze verzet zich tegen de hulp van een buurman en zelfs van haar eigen vader en vlucht uiteindelijk en rijdt naar het dichtstbijzijnde strand.

Annie wordt later alleen aangetroffen, doodsbang, en wachtend op wat haar heeft gevolgd. Hier wordt niets anders aangeboden dan een spannende partituur, een doodsbang personage, en dat iets angstaanjagends dit meisje volgt.

De volgende ochtend vinden we haar lijk verminkt en verwrongen. Wat ons met veel vragen achterlaat: wie heeft haar vermoord? Wat heeft haar vermoord? En hoe kon haar lichaam zo eindigen?

De stiefvader (1987)

Zonder een woord van dialoog krijgen we een van de meest verontrustende openingen in de horrorgeschiedenis mee De Stiefvader.

We openen op Jerry (Terry O 'Quinn) die zichzelf in de spiegel staart, bedekt met bloed, en we weten dat er iets vreselijks is gebeurd. We weten gewoon niet wat. Hij begint het bloed van zijn lichaam te wassen en zijn uiterlijk te veranderen; zijn baard afscheren, zijn haar verven en zijn oogkleur veranderen.

Maar het is duidelijk dat dit niet de eerste keer is dat hij dit heeft gedaan.

Er wordt niets uitgelegd waarom hij onder het bloed zit en zijn uiterlijk verandert totdat hij naar beneden gaat; onthullend de bloedige, gruwelijke moord op zijn familie. Hij is degene die het heeft gepleegd en zijn nonchalante karakter is echt beangstigend.

De scène heeft een griezelige stilte en stilte die de scène verontrustender maakt. Het hele idee is zenuwslopend - hoe gemakkelijk is het voor een man als een stiefvader om gemakkelijk te transformeren in iemand als Jerry Blake die kan opgaan in de samenleving, een nieuw gezin kan vinden en een nieuwe moordpartij kan beginnen.

Night of the Living Dead (1968)

In 1968 ontketende George Romero zijn meesterwerk dat het publiek bang maakte te geloven dat de wereld was overgenomen door de ondoden. Niemand had zoiets eerder gezien, maar het is de openingsscène van de film die me opvalt.

De film begint met Barbara (Judith O 'Dea) en Johnny (Russell Streiner) op een idyllische rit in de late namiddag om het graf van hun moeder te bezoeken. George Romero verspilt geen tijd en gooit onze personages in chaos terwijl ze allebei gewelddadig worden aangevallen door een man die net uit de grond lijkt te zijn gekropen. Het geweld is in je gezicht, het is meedogenloos; van de zombie die Johnny's hoofd tegen een grafsteen slaat tot zijn eindeloze achtervolging van Barbara.

Vanaf dat moment is niemand meer veilig.

Halloween (1978)

We kennen allemaal het verhaal van Halloween: ontsnapte psychiatrische patiënt Michael Myers die babysitters stalkte op Halloween-avond. Maar het is de filmproloog die de film in beweging zet. John Carpenter bedacht een spannende openingsscène vanuit de POV van de moordenaar

De proloog volgt de moordenaar terwijl hij op Halloweenavond een jong stel achtervolgt. Hij begint door het huis te kruipen en een slagersmes te pakken terwijl hij een jonge man ziet vertrekken. Hetzelfde schot volgt de moordenaar naar boven, waar hij een Halloween-masker oppakt en opzet. Van daaruit volgen we de moordenaar naar boven; een jong meisje kamt haar haar; ze is halfnaakt en volkomen kwetsbaar. Hij begint haar dan brutaal te steken, we horen de geluiden van het mes dat haar vlees doorboort en haar lichaam valt op de grond. Alsof dat niet eng genoeg was, is het meest schokkende deel dat de moordenaar een zesjarige jongen blijkt te zijn! Het was de perfecte manier om de moordenaar te introduceren en de rest van de film mee te nemen.

Dageraad van de Doden (2004)

Vanaf de tweede Dageraad der doden begint het houdt nooit op. De openingstitel is zowel verontrustend als griezelig en gebruikt Johnny Cash's nummer "When Man Comes Around" voor een einde van de wereld montage. Het is de perfecte manier om een ​​zombiefilm te starten.

Dageraad der doden begint met Anna (Sarah Polley) die haar verpleegdienst afmaakt en een date-avond heeft met haar man. Zonder dat ze het wisten, is er net een zombie-apocalyps begonnen. De volgende ochtend wordt het stel gewekt door de dochter van hun buurman, die in een vleesetende zombie is veranderd. Dit is waar de actie begint en nooit stopt.

Anna wordt in een wereld van pure chaos geworpen. Haar man is veranderd in een zombie. Er is overal bloedbad, geweld breekt uit op straat. Pure high-adrenaline zombie-gekte. Zack Snyder liet ons zien hoe het begin van een geloofwaardige zombie-apocalyps eruit ziet; chaotisch en hectisch.

