Het zijn de hippe jaren 60, schat. Een pop-bubblegum-run van swingende Britse cultuur. Alleen, in deze alternatieve dimensie, wonnen de Duitsers de Tweede Wereldoorlog en lieten de overblijfselen van hun plaats een plastic, zelfgenoegzame en angstaanjagende plek achter. Dit is de wereld van Compulsion Game's We Happy Few.

Het bovenliggende resultaat voor de samenleving is een nachtmerrie waarin iedereen voortdurend in een bijenkorf staat, gedrogeerd en onder een fascistisch door angst geïnduceerd regime. Ahem, klinkt een beetje bekend, toch?

De overwinning van de Duitser tijdens de Tweede Wereldoorlog leidde ertoe dat Groot-Brittannië werd gestript en zijn inwoners per trein naar willekeurige locaties werden gestuurd. Dit liet de samenleving in het slop, tot de uitvinding van een pil genaamd Joy. De drug werd wettelijk verplicht en stond Groot-Brittannië toe om niets dan het goede om hen heen te zien, ondanks dat er geen was.

In We Happy Few, neem je de rol aan van drie Wellington Wells-bewoners, elk met hun eigen sterke en zwakke punten. Terwijl sommigen meer fysieke kracht hebben, zijn anderen beter in rondsluipen of goed in de wetenschap van scheikunde. Dit zorgt ervoor dat elk personage een andere ervaring is dan de vorige door de speler te dwingen om te knutselen en verstand te gebruiken in plaats van te vechten, of in sommige gevallen een totale vechtpartij te hebben.

Het woord "dystopie" wordt vaak rondgegooid maar We Happy Few, verdient serieus de beschrijving met zijn nauw gevormde 1984 en De gevangene overeenkomsten. Zowel de wereld als de eigenzinnige personages scheiden de game van alles in de recente gamegeschiedenis en heilige rook ben ik helemaal over iets nieuws.

Je neemt eerst de timide mod-manieren van Arthur over, een censuurmedewerker die vergeet zijn Joy-medicijnen te nemen en ontdekt dat de wereld erg donker is als je niet door Joy-gestimuleerd roze-gekleurd glas kijkt. Arthur wordt onmiddellijk uit Wellington Wells geworpen en in de riolen en buitenwijken van de stad geworpen waar de 'downers' wonen. Deze mensen zijn, net als Arthur, gestopt met het innemen van hun medicijnen en leven in een echte en depressieve toestand, beschaamd en verbannen.

Nadat de terugtrekking uit Joy ervoor zorgt dat Arthur's herinneringen naar hem terugstromen, is zijn primaire doel om zijn broer Percival te vinden, van wie hij op jonge leeftijd werd gescheiden na de overwinning van de Duitser in WO II. Om dit te doen, moet je je hersens en vaardigheden gebruiken om Wellington Wells te infiltreren onder het mom van een gewone ole Welly.

Veel van de spanning en het onbehagen van de games komt van het vermogen om je tijdens de looptijd een buitenstaander te laten voelen. Je dwingen om sluipen rond en act, probeer erbij te horen, is een ervaring waar Compulsion Games niet voor terugdeinsde. Deze stukjes van het spel zijn niet aardig, en scheef de rijken van ego en sociale normen. Het is goed doordacht en geworteld in een gevoel waarvan ik denk dat we het allemaal wel eens hebben gevoeld, maar hier op een grotere, meer bedreigende schaal.

Door de rol van verschillende personages op zich te nemen, wordt het verhaal van de game grondig verkend. Zowel voice-acting als het schrijven van games zorgen voor een groot deel van wat je in deze wereld wilt ontdekken. Maar goed ook, want er is genoeg van de wereld om te onderzoeken en nog meer hoekjes en gaatjes om te plunderen. Arthur's verhaal alleen al duurt meer dan 30 uur.

Vermoeide zijmissies worden na een tijdje vervelend, maar het centrale plot is genoeg om je bezig te houden. Slechts een paar sandboxen in de open wereld hebben de code gekraakt om nevenmissies minder als klusjes en meer als plezier te laten lijken, helaas landt We Happy Few in het kamp dat dat raadsel niet helemaal heeft gekraakt.

Plunderen is een groot deel van het spel dat een teen in zowel survival- als RPG-pools dompelt. Het maken van outfits die er in passen, lock-picks om deuren te openen en andere gereedschappen van het vak vereisen dat je rondkijkt en regelmatig plundert. Onderweg ben je vrij om vaardigheidsbomen te upgraden om je personage in balans te houden. Overlevingselementen spelen een rol, maar zijn niet zo extreem dat ze je kunnen doden. Honger of dorst hebben zal bijvoorbeeld niet de dood tot gevolg hebben, maar het zal ook vervelend zijn om andere prestaties op de afdeling fysieke inspanning goed te volbrengen.

We Happy Few was een tijdje in de preview-fase voordat de definitieve release werd uitgebracht. Gedurende die tijd onderging de game veel veranderingen in de overlevingsaanpak en werden enkele bugger-problemen opgelost. Met een verhaal dat in de uiteindelijke mix is ​​geduwd, is het onmogelijk om de naden nu niet te zien. Het is een kleine klacht, omdat het waarschijnlijk alleen van toepassing is op mensen die het in bèta hadden gespeeld, maar toch zie ik de games barsten en soms zie ik schaamteloos geforceerde stukjes verhaal in puzzelgaten worden geduwd waar het niet in thuishoorde Dat gezegd hebbende, het doet niets af aan de ervaring als geheel.

Er zijn een aantal angstaanjagende sociale parallellen aan het werk in dit spel, van de versteende massa die zich overgaf aan papieren tanks, tot een samenleving in ontkenning die tegen zichzelf liegt om te blijven overleven. Al die verontrustende inhoud die je momenteel op het nieuws ziet, en Twitter die overuren maakt, wordt allemaal geïllustreerd in de personages, steden en het verhaal van We Happy Few op ultra-satirische manieren.

Ik geniet enorm van deze buiten de gebaande paden benadering van een spel, en de ernst die ermee gepaard gaat. De cartoonachtige greens, blues en yellows schreeuwen, maar niet van prikkelbaarheid. In plaats daarvan gebruikt deze edelsteen die kleuren om ons te alarmeren, vergelijkbaar met een giftige slang in het wild. We Happy Few streeft ernaar om zijn eigen bizarre zelf te zijn, en het bereikt het en verdient het. Zijn Orwelliaanse gevoeligheden gecombineerd met zijn Monty Python instanties en De gevangene eigenaardige angst zet We Happy Few in een geheel eigen klas en een ervaring die je niet mag missen.

We Happy Few is nu uit op pc, PS4 en Xbox One.