Tobin Bell merkte ooit op dat "Ik wil alles doen dat goed is geschreven, iets van de menselijke conditie onthult, dat zorgt voor groei voor zowel het materiaal als de acteurs. '

Hij noemde het een "goede kans. '

Na een carrière van drie decennia in theater, televisie en film deed de grootste kans zich voor toen Bell 62 jaar oud was. Niemand wist dat de veteraanacteur op 29 oktober 2004 herboren zou worden als een horroricoon.

Dat Bell een verlangen uitte naar projecten die goed waren geschreven, geeft geloofwaardigheid aan het feit dat de Zagen franchise reikt veel verder dan popcorn-horror naar het rijk van de kunst. Voor sommigen is de serie gewoon martelporno gemaakt voor het bloederige plezier van de masochisten onder ons, maar de realiteit is dat de franchise altijd ging over het onderzoeken van wat Bell noemt als de "Gebrek aan heerlijkheid" van de menselijke conditie, naast het verleggen van waargenomen grenzen en de waardering van het leven.

En er had geen betere keuze kunnen zijn om door een sage te navigeren die kanker, het verlies van een kind en een huwelijk omvatte; en dat strekte zich uit over zeven films (met een achtste onderweg) dan Tobin Bell.

In een interview met MTV voorafgaand aan de release van Saw III (2006), onthulde Bell dat hij, nadat hij een rol heeft aanvaard, zichzelf een aantal vragen stelt, waaronder 'Wie ben ik? Waar ben ik? Wat wil ik? Wanneer wil ik het? En hoe ga ik die krijgen?"

Bovendien wil Bell een moleculair begrip hebben van “wat ik bedoel met de dingen die ik zeg. '

Naast motivatie onthulde Bell in hetzelfde interview dat hij uitgebreide achtergrondverhalen voor zijn personages creëert. Als we 's ochtends opstaan ​​en elke gebeurtenis kennen die ons tot op heden is overkomen, hebben filmpersonages die luxe niet. Ze krijgen gewoon een blauwdruk en bouwen van daaruit.

Er zijn maar weinig betere architecten dan Tobin Bell.

Beschouw zijn rol als The Nordic Man in The Firm (1993), bijvoorbeeld. Bell erkende dat hij een document van 147 pagina's had geproduceerd op basis van zijn reeks vragen voor een ondersteunend personage dat, hoewel belangrijk voor dat specifieke verhaal, geenszins een aanwijzing was en niet in de verte vergelijkbaar met de omvang van John Kramer's Jigsaw.

Een openbaring die is overgegaan in elk personage dat Bell heeft helpen creëren, blijkt uit de tijd die ze doorbracht met Betsy Russell nadat ze was gecast als Kramer's vrouw Jill Tuck. Bell liep en sprak met Russell, kocht haar kleine cadeautjes en las zelfs poëzie voor haar, allemaal in een poging het soort vertrouwen en band op te bouwen die een getrouwd stel zou bezitten.

Die benadering, die professionaliteit en voorbereiding vereist voor de eetlust van een perfectionist, was ideaal voor een personage dat levenslessen en symbolische vergelding zou onderzoeken.

Zoals Amanda Young (Shawnee Smith) zou zeggen Saw II (2005), "Hij wil dat we dit overleven."

Kramer was geen slechte man, maar iemand die, zoals Bell zei, 'het niet goed ging', die onbewust tot het besef kwam dat zijn levenswerk niet over techniek ging, maar eerder een selecte groep leerde over dankbaarheid in het leven.

Jigsaw had de zijne pas echt gewaardeerd toen hij werd geconfronteerd met de realiteit van het uitdoven, maar nadat hij opzettelijk over een klif was gestort om vervolgens weg te lopen, besefte hij dat hij sterker was dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Met dat begrip kwam hij tot de conclusie dat als hij zo'n openbaring zou kunnen hebben, het een gedeelde ervaring zou kunnen zijn.

Je weet niet waartoe je in staat bent totdat je geen andere keus hebt dan te vechten. Niet om geleid te worden zoals zoveel schapen, maar om echt na te denken over wat je waardevol vindt, wat je anders zou willen doen en wat je zou doen als je nog een kans zou krijgen.

De 'onschuldige' slachtoffers die Kramer koos voor zijn sociale experimenten waren de weg kwijtgeraakt, en in het proces hadden anderen de prijs betaald, of werden ze verbrand voor die onverschilligheid. Dit alles leidde tot de voortreffelijke geschiktheid van symbolische vergelding.

Jigsaw begeleidde ons als Dante, of liever Virgil, op een rondreis door maatschappelijke aanklachten.

Een rechter die de andere kant op had gekeken toen een chauffeur een jong kind met een auto had vermoord, die met de nek aan de vloer van een vat was gekluisterd dat zich zou vullen met vloeibare varkens, die zich liet stikken in zijn beslissing, of besluiteloosheid. Een verzekeringsgoeroe die een formule had bedacht die een paar gezonde mensen uitkoos voor dekking, terwijl anderen verdoemd zouden zijn om te sterven omdat ze een groter financieel risico vormden, werd door een labyrint geleid waar hij opnieuw beslissingen nam over wie zou overleven en omkomen. Dit keer waren het echter geen anonieme zaaknummers, maar echte mensen die het zouden verdragen of voor zijn ogen zouden vertrekken.

Degenen die het spel speelden werden zorgvuldig geselecteerd door Bell's Jigsaw, terwijl degenen die gespaard of veroordeeld werden door William (Peter Outerbridge) net zo willekeurig werden gekozen als kanker een van ons kiest. Net zoals het Kramer had gekozen.

Door de voorbereiding van Bell kreeg hij een scherp besef van Kramers motivatie voor die keuzes en uitdagingen, maar zijn intensiteit en dramatische vaardigheid waren wat het scherm beval. Of hij nu in vlees en bloed verscheen of gewoon als een stem die het scenario vertelde, Bell was geen acteur die gewoon regels uitspuwde, maar eerder een man die de rol was geworden en de frustratie en pijn voelde, maar nog belangrijker, de hoop dat die hij had ervoor gekozen om een ​​spel te spelen en luisterde met open ogen, oren en harten. Wat heb je geleerd? Kunt u vergeven? Kan jij veranderen?

Uiteindelijk was de bedoeling voor het personage dat Bell creëerde niet voor een uitgebreide dood of straf, maar voor degenen die het bestaan ​​niet langer waardeerden om het te koesteren en echt voor de eerste keer te leven.

De rol van John Kramer / Jigsaw had naar iemand kunnen gaan, simpelweg vanwege naamherkenning of een fantastische stem, of omdat ze angst konden oproepen in hun berichten, maar in plaats daarvan werd het aan Tobin Bell gegeven, omdat hij de acteur van een denkend mens is die ziet het karakter voor de man die hij is en was, met een stevige greep op zijn complexiteit en niet alleen op wat hij voor zichzelf wil, maar ook voor anderen en van zijn werk.

In de wereld van horrorfranchises heeft het publiek achtergrond en vluchtige motivatie gekregen voor antihelden als Jason Voorhees, Freddy Krueger en Michael Myers, maar zelden kregen de acteurs die hen hebben geportretteerd de kans om verken dat pijnlijke verleden.

Tobin Bell kreeg een leeg canvas en heeft er een meesterwerk van gemaakt, niet vanwege vallen of oneliners, maar omdat hij de tijd nam om de menselijkheid van John Kramer vorm te geven.

Feature afbeelding tegoed: 7wallpapers.net.