Soms heeft de wereld geen held nodig, maar een monster. En in 2010 gaf Universal ons er een, misschien wel voor de allerlaatste keer.

Zoals je inmiddels zeker hebt gehoord, heeft Universal besloten om al hun iconische monsters in superhelden te veranderen, waarbij ze het geld verdienende Marvel-model gebruiken als inspiratie voor een heel universum van reboots die klaar zijn om die personages weg te nemen van ons horrorfans - en geef ze aan mensen met meer geld dan wij.

Het is nog onduidelijk of wel of niet Dracula Untold (lees onze recensie) maakt deel uit van dit gedeelde universum, maar we weten dat Universal momenteel bezig is met het voorbereiden van actievolle reboots van The Mummy, The Wolf Man en al de rest - en daar kunnen we vrij zeker van zijn Drac onverteld is een indicatie van wat komen gaat.

Het is natuurlijk niets nieuws om klassieke monsters te nemen en er actiesterren van te maken, aangezien films als de remake van 1999 The Mummy en de recente I, Frankenstein deed precies dat. Evenzo, Van Helsing was meer actie dan horror, en als je het bovengenoemde zag Dracula Untold, je weet dat hetzelfde kan worden gezegd voor dat stuk rotzooi.

Waarom de verschuiving van horror naar actie? Nou, dat heeft waarschijnlijk iets te maken met de slechte box office-prestaties van Universal's Wolf Man reboot, dat pas vier jaar geleden uitkwam. Gemaakt met een budget van $ 150 miljoen, opende de film op de 2e plaats, maar vergaarde een binnenlandse bruto van minder dan de helft van zijn budget, wat het natuurlijk een flop van vrij epische proporties maakt.

Het is een verdomde schande, echt, omdat The Wolfman 2010 had in de toekomst het prototype kunnen zijn voor Universal's monsterreboots, en dat MOET in elk geval ZIJN. Of je het nu leuk vindt of niet, je kunt gewoon niet ontkennen dat de door Joe Johnston geregisseerde film in ieder geval één ding goed deed...

Het was een horrorfilm. Het was eigenlijk een verdomde horrorfilm.

Het is bijna moeilijk om het zelfs maar te onthouden, in de nasleep van Dracula Untold en het recente reboot-nieuws, maar er was een tijd dat de Universal Monsters eigenlijk ... monsters waren. Er was niets heldhaftigs aan de personages en hun opmerkelijke krachten waren eerder vloeken die hen verdoemden tot levens van tragedie dan superkrachten die hen hielpen de wereld te redden.

The Wolfman, misschien beter dan elke moderne film die die eigenschappen als startpunt heeft gebruikt, sloeg die specifieke spijker recht op de kop. Het verhaal van een gemartelde man (een perfect gecaste Benicio del Toro) die vecht voor zijn leven tegen het beest dat in hem woont, Wolf Man 2010 is een huiveringwekkende, tragische en meedogenloze MONSTERFILM, die de essentie belichaamt van alles waar Universal ooit voor stond.

Het feit dat zoveel fans van dat Universal-merk van monsterfilms deze hervertelling van het iconische verhaal niet konden waarderen, is enigszins verbijsterend, aangezien het heel erg uit hetzelfde hout gesneden voelt als die klassieke films. Rijk met een angstaanjagende, gotische sfeer, The Wolfman geeft de voorkeur aan verhaal boven actie, met behoud van de algemene beats van de gelijknamige film uit 1941, terwijl er een paar slimme kromme ballen in de mix worden gegooid.

Het liefdesverhaal dat de kern van de film vormt, is bijvoorbeeld behoorlijk ingenieus, aangezien het personage van Gwen Conliffe van een willekeurige liefdesbelang (in het origineel) naar de vrouw van de overleden broer van Lawrence Talbot ging. En die relatie is heerlijk ingetogen, want het is niet zozeer een liefdesaffaire als wel iets veel diepers. Lawrence herinnert Gwen aan haar overleden echtgenoot en Gwen herinnert Lawrence aan zowel zijn broer als zijn overleden moeder, en hun relatie gaat meer over elkaar beschermen dan over seks of romantiek. Het is eigenlijk heel mooi en op een zeer stijlvolle manier uitgevoerd.

En dan is er Lawrence's vader John Talbot, gespeeld door Anthony Hopkins. In tegenstelling tot het origineel is meneer Talbot zelf een weerwolf in de remake uit 2010, verantwoordelijk voor de moord op zowel de moeder van Lawrence als zijn broer. De weerwolflijn voegt een geheel nieuwe laag toe aan het tragische verhaal, en de nieuwe verhaalelementen dienen allemaal om dat klassieke verhaal nieuw leven in te blazen. Een goed uitgevoerde remake, noem ik dat.

Een van de meest opvallende verschillen tussen The Wolf Man en The Wolfman is hoe fenomenaal bloederig de laatste is, aangezien er op die afdeling geen vuistslagen worden gemaakt (vooral in de niet-geclassificeerde versie). Er zijn verschillende scènes waarin de Wolfman door slachtoffers zoals Jason Voorhees gaat, hoofden afveegt, kelen uitscheurt en ingewanden eruit scheurt. Het is een ongelooflijk brutale film, zoals elke film die de titel draagt Wolf Man zou moeten zijn.

Niet alleen zijn de gore-effecten geweldig, maar dat geldt ook voor het uiterlijk van het monster, dankzij de legende van make-upeffecten Rick Baker. De Wolfman in de herstart van 2010 ziet eruit als een veel gruwelijkere versie van de originele incarnatie en is een mooie samensmelting van mens en dier, aangezien de make-up van Baker de menselijkheid van het personage behoudt en die lijnen vervaagt op dezelfde manier als de algehele films. Hij is niet alleen een weerwolf, hij is een 'Wolfman', en het stoere ontwerp is daar helemaal goed in.

Wat de transformaties betreft, de effecten van Baker worden zij aan zij gecombineerd met een heleboel CGI, waarvoor velen de film hebben bekritiseerd. Persoonlijk denk ik dat ze verdomd goed samenwerken, en de CGI komt zelden als een probleem over. Zeker, de transformaties hebben niets te maken met het werk dat Baker deed An American Werewolf in Londen, maar ze zijn nog steeds behoorlijk verdomd geweldig, en brengen effectief de ondragelijke pijn over die Talbot op die momenten doormaakt.

Zoals alle beste remakes, The Wolfman brengt een liefdevol eerbetoon aan het origineel en brengt zijn eigen stijl en inhoud naar de tafel, waardoor het echt voelt zoals je zou verwachten dat een moderne Universal Monster-film aanvoelt. En dat is weer vooral omdat het uiteindelijk een horrorfilm is. Terwijl films leuk vinden I, Frankenstein en Dracula Untold nauwelijks het gevoel hebben dat ze thuishoren in dezelfde wereld als de klassiekers, The Wolfman viert die afkomst, en is daardoor een veel betere film dan de andere.

Enkele jaren later, wanneer het masterplan van Universal volledig is onthuld, ben ik er vast van overtuigd dat zelfs de grootste haters van The Wolfman 2010 zal erop terugkijken en beseffen hoe goed wij horrorfans het ooit hadden. Ik kan niet anders dan wensen dat diezelfde realisaties destijds waren gemaakt, aangezien een betere box office-prestatie er waarschijnlijk toe zou hebben geleid dat het de sjabloon werd voor toekomstige herstarts van monsters.

En ik denk dat je het met me eens zult zijn, of je het nu al bent gaan waarderen The Wolfman of niet, dat je veel liever hebt dat Universal zijn weg vervolgt dan de superheld. Heb ik gelijk?