Geloof het of niet, The Strangers (2008) was de eerste film met een R-rating die ik ooit in de bioscoop heb gezien.

Ik was 12, en het heeft me absoluut verlaten getraumatiseerd.

Nu, op de rijpe leeftijd van 22, ging ik zitten kijken The Strangers: Prooi 's Nachts, het vervolg op de film die pas tien jaar geleden wekenlang door mijn nachtmerries werd gekweld. Ik had meer van hetzelfde verwacht: veel schrik, schokkende muzikale steken en een sombere, vervaagde esthetiek.

Wat ik in plaats daarvan kreeg, is de coole, edgy, op indie geïnspireerde film Johannes Roberts The Strangers: Prooi 's Nachts. 

Mijn favoriete ding over deze film is dat het zo is compleet anders dan zijn voorganger. Dat wil niet zeggen dat ik het origineel niet leuk vond; Ik deed het, maar ik waardeer altijd een vervolg dat iets gewaagds en anders probeert te doen met het bronmateriaal.

Na een heerlijk griezelige proloog met onze titulaire gemaskerde maniakken in de hoofdrol, we wisselen van perspectief om een ​​gezin te volgen dat voor de zomer naar een klein woonwagenpark verhuist.

Het jongste kind van het stel, Kinsey (met charmante rebellie gespeeld door Bailee Madison), wordt vanwege haar slechte gedrag naar een kostschool gestuurd. Haar ouders (Christina Hendricks als Cindy / "Mom", en Martin Henderson als Mike / "Dad") en broer (een goedaardige charmante Lewis Pullman als Luke), zullen allemaal samenwonen in een krappe woonwagen, dicht bij waar Kinsey gaat naar school.

Het eerste kwart van deze film slaagt erin een redelijk effectief familiedrama te worden. We beginnen om deze personages te geven, ook al weten we dat ze eerder dan later bedreigd zullen worden door de moordenaars, wiens aanwezigheid je zult voelen in elk donkere hoek terwijl je wacht op het schoenendruppelmoment.

Deze vroege scènes hebben enkele voor de hand liggende clichés (Rebellious Young Daughter / Overly-Happy Prologue to Ultually Horrifying Film), maar ze kunnen worden vergeven, omdat de acteurs, met name Madison, sterk en serieus genoeg zijn om het echt te laten voelen.

En dan, zoals je wist, valt de 'andere schoen' hard.

Er is geen grote muzikale piek bij de eerste aanval, geen jumpscare, geen wankele camera. Een van de gemaskerde moordenaars (Emma Bellomy, die het bijzonder sadistische "Dollface" uitstekend uitbeeldt), loopt gewoon de duisternis uit, een slagersmes in de hand.

Wat volgt is volgens deze recensent de meest effectieve survival-horrorfilm sinds 2015 Groene Kamer. 

Terwijl het origineel The Strangers presenteerde de moordenaars als pseudo-bovennatuurlijke jumpscare-motoren, deze nieuwe film vindt de horror in hun onmiskenbare menselijkheid. Ze zijn minder overschaduwd, spreken sneller en, eerlijk gezegd, onhandiger. Het zijn geen onfeilbare toproofdieren, ze zijn gewoon ...mensen. 

En dat is veel angstaanjagender dan enige geest of griezel ooit zou kunnen zijn.

Dit wordt het best gedemonstreerd door deze film briljant gebruik van muziek. Ik ben een sukkel voor elke film die zijn soundtrack op een coole, creatieve manier gebruikt, en dit is een film die precies dat en meer doet. The Strangers: prooi 's nachts weet wanneer de muziek moet worden opgevoerd en wanneer hij deze moet verwijderen.

De moordenaars hebben een pensioen voor popsongs uit de jaren 80, die de film met duivels vrolijke ironie gebruikt. Zelfs het verrassend heldere, verzadigde kleurenpalet van de film weerspiegelt de perverse peppiness van de smaak van de moordenaars. De engste scènes in deze film zijn niet ingesteld op kolkende orkestpartituren, maar op juweeltjes als die van Kim Wilde. Kinderen in Amerika.

Op de momenten van de hoogste spanning kiezen de moordenaars de soundtrack en zit je vast met waar ze maar naar willen luisteren.

Het is eng, omdat het schokkend realistisch is.

Wat ook geweldig is aan deze film, is dat hij ongegeneerd het verschrikkelijke weergeeft banaliteit van het kwaad van The Strangers. De scènes waarin ze het leven van personages nemen, zijn gefilmd met een soort neutrale, zakelijke kwaliteit, waardoor de kijker zich bijna voyeuristisch voelt, bijna medeplichtig.

We kijken als man van grote afstand toe meedogenloos achtervolgt een kind met een vuurbijl; we kijken vanaf de achterbank toe wanneer een moordenaar een ijspriem door iemands luchtpijp schuift na 30 ongemaaide seconden zoeken naar voor slechts het juiste nummer op de radio. De camera neemt niet op blijft hangen.

De film verheerlijkt het geweld van de Strangers niet normaliseert het.

Wat onze hoofdrolspelers betreft, worden hun angst en paniek met effectieve eerlijkheid uitgebeeld. Wanneer ze de Strangers moeten bevechten, voelen de confrontaties niet gepolijst en gechoreografeerd. Ze hebben het brute, bijna slapstickgevoel van vast gevechten.

Het is niet mooi, en dat zou het ook niet moeten zijn.

Bailee Madison is het hoogtepunt, haar momenten van ongegeneerde paniekaanvallen my hartslag escaleert. Maar zelfs als ze doodsbang is, is haar karakter een overlevende. Ze zou elke klassieke Scream Queen trots maken.

De zwakste schakel is helaas Martin Henderson, die het gewoon niet kan heel verkoop zowel zijn terreur als de anderen. Hij is niet per se een slechte acteur, maar zijn portret van een man in extremis voelt nooit extreem genoeg.

The Strangers: prooi 's nachts heeft zijn gebreken. Het is soms moeilijk te verzoenen waarom onze hoofdrolspelers ervoor kiezen blik om die donkere hoek in plaats van alleen maar te rennen voor hun leven. En de moordenaars lijken bijna te zijn ook goed in het een stap voor blijven op hun prooi. Het haalt een deel van het geloofwaardige weg uit een film die het grootste deel van zijn horror opbouwt door realistisch te zijn.

Maar ondanks al zijn gebreken, is het redelijk om te zeggen The Strangers: prooi 's nachts overtrof al mijn verwachtingen. Het is subversief, creatief en niet bang om anders te zijn.

En dat is precies wat een horrorfilm zou moeten zijn.

https://https://www.youtube.com/watch?v=91-Z20uttEk

(SCORE: 4 van de 5 sterren)