Wat is de engste film die je ooit hebt gezien? Het is een vraag waar horrorfans maar al te bekend mee zijn. De vraag wordt vaak gebruikt om iemands tolerantieniveau voor horror te peilen of om een ​​nieuw juweel te vinden waarvan ze nog niet hebben gehoord. Wanneer de vraag wordt gesteld, kan een horrorfan deze gebruiken als een kans om te pronken met hun fanboy-liefde, hun uitgebreide kennis van echt verknipte of obscure titels, een grap te maken en een niet-horrorfilm te zeggen (De Noordpool expres), of om een ​​moment van eerlijkheid te nemen en te deconstrueren wat hen bang maakte en waarom het bij hen bleef. Dus wat is de enige film die me in mijn jeugd een paar jaar lang 's nachts gillend van het koude zweet wakker hield? Spook, met in de hoofdrol Patrick Fucking Swayze.

Het is duidelijk dat ik een grapje moet maken als ik het mensen vertel Spook was de film die me als kind bang maakte. En ja, ik heb dit gesprek vaak bij het beantwoorden van de vraag. Dus laten we dat deel van het gesprek uit de weg ruimen:

'Hoe kan je serieus zijn? Spook?!?! Degene waar een Batman/poltergeist Partick Swayze en kortharig was Demi Moore samen aardewerk maken?”

"Ja, dat is het."

"Maar is dat niet gewoon een goedkope romantische film met een bovennatuurlijk uitgangspunt waarin een wenkbrauwloze Whoopi Goldberg Demi Moore kuste?"

“Wauw, je herinnert je die film nog goed. Ja ook. "

"Hoe kun je bang zijn voor die film?"

"Eén woord: nonnen."

Ik was zeven jaar oud toen ik voor het eerst keek Spook met mijn ouders. Op dat moment stond ik ingeschreven op een particuliere katholieke school die verbonden was met de plaatselijke kerk. Hier, in mijn vroege vormingsjaren, leerde ik mijn ABC's, 123's, en nog belangrijker dat ik in de hel zou branden. Het is de katholieke manier. Kijk, mijn eerste klas leraar, zuster Monique, was een doorgewinterde vrouw van vuur en zwavel. Elke dag herinnerde ze kleine onruststokers zoals ik aan wat de hel is en dat als we niet zouden stoppen met kleine monsters te zijn, dat waar we naartoe zouden gaan; en dat waren de dagen dat ik niet betrapt werd op het plegen van scheldwoorden. Dus tegen de tijd dat mijn ouders dachten dat het een goed idee zou zijn om het innemende liefdesverhaal van Swayze en Moore te bekijken op een familiefilmavond, had ik het idee dat ik naar de hel zou gaan, gegraveerd in mijn zevenjarige brein. Ik had gewoon niet de beelden die bij de ideeën konden passen. Spook loste dat probleem op.

Nu heb ik de film niet meer gezien sinds deze beïnvloedbare tijd in mijn leven tot vandaag, maar als er één ding in mijn gedachten brandt, is het wanneer een slechterik sterft in de film. Weet je het niet meer? Laat me dan je geheugen opfrissen. Kijk, als een goede man sterft, wordt er een groot helder licht op hen getoond, koren zingen en ze veranderen in prachtige astroballen als ze naar de hemel gaan. Maar als je slecht bent geweest, komen er schaduwen zonder lichaam van oorsprong uit de duisternis en maken ongelooflijke demonische kreten en gekreun. Ze komen naar buiten, omsingelen en vallen de slechteriken aan, dan slepen deze schaduwen hen schoppend en schreeuwend de duisternis in. In de hel. Plotseling had de kleine zevenjarige ik een visualisatie van iets dat ik als realiteit had geaccepteerd maar nog niet volledig had begrepen.

Het duurde niet lang voordat de nachtmerries begonnen van deze schaduwdemonen die uit verschillende donkere hoeken kwamen en me naar de hel sleurden. Vaak visualiseerde ik dat ze uit een portaal in het naastgelegen gebouw kwamen en dan in mijn kamer verschenen. Het horen van het geschreeuw en gekreun als ze komen en me omringen. Schreeuwend wakker worden maar geen geluid maken was een veelvoorkomend verschijnsel. Terugkijkend is het ongelooflijk wat een jonge verbeelding kan doen met een beetje motivatie. Dit ging een tijdje door en uiteindelijk kwamen de dromen minder voor totdat ze op een dag stopten. Ergens in die tijd ontdekte ik een liefde voor horrorfilms en hoeveel horrorfilms ik ook kijk, geen enkele kan de angst evenaren die ik voelde toen ik naar Ghost keek. Misschien is het omdat je in de meeste horrorfilms getuige bent van het verslaan van monsters, terwijl ik in dit geval een existentiële crisis doormaakte waarin ik het monster was en eindelijk mijn aanstaande kreeg. Of misschien was ik gewoon een kind met een overactieve fantasie.

Nadat ik het grootste deel van dit artikel had geschreven, besloot ik de film voor het eerst in bijna vijftien jaar te bekijken. Ik was nogal verrast hoe goed de film is. Het is een hele goede film. De plot is de basisverhaallijn van je stripboek. De mens sterft, steekt niet over, komt erachter dat het een moord met voorbedachten rade was, wordt door dakloze spook getraind in het gebruik van nieuwe spookkrachten, krijgt luide sidekick, verslaat het kwaad en neemt definitief afscheid. Het grappige voor mij was dat het enige dat echt gedateerd is, naast de mode, de schaduwen waren. Als je ze nu bekijkt, zien ze er erg gedateerd uit en zien ze er nogal cheesy uit. Het geluidsontwerp is daarentegen nog steeds erg goed en effectief, wat helpt om de gedateerde aard van de schaduwen te verzachten.

Dus waarom zou je dit allemaal vertellen? Probeer ik kritiek te leveren op het vertrouwen van religie in angsttactieken? Bekritiseer ik de keuze van mijn ouders tijdens filmavonden? Gebruik ik de kracht van schrijven om angsten uit mijn kindertijd onder ogen te zien? Of probeer ik gewoon grappig te zijn? Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik dacht dat het misschien een interessant verhaal was over invloed en horror. Nu ik eerlijk ben geweest: wat zijn enkele niet-horrorfilms of personages die je als kind bang maakten?