Hoe veel is te veel?

Dit is een vraag waarmee horrorfilmmakers al sinds het begin van het genre worden geconfronteerd. De idee van afschuw is beledigen. Bang maken. Om te storen of van streek te maken. Maar wanneer overschrijdt een filmmaker de grens van 'opzettelijk overstuur' naar 'onverantwoordelijk uitbuitend'?

Vraag het niet Steven soderbergh.

Op het oppervlak, Unsane heeft alles in zich voor een coole, moderne horrorfilm. De belangrijkste gimmick van de film, dat het geheel op een iPhone is gefilmd, is weliswaar uniek. Het gaf de hele film een ​​gruizige, brievenbusachtige uitstraling waar ik vanaf het begin een grote fan van was.

Het is ook vermeldenswaard dat Claire Foy, Joshua Leonard, Jay Pharoah en Juno Temple allemaal geweldige uitvoeringen geven als de vier hoofdpersonages van de film.

Met dat uit de weg, laten we tot de kern komen, zullen we?

Dit is een film die zwelgt in de terreur van vrouwen, en één vrouw in het bijzonder. Sawyer Valentini (Foy), die de afgelopen twee jaar meedogenloos is achtervolgd door een mysterieuze man genaamd David Strine (Leonard).

Nu ben ik helemaal over een gruizige, eerlijke film die handelt over de gevaren van giftige mannelijkheid, mannelijk geweld en de angst waaraan veel vrouwen worden blootgesteld door toedoen van mannen die denken dat ze hun eigendom zijn.

Maar dit was niet die film.

In plaats daarvan, wanneer Sawyer hulp zoekt voor haar PTSS (veroorzaakt door haar jarenlange wegrennen van haar stalker), wordt ze ongewild opgenomen in een psychiatrische instelling als onderdeel van een zwendel die de instelling uitvoert. Hoe meer patiënten ze hebben ingeschreven, hoe meer geld ze ontvangen.

Dus nu hebben we te maken met twee grote thema's: gewelddadige mannen en geestelijke gezondheidszorg. En als klap op de vuurpijl komt Sawyer er al snel achter dat haar stalker op de een of andere manier een positie heeft veroverd als een gerespecteerde verpleger in het ziekenhuis.

Dit roept de vraag op: hoe is de stalker in hemelsnaam op de een of andere manier in de val gelokt dit faciliteit, wetende dat Sawyer het uiteindelijk zelf zou opzoeken en daar zou worden opgenomen?

Was het toeval? Heeft hij op de een of andere manier vermogens om de geest te beheersen waarvan we niets weten? Was dit de Slechts psychiatrische instelling binnen tweehonderd mijl van waar Sawyer woonde? We komen er nooit achter.

Dit grote gat in de plot stoorde me weliswaar al vroeg, en misschien hielp het om mijn mening over de rest van de film te beïnvloeden. Maar ik denk het niet.

Het is moeilijk om precies in te gaan op wat ik zo flagrant vond aan deze film zonder het te bederven, dus ik ga hier een waarschuwing plaatsen voor...Vage spoilers?

Lees naar eigen goeddunken.

Horror is in wezen een genre waarin niemand veilig is. Ik heb veel horrorfilms gezien (en gemaakt) waarin tegen het einde elk personage op een vreselijke, verwrongen manier is omgekomen, en ik was er niet in het minst door beledigd. Dat is de aard van het genre! Er gebeuren slechte dingen.

Dit is niet een film die eindigt in zo'n bloedvergieten. In feite, zoals R-rated horror gaat, is het echt niet zo gewelddadig. Maar het zijn de weinige sequenties van geweld in deze film die me aan het denken zetten.

Seksueel geweld tegen vrouwen is iets waar we in de wereld van vandaag dagelijks mee te maken krijgen. We leven in het tijdperk van #MeToo; we zien hoe mannen in machtsposities worden neergehaald door vrouwen die besloten dat ze niet meer als tweederangsburgers behandeld zouden worden.

Het voelt als een belangrijke, opwindende tijd om te leven.

