De jaren zeventig waren een enge tijd in de wereld van psychologische experimenten. Alsof shocktherapie en lobotomieën niet genoeg waren om mensen te laten doen alsof ze niet ziek waren, waren er randexperimenten in het veld die van universiteit tot universiteit konden verschillen. Sommige van deze experimenten waren gebaseerd op de psyche en hoe deze zou omgaan met angst en andere gekke benaderingen.

Sommige hiervan zouden de nadruk leggen op waar de angst vandaan kwam. De casestudy die in 1972 door een groep Canadese parapsychologen werd gedaan, was gebaseerd op het idee dat bovennatuurlijke ervaringen voortkwamen uit de geest van het individu in plaats van vooraf in de echte wereld te bestaan.

Ter verduidelijking, acht personen concentreerden zich en mediteerden op een verzonnen "geest" genaamd Phillip Aylesford om te zien of een geest volledig vanuit de verbeelding kon worden gecreëerd.

Er werd een hele achtergrond voor Aylesford geschreven die zelfs zo ver ging dat het een geschilderd portret van het fictieve personage binnenbracht. Toen de meditatie en concentratie niet opleverden, voerde de groep seances uit door rond een tafel te gaan zitten en de denkbeeldige entiteit aan te roepen.

Tot ieders verbazing (en dit stukje werd op video vastgelegd) slaagde de groep erin te communiceren met 'iets' dat interactie had gehad met de tafel door eenmaal op ja te tikken en tweemaal op nee.

In de meest extreme punten van de situatie zou de entiteit het eens zijn met het verzonnen achtergrondverhaal en zo ver gaan om vragen over zijn verleden te beantwoorden en de tafel rond te rammelen.

Het experiment werd als een succes beschouwd en is tot op de dag van vandaag de oorzaak van veel onderzoeken.

"The Quiet Ones" neemt het achtergrondverhaal van het Phillip-experiment tussen een paar andere soortgelijke experimenten in de jaren 70 en gebruikt het als uitgangspunt om een ​​veel gruwelijker versie te geven van wat er had kunnen gebeuren in de omgeving die ze hadden opgezet.

Met de producer van "The Woman in Black" en de iconische Hammer Production Studios achter "The Quiet Ones" moet elke zichzelf respecterende horrorfilm met enige interesse de wenkbrauwen fronsen.

Ster van "The Quiet Ones" Jared Harris speelt professor Joseph Coupland. Harris heeft in zijn verleden een aantal geweldige rollen gehad, waaronder Moriarty uit "Sherlock Holmes: A Game of Shadows" en David Robert Jones uit "Fringe" en een heleboel anderen. Olivia Cooke, die rollen heeft in A&E's "Bates Motel" en de aankomende sci-fi thriller "The Signal", speelt Jane Harper.

 

iHorror: Kwam je tijdens je onderzoek naar "The Quiet Ones" andere experimenten tegen die rond diezelfde tijd werden gedaan?

Jared Harris: Het oorspronkelijke experiment was meer de match waarmee het allemaal begon. Maar er zijn een aantal experimenten die in de jaren 70 werden gedaan en die veel meer gingen over trucexperimenten. Er waren de beroemde waar elektrische schokken werden toegediend als de persoon een verkeerd antwoord kreeg, zouden ze het voltage blijven verhogen. Het idee was om te zien hoe ver mensen zouden gaan, en het echte experiment wordt meer gedaan op de persoon die het experiment uitvoert dan op het onderwerp. Er waren veel elementen die de schrijvers trokken om in het verhaal te verweven. En er waren nogal schandalige dingen die mensen toen deden, als je naar het Stanford-experiment kijkt, weet ik niet of iemand nu met zoiets weg zou kunnen komen.

iHorror: Wat heeft uw interesse in dit verhaal gewekt?

Olivia Cooke: Het was gewoon een geweldig verhaal; Ik had nog nooit zoiets anders gelezen, wat de dynamiek van de relaties betreft. Dit meisje denkt dat ze bezeten is en deze twee helpen haar ofwel om haar te genezen of om het punt te bereiken waarop dit ding in haar naar buiten wordt geprojecteerd. Ik hou ook gewoon van haar karakter. Ze is vijf karakters in één: ze is manipulatief, ze is een tienervixen, ze is kwetsbaar en ze is een heleboel fantastische dingen.

iHorror: Was je een horrorfan toen je opgroeide?

