Om Women in Horror Month te vieren, dachten we dat we een kijkje zouden nemen naar enkele van onze favoriete horrorfilms die waren geregisseerd door enkele zeer getalenteerde vrouwelijke filmmakers.

Hier zijn in chronologische volgorde een paar van onze persoonlijke favorieten. Hebben we gemist? Voeg de jouwe toe in de comments!

Slumber Party Massacre (1982) - Amy Holden Jones

Geschreven door feministische schrijfster en activiste Rita Mae Brown en geregisseerd door Amy Holden Jones, Slumber Party bloedbad bevat prominent satirisch passende fallische beelden in de vorm van de doortrapte "driller killer" van de film. Het is een leuke en campy slasher met een aantal geweldige kills, praktische effecten en serieuze feministische ondertonen.

Near Dark (1987) - Kathryn Bigelow

Lang voordat hij twee Oscar-prijzen won voor The Hurt Locker, Creëerde Kathryn Bigelow een cultklassieker met de vampierfilm Bijna donker. Met in de hoofdrol Aliens alumni Lance Henriksen, Bill Paxton en Jenette Goldstein, Near Dark is misschien wel een van de beste vampierfilms die er zijn. 

Pet Sematary (1989) - Mary Lambert

Zelfs met de nieuwe film onderweg, Mary Lambert's Pet Sematary zal altijd een speciale en angstaanjagende plek hebben in het hart van horrorfans. Ze heeft ons gebracht nachtmerries van Zelda, een heerlijk griezelig ondood kind, en wijze woorden van wijsheid van een perfect gegoten Jud Crandall. En daar zullen we haar altijd voor bedanken.

American Psycho (2000) - Mary Harron

Moet u enkele videobanden retourneren? Je kunt Mary Harron bedanken voor het maken van de meest populaire exit-regel die horrorfans ooit hebben geuit. De roman van Bret Easton Ellis levert echt duister bronmateriaal op, maar Harron was in staat om door de vele muziekreferenties en brute scènes van geweld te graven om ons een iconische satire te brengen die vrouwenhaat, opvallende consumptie en pretentie door de bloedige modder sleept.

Trouble Every Day (2001) - Claire Denis

Nieuwe Franse Extremity-film Elke dag problemen is - zoals bij de meeste films in de New French Extremity - uitdagend en verdeeldheid zaaiende. Denis 'stijl van filmmaken wordt beschreven als' tactiel ', in die zin dat haar werk erop gericht is de kijker te' raken 'met een gevoel van besmetting dat niet kan worden verkregen door op afstand te kijken. Ze combineert romantische sensualiteit met gewelddadig kannibalisme en daagt het publiek uit met gevoelens van “onwerkelijkheid”; scènes die naar een bijzonder gewelddadige climax leiden, voelen allemaal erg gerepeteerd, dus dit moment van eerlijke en diepgewortelde ontlading komt als een schok.

Jennifer's Body (2009) - Karyn Kusama

Jennifer's lichaam is een perfecte en vicieuze draai aan de dynamiek tussen tiener BFF's. Het was niet erg geliefd bij de eerste release, maar heeft onlangs een beetje een heropleving gevonden met horrorfans die de wilde charme van deze film herontdekken.

Voor serieuzere gerechten, bekijk Kusama's De Uitnodiging, wat een absoluut briljante langzame verbranding is die meer mensen moeten zien.

American Mary (2012) - Jen & Sylvia Soska

Niet echt een verkrachtings-wraakfilm, Amerikaanse Mary gaat over een jonge geneeskundestudente die haar roeping vindt in de wereld van chirurgische lichaamsaanpassing. Katherine Isabelle schittert absoluut als de titulaire Mary, en de Soska's tonen enige serieuze vaardigheid terwijl ze dit donkere verhaal tot een heerlijk genot uithakken.

Je kunt meer zien van de Soska-zussen met hun aanstaande remake van David Cronenberg's dol.