Ik geloofde in het begin oprecht dat dit een film zou worden met die boodschap als kern. Vrouwen kunnen slechte overlevers zijn. Angst is te verslaan. Wij, als mensen, kunnen samenwerken om zelfs in de meest verschrikkelijke omstandigheden te overleven.

Ik verwachtte een boos film. EEN haunted thriller die ging over de angst die zomaar kan ontstaan wezen een vrouw in de wereld van vandaag.

Maar mijn hoop zou niet uitkomen.

Sawyer is een gewiekste hoofdrolspeler. Ze is dapper en ze is bereid alles te doen wat ze moet doen om de verschrikkelijke situatie waarin ze zich bevindt te overleven. Ze is niet de 'doodsbange vrouw' die we in het verleden in zoveel horrorfilms hebben gezien. Ze kijkt haar stalker recht in de ogen en vertelt hem dat ze niet bang is.

I werkelijk wilde haar leuk vinden!

Maar ze heeft er ook geen moeite mee om toe te staan ​​dat een andere vrouw, die totaal niet betrokken is bij haar plannen op welke manier dan ook, seksueel wordt misbruikt en bijna verkracht, zodat ze kan ontsnappen aan haar ontvoerder. Zij letterlijk gebruikt een geesteszieke persoon als aas, zo ver gaan dat ze het arme meisje opzij duwt zodat ze kan ontsnappen. Ze draait zich net op tijd om om te zien dat haar onwetende medeplichtige, die al die tijd om haar hulp smeekt, haar nek laat breken.

Het is misschien de moeite waard om op dit punt op te merken dat dit plan draaide om het feit dat Sawyer wist dat deze vrouw zich echt aangetrokken voelde tot hier wat betekent dat ze haar zou vertrouwen voor slechts genoeg om haar even de tijd te geven een wapen van haar te stelen.

Het enige homoseksuele personage in deze film wordt gedrogeerd, seksueel misbruikt en uiteindelijk vermoord.

In de andere grote gewelddadige scène in deze film wordt het enige zwarte personage gemarteld met elektrocutie en uiteindelijk gedrogeerd tot de dood.

Ik was hier niet enthousiast over.

En kijk, ik snap het. Zijn verschrikking. Het is schokwaarde. Als ik beledigd ben, betekent dat dat de film zijn werk heeft gedaan, toch? Ik zou gewoon van mijn hoge paard moeten afstappen en begrijpen dat deze film niet bedoeld was om mooi te zijn. Dat het bedoeld was om me van streek te maken.

Maar ik zeg 'Nee'.

We kunnen niet lui zijn en toestaan ​​dat een film wegkomt met zinloze uitbuiting, simpelweg omdat het deel uitmaakt van een genre waar we van houden. Dit draagt ​​alleen maar bij aan het stereotype dat wij fans van horrorfilms geen goede smaak hebben. En ik weet, omdat ik al een hele tijd deel uitmaak van deze subcultuur, dat we dat niet doen.

Er zijn overvloed van films die er zijn die exact dezelfde problemen aanpakken als Unsane zonder deze grenzen te overschrijden. Groene Kamer, Neon-Deon, Mullholland rijden, en vele anderen komen voor de geest. Films die gaan over geweld, haat, raciale spanningen, feminisme en wat het is om mens te zijn. Films die een punt.

Ik zeg niet dat vrouwen niet kunnen sterven in horrorfilms. Ik zeg niet dat zwarte mensen niet kunnen sterven in horrorfilms. Maar hun dood mag niet zinloos zijn. Ze moeten niet worden gedaan voor de schokwaarde.

Er is echter een sprankje hoop. Unsane werd neergeschoten met een iPhone. Een gek iPhone! 

Dus ik spreek nu tot al mijn collega-filmmakers die er zijn. Als je daar zit, dit leest en denkt 'ik zou het beter kunnen doen', doe het dan. Ga daarheen; pak wat vrienden en een opnameapparaat en maak een film.

Unsane wist gewoon niet beter.

Ik denk dat we dat doen.