Harris: Ja, absoluut. We keken ze altijd met mijn vader. Hij had een projector van 16 mm en die huurden we vroeger. Ik herinner me dat ik naar "Night of the Living Dead" keek en 10 dagen niet sliep, ik herinner me dat ik "Jaws" ging zien en dat ik ongeveer vier jaar lang niet in de oceaan zou komen. Ik herinner me een geweldige film genaamd "Night of the Demon", een fantastische horrorfilm, en natuurlijk "Rosemary's Baby". Ik moet zeggen dat er een thema is dat door hen allemaal loopt, en ze vertrouwen op de verbeelding van het publiek en een psychologisch aspect om hun effect te bereiken in plaats van enig in-your-face buitensporig geweld en gore…. Dat gezegd hebbende, ik ben ook dol op 'Evil Dead 2'.

Cooke: Ik hou van horror films. Ik denk dat ze het beste zijn als je met je vrienden gaat en je ze allemaal bang ziet, terwijl ze zich proberen te verstoppen achter hun sjaal of achter hun jas. Ik hield echt van 'Paranormal Activity', 'Insidious' en 'The Woman In Black'.

iHorror: Heb je ooit een paranormale ervaring in het echte leven gehad of iets dat buiten het rijk leek te zijn?

Kok: Ik heb het echt niet, maar het is alsof ik probeer te willen dat ze gebeuren en dat doen ze nooit. Ik en Jared hebben allebei familieleden gehad die ons hebben verteld over iets dat hen is overkomen, dus we kunnen alleen afgaan op hun ervaringen, totdat je je eigen ervaringen hebt, kun je er nooit zeker van zijn of het een realiteit is of niet.

Harris: Ik heb er nog nooit een gehad, nee, maar ik sta er open voor. Maar ja, ik heb genoeg familieleden gehad die dat hebben, dus het lijkt erop dat het paranormale me expres vermijdt. Ik heb ze rigoureus ondervraagd over hun ervaringen in termen van een soort sceptisch standpunt om tot op de bodem uit te zoeken wat het werkelijk was. Het is echt een fascinerend onderwerp, en de reden dat het zo fascinerend is, is omdat niemand met een concrete definitie is gekomen. En de wetenschap lijkt er niet in te kunnen doordringen. En toch is er zoveel dat anekdotisch bewijs lijkt te zijn, maar er is zoveel van dat het niet iets lijkt te zijn dat volledig verzonnen is, en de echte vraag is. Wat is het? Dat is in wezen waar "The Quiet Ones" over gaat. Het geeft aan wat het bovennatuurlijke is, bestaat het, en als het bestaat, wat is dan de bron.

iHorror: Wat zijn enkele van die ervaringen die u hebt gehoord over mijn familie of vrienden?

Harris: Mijn broer werd midden in de nacht wakker en zag iemand aan het einde van het bed, en hij dacht dat er een indringer in huis was, dus stootte hij zijn vriendin aan die ook iemand aan het einde van het bed zag zitten, uiteindelijk deze persoon draaide zijn hoofd, keek naar hen en stond op, liep naar de rand van het bed en boog zich over hen heen en staarde hen recht in het gezicht aan en verdween toen gewoon recht voor hen beiden.

iHorror: Hoe was het om op locatie te filmen in een huis dat al zo lang leeg stond? Heeft het iets toegevoegd aan de ervaring en waren er daardoor angsten op de set?

Cooke: Het was een beetje griezelig en de geur en het feit dat we nooit zonlicht binnen lieten, creëerde een echt claustrofobische en geïsoleerde sfeer, maar afgezien daarvan voerden we onze personages in elke scène tot zulke extremen dat wanneer ze schreeuwden, we stopten zou echt alles weg moeten lachen of het risico lopen volledig depressief te worden, alleen al door de omgeving en de toon om ons heen. 

Harris: Het huis had een soort bedrijventerrein, wat heel raar was. En het werd 15 jaar verlaten. Wel was er veel sfeer; vreemd genoeg was het modernere zakencentrum zelfs enger dan het oude huis. Het moderne zakelijke gedeelte was de thuisbasis van enkele dierproeven. Het was een perfecte manier om je voor te bereiden op de sfeer van de film, want je zou door die plek moeten lopen om bij het oude Victoriaanse huis te komen. .

“The Quiet Ones” draait nu in theaters.