Kaken (1975)

Bek heeft een van de grootste shockers aller tijden in de openingsscène. Alleen al de reeks zal je twee keer nadenken voordat je de oceaan ingaat. De opening is heel minimalistisch, en we zien eigenlijk niet teveel. De scène begint met Chrissie (Susan Backlinie), een hippie, die gewoon plezier wil hebben en magere dippen. Wat ze niet weet, is dat er iets groots onder het water op de loer ligt.

De aanval komt niet alleen voor Chrissie als een verrassing, maar ook voor ons. We zien hoe ze brutaal wordt gerukt en door het water wordt gesleurd door een onzichtbare kracht. Het enige dat we zien is haar doodsbange reactie, waardoor we ons kunnen voorstellen wat er onder haar gebeurt, wat een grote witte haai blijkt te zijn die op haar onderste helft kauwt.

De openingsscène is onmiskenbaar beangstigend met de mengeling van het horen van Chrissie schreeuwen van doodsangst "Het doet pijn", tot de beangstigende beelden van haar die onder water wordt gesleept. Het werkt nog steeds tot op de dag van vandaag en daarom Bek blijft een meesterwerk.

Wanneer een vreemdeling roept (1979)

De film die je doodsbang maakte om de telefoon op te nemen - nee, daar heb ik het niet over Gillen; Ik heb het over het zenuwslopend rafelen Wanneer een onbekende belt. De openingsscène werkt net als een korte film en is een draai aan de Urban Legend, De Babysitter en The Man Upstairs.

De proloog volgt Carol Kane die Jill Johnson speelt, een typische tiener die op een vrijdagavond babysitten terwijl ze met haar vriendin aan de telefoon zit te roddelen over jongens en huiswerk maakt. Lijkt vrij normaal. Tot ze lastige telefoontjes begint te krijgen van een mysterieuze vreemdeling, die blijft vragen: "Heb je de kinderen gecontroleerd?" De stem is zenuwslopend, zelfs huiveringwekkend.

De openingssequentie wordt na elk telefoontje verontrustender naarmate ze steeds verontrustender worden. De score verhoogt de angst; zet je op scherp, wachtend op de volgende oproep. Dit alles leidt tot een onvergetelijke finale waarin wordt onthuld dat alle telefoontjes van binnenuit komen. Deze opening zorgt ervoor dat je het oppassen voor het leven kunt afweren.

Onzichtbare man (2020)

Als er in 2020 één film was die me meteen verslaafd maakte, dan was het wel de Onzichtbare man. De film heeft een van die openingsscènes die alles zegt zonder een woord te zeggen. Zonder ons een achtergrondverhaal te geven, weten we dat de vrouw in de opener, Cecilia (Elisabeth Moss), een leven in de hel heeft geleefd en dit is de nacht dat ze eindelijk ontsnapt aan haar man.

Vanaf het moment dat Cecilia haar ogen opent, ben je meteen verslaafd. De hele reeks is zenuwslopend en de spanning laat je nooit meer los. Terwijl je haar zorgvuldig in de gaten houdt om te ontsnappen, hoop je dat ze geen geluid maakt of een verkeerde beweging maakt. We voelden haar angst gedurende de hele reeks. Je bent constant aan het denken; zal hij wakker worden? Waarom rent ze? Zal ze het redden? De hele scène is effectief; het trekt je meteen naar binnen, verhoogt de angst en bereidt je voor op de rest van de film.

Schreeuw (1996)

"Hou je van enge films?" De vraag waarmee het allemaal begon.

Net als Wanneer een onbekende belt, de opening speelt zich af als een korte film. De opening begint met Casey Becker (Drew Barrymore) die telefoontjes ontvangt van een mysterieuze vreemdeling. Ten eerste zijn de telefoontjes flirterig en leuk; praten over enge films en de draak steken met het horrorgenre. De telefoontjes gaan van speels naar dreigend en worden dan ronduit dodelijk.

De scène escaleert al snel als de moordenaar haar terroriseert met een sadistisch spelletje filmtrivia, één verkeerd antwoord en je sterft. Van daaruit speel je het spel samen met haar (Lieg niet, zei je ook Jason.)

Wes Craven hield niets tegen toen het tijd was om Casey te vermoorden. Casey's dood is wreed als ze herhaaldelijk wordt gestoken en gestript terwijl haar ouders hulpeloos luisteren aan de andere kant van de telefoon. Doordat Wes Craven Drew Barrymore had vermoord in de openingsact, waren alle weddenschappen voor de rest van de film uitgeschakeld.

Hebben deze openingsscènes je bang gemaakt? Ik weet voor mij dat dit degenen zijn geweest die me door de jaren heen bang hebben gemaakt.

Wat denk je? Zijn dit de engste openingsscènes aller tijden?