The Babadook (2014) - Jennifer Kent

The Babadook geeft prachtig de uitputting weer van het alleenstaande ouder zijn na een traumatische gebeurtenis. Weduwe Amelia (Essie Davis, wiens optreden elke empathische hartstreng in je lichaam plukt) moet het opnemen tegen een mysterieus monster waar haar onrustige zoon een obsessie mee heeft ontwikkeld. De film sleept zich door saaie grijze interieurs en schreeuwende kinderen om een ​​verbluffende metafoor voor depressie te bouwen die zich voortzet tot het einde van de film.

Huwelijksreis (2014) - Leigh Janiak

Met rauwe optredens van Rose Leslie (Game of Thrones) en Harry Treadaway (sensatieverhaal), Huwelijksreis bouwt langzaam het idee op dat er iets niet helemaal klopt tijdens het uitje van een jong stel. Spookachtig, mooi, verontrustend en visceraal, het bereikt een koortsachtige hoogte die je zeker zal bijblijven zodra de film is afgelopen.

A Girl Walks Home Alone at Night (2014) - Ana Lily Amirpour

Bekend als "de eerste Iraanse vampierwestern ooit gemaakt", Een meisje loopt 's nachts alleen naar huis is glad en meedogenloos cool omdat het de invloeden van graphic novels, horrorfilms, spaghettiwesterns en de Iraanse New Wave mengt tot één prachtig meesterwerk in zwart-witgenre.

Prevenge (2016) - Alice Lowe

Voorkomen is een pikzwarte Britse duistere komedie over een vrouw die gelooft dat haar ongeboren baby haar op een missie stuurt om te doden. Geschreven, geregisseerd door en met in de hoofdrol een 8 maanden durende zwangere Alice Lowe, het is een slimme kijk op eenzaamheid, prepartum-waanzin en de bewuste beslissingen die een moeder moet nemen.

Raw (2016) - Julia Ducournau

Julia Ducournau presenteert een onwankelbaar coming-of-age-verhaal met een dodelijke en gevreesde wending. De genuanceerde optredens van Garance Marillier en Ella Rumpf als zusjes Justine en Alexia zijn als een rauwe, vlezige steak; ze drijven de film voort naar zijn zware maar zeer bevredigende conclusie.

Tijgers zijn niet bang (2017) - Issa López

Tijgers zijn niet bang is een visueel en emotioneel opvallend duister sprookje. Het echte geweld van Mexicaanse kartels suddert onder elke scène en brengt de kinderlijke verwondering en fantasie naar voren. Zoals alles dat is bedacht uit de verbeelding van een kind, kan de magie die we zien zowel mooi als echt angstaanjagend zijn.

MFA (2017) - Natalia Leite

MFA is een emotioneel meedogenloze en zeer effectieve verkrachtings-wraakfilm die met een vaste, boze vinger wijst naar verkrachting op universiteitscampussen en de inspanningen van de overheid om de slachtoffers het zwijgen op te leggen of de schuld te geven van hun trauma. Het levert een krachtige stoot van een boodschap op die zowel irritant als louterend is, terwijl onze heldin op een campus over de hele campus gaat van burgerwacht.

The Ranger (2018) - Jenn Wexler

Jenn Wexler heeft naam gemaakt als genreproducent voordat ze bij de regisseur in de stoel stapte De Ranger, en haar duidelijke toewijding aan het genre heeft geresulteerd in een gelikte, punkrockmoordende thriller. Het is heerlijk gemeen en trekt niet, en het bewijst dat ze een naam is om naar te kijken.

Revenge (2018) - Coralie Fargeat

Coralie Fargeat's Wraak is een levendige, zonovergoten rit met volledige kanteling die een frisse en wrede kijk geeft op het subgenre verkrachting-wraak door de woede te focussen via de "vrouwelijke blik". Het begin van deze vreselijke reeks gebeurtenissen komt voort uit een ongemakkelijk gesprek dat elke vrouw heeft meegemaakt. De actie die volgt is natuurlijk dramatisch overdreven en prachtig gestileerd, maar het is zo diep bevredigend om onze heldin aan te moedigen terwijl ze een brutaal, bloedig pad van wraak inslaat. 

Zie ook:
Women in Horror Month: 6 lessen uit het echte leven van Horror's Finest Final Girls
Women in Horror Month: waarom houden we van